Temple of Love

Silence. Under the orange tree. The stars, far away.

I miss you and I miss myself. I'm tired.

The City. Big and vague, stretching Herself mercilessly until She reaches the four extremities of the horizon. Until she devours the stars.

Blind and old, She is. A filthy, old whore. Embracing us until suffocation. Breathing us till we drop dead. Glass-eyed.

The City. Hordes of undead creatures going up and down in Her veins. Her blood we are. Filling the streets with sweat, until the night guides us into the safety of our bed – or to the labyrinths of the Inner City.

Inner, sinner city.

My labyrinth is an island, surrounded by a sea of shit and dirt. Surrounded but not surrendered.

There are orange trees. And I can see the stars, far away.

My labyrinth is called Aghape. My name is Margarita. I am undead, another vessel carrying blood over the city streets.

Beyond the piss and dirt. From the sea of shit to the island of sin.

To the labyrinth.

Fearlessly. Ferociously.

Willingly and gladly.

To the eyes and the silence, the orange trees and the stars, far away.

My name is Margarita. I am human, and Aghape is my Temple of Love.

NEW BLOG ON THE BLOCK

...Celluloid καμμενιές από καλτιάρηδες χουλιγκάνους.

Αουτς!

“Πρωτο πρωινο ξυπνημα στην κομοτα/
δειλο ανοιγοκλεισμα ματιων σαν τη μαρμοτα/
κι εκει που εγευματιζα βουτυρο με μπομποτα
ενα αγριοπεριστερο μού εχεσε την μποτα”

(Τακης Πιτσικατος, κομοτηνεζος ποιητης του 17ου αιωνα,

γνωστος για τη συνθεση χαϊκου σε ιαμβικο δεκαπεντασυλλαβο)

Ωραία η Κομοτηνή, το πιώμα, το φαϊ, το ατέλειωτο πείραγμα στους γονέους, οι βόλτες με την κολλητή κτλ κτλ. Μέχρι και folk/country live εχει σημερα, το Συμπαν εχει συνομωτησει να περασω καλα. Η τουλαχιστον με γλυκαινει, γιατι το χερι μου ποναει και παλι.

Ξυπνησα σημερα το πρωι, σαν τον Τακη Πιτσικατο του 17ου αιωνα, και εκει που ειπα να συνθεσω το δικο μου επος για την Κομοτηνη, ενιωσα τον Πονο. Ναι, αυτον τον πονο που τρομαζει συγγραφεις, σκιτσογραφους, γραφιστες, πιανιστες και δεν ξερω-εγω-τι-αλλο, οταν κακοποιουν το δεξι τους χερι με ποντικι υπολογιστη ή μολυβι (ξερω οτι φανταστηκατε πιο προστυχα πραγματα, αλλα το θεμα ειναι σοβαρο και δεν εχω ορεξη).

Κοινως, φιλοι μου, προσευχηθειτε να μην παθω παλι τενοντιτιδα διοτι:
1. Δε θα μπορω να γραψω.
2. Θα πεσω σε καταθλιψη γιατι δε θα μπορω να γραψω.
3. Θα παρω το δικαννο (γιατι θα εχω πεσει σε καταθλιψη επειδη δε θα μπορω να γραψω) και θα αρχισω να καθαριζω κοσμο (το πώς θα μπορεσω να πατησω τη σκανδαλη με τενοντιτιδα, βεβαια, καθως και το γεγονος οτι δεν εχω δικαννο, δε μας αφορα).

Η Νι, βεβαια, η κολλητη μου και η μονη σταθερη αξια στη ζωη μου απο τα 15 μου, μού λεει οτι τον πονο τον προκαλει η υγρασια. Δεν εχει και αδικο: Η Κομοτηνη ειναι υγρη πολη, πιο υγρη κι απο γυναικα σε “I wanna make it wit' chu” mode.

Μακαρι.
΄
Προς το παρον, προσευχομαστε στο Μανιτου να περασει και εκλιπαρουμε την Ινκυ να μας φερει γρηγορα το powerball.