Τα πατζούρια της απέναντι πολυκατοικίας έχουν ένα περίεργο χρώμα. Ανάμεσα σε γαλάζιο και πράσινο. Βεραμάν το λέει η γιαγιά σου. Σαν όνομα σούπερ-ήρωα. Ο Βέραμαν, με το χρώμα στοματικού διαλύματος, καθαρίζει την πόλη από το Κοσμικό Σκατό.
Εσύ θες κάτι, κάποιον, χωρίς να ξέρεις τι ή ποιον, να καθαρίσει τα δικά σου σκατά, τα οποία φυσικά δεν ξέρεις σε τι συνίστανται. Ξέρεις μόνο πως είναι σκατά και σε βρωμίζουν ολόκληρο. Διεισδύουν ύπουλα μέσα σου, σαν ραδιοακτίνες, και σε γεμίζουν τοξίνες και δηλητήριο. Ύπουλες σαν φίδια…
Τυπικά είσαι μια χαρά. Το παιδάκι με τα λεφτά του μπαμπά και τη φροντίδα της μαμάς. Παιδάκι ετών εικοσιφεύγα, που σπουδάζει και δε σκέφτεται να δουλέψει, που έχει δημιουργικές ανησυχίες, που ψάχνεται, που είναι όμορφο και πρόσχαρο, έξυπνο και καλοσυνάτο. Κοινώς, μια κουλτούρα και μισή. Αρχίδια καπαμά και σκατά με φράουλες.
Κι όμως, δεν είσαι ΠΟΤΕ καλά. Είναι της μόδας αυτόν τον καιρό. Κι όχι επειδή κάτι πάει στραβά σε σένα, αλλά επειδή κάτι πάει στραβά ΓΕΝΙΚΩΣ. Απλά νιώθεις πως δεν είναι στο χέρι σου να το αντιμετωπίσεις, κοροϊδεύοντας, φυσικά, τον εαυτό σου, γιατί μια χαρά μπορείς να το χειριστείς, όχι το θέμα καθαυτό, αλλά τις επενέργειες που έχει σε σένα: Τα μικρά, τοξικά σκατάκια που σε πετυχαίνουν κατά λάθος, ενώ η Αρχικουράδα πέφτει κατακέφαλα σε κάποιον άλλον.
Κι είναι εύκολο να τα διώξεις, αν το πάρεις απόφαση… Αλλά δεν το κάνεις. Προτιμάς να κάθεσαι, να πίνεις και να γκρινιάζεις, ωσάν νέος Μπουκόφσκι ή Κυρία Με Τις Καμέλιες. Διότι είναι trendy η γκρίνια. Και πολύ έυκολη…
Τα πατζούρια της απέναντι πολυκατοικίας είναι βεραμάν. Σου θυμίζει ένα μπουκάλι αψέντι που είχες πιει κάποτε, μούφα φυσικά. Ωστόσο, έπινες αψέντι. Κι άκουγες Pink Floyd, το Shine On You Crazy Diamond, και είχες σπαράξει στο κλάμα για μια χαμένη αγάπη. Η αγάπη, φυσικά, δε γύρισε, όμως το κλάμα σε ανακούφισε. Ήταν ο προσωπικός, ο Δικός σου Βέραμαν, που σε καθάρισε από τοξίνες και τοξικά σκατάκια. Ήταν…αναζωογονητικό.
Τώρα δεν έχεις πια δάκρυα, όχι γιατί δε λούζεσαι με Johnson’s, αλλά γιατί δεν μπορείς πια να μπεις σε αυτή τη διαδικασία. Φυσικά δεν ξέρεις γιατί. Μήπως διότι όλα είναι ΣΚΑΤΑ;
Χα! Ξεκόλλα. Κι αν δεν έχεις δάκρυα, έχεις ένα τετράδιο. Δεν είναι βεραμάν, αλλά λειτουργεί και σαν απορρυπαντικό του μυαλού σου, που τόσο πια δουλευέι και μπλοκάρει στα δύσκολα, σαν τους Υπερυπολογιστές – Ρομπότ στα διηγήματα του Ασίμοφ.
Νιώσε το μολύβι να πλέει, σαν βαρκούλα στο ποτάμι του μυαλού σου και να χύνει καθαριστικό. Διότι το μυαλό σου έχει μπουκώσει πια από τα random σκατάκια κι έκανε σιγά-σιγά μια μεγάλη κουράδα. Θα καθαριστεί, όμως, διότι τίποτα δεν υπάρχει που να μην μπορεί να αντιμετωπίσει ο Βέραμαν… Αν το πάρεις πραγματικά απόφαση.
