Κατέβασα ένα «συγγραφικό» πρόγραμμα σήμερα. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν και τέτοια, νόμιζα ότι όλοι βολευόντουσαν με ένα χαρτί κι ένα μολύβι, ή το word στο τσακίρ κέφι και όλα καλά. Αλλά τούτο είναι διαφορετικό. Είναι αποκάλυψη.
Καταρχάς, καταλαμβάνει ολόκληρη την οθόνη. Ούτε facebook, ούτε youtube, ούτε κανένας άλλος περισπασμός.
Δεύτερον, δεν έχει word processing. Δηλαδή γράφεις ό,τι θες, όπως το θες και δεν έχεις καμιά ενοχλητική γραμμούλα να σου κοκκινίζει το κείμενο. Δε λέω, είναι καλό να παίρνει πρωτοβουλία ο υπολογιστής σου και να σε διορθώνει (το καλό σου θέλει, εξάλλου) αλλά καμιά φορά όταν αρχίζεις και βλέπεις κοκκινίλες εκεί που αλωνίζεις στα λιβάδια της φαντασίας, ε ναι, προσγειώνεσαι λίγο.
Το καλύτερο, όμως, είναι ο ήχος. Ο ήχος της γραφομηχανής. Τον ενεργοποιείς και κάθε φορά που πατάς ένα πλήκτρο, ακούγεται και το κλανγκ σαν να γράφεις σε γραφομηχανή. Το effect είναι πολύ περίεργο. Επειδή ο ήχος δεν είναι τόσο γρήγορος όσο πιθανώς το γράψιμό σου, αναγκάζεσαι να γράψεις πιο αργά για να ακούς τον ήχο σε κάθε γράμμα. Με μένα αυτό γίνεται τουλάχιστον. Κι ίσως έτσι να μην ζορίζονται τόσο χέρια και σίγουρα το απολαμβάνεις πιο πολύ. Είναι σαν κάθε γράμμα να αφήνει το αποτύπωμά του, σαν να σφραγίζει όντως το ηλεκτρονικό χαρτί.
Κι όταν πατάς το enter, εκεί που το πρόγραμμα αναπαράγει τον ήχο που θα έκανε η γραφομηχανή όταν θα άλλαζες σειρά, εκεί είναι σαν οι παράγραφοί σου να έχουν εδραιωθεί σαν υπάρξεις, να έχουν το δικό τους λόγο και τη δική τους ανάσα.
Οπότε ναι, να ένας καλός λόγος για να μη γράφω μαλακίες.
