Watson. we've got a review!

Aniline Dancetheatre "Efect Dr. Pay"... λίγο μετά την πρεμιέραΚοινοποίηση
Παρασκευή στις 5:29 μ.μ.
Νύχτα με πανσέληνο και η θεατρική ομάδα Aniline Dancetheatre μας χάρισε μία εκπληκτική χοροθεατρική παράσταση. Στο θέατρο Ούγκα Κλάρα, οδός Καθολικών 4 στη Θεσσαλονίκη ανέβηκε από τους Aniline Dancetheatre το έργο "Efect Dr. Pay" ένα μαγικό ταξίδι μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Μία παράσταση η οποία εστιάζει σε αυτά από τα οποία ο καθένας προσπαθεί να ξεφύγει, από τα προσωπικά του "φαντάσματα"...

Ένας χαρακτήρας, έξι χορευτές / ηθοποιοί, ένα δίχρωμο σκηνικό, μουσικές του παρελθόντος και το όνειρο πήρε μορφή σε μία όχι και τόσο μοναδική πραγματικότητα. Από που τελικά προσπαθεί να ξεφύγει ο καθένας μας; Ποιες πόρτες είναι ερμητικά κλειστές και ποιος ευθύνεται τελικά για τα κουτιά στα οποία είμαστε κλεισμένοι, φυλακισμενοι, σχεδόν ακινητοποιημένοι να ψάχνουμε εκνευριστικά διέξοδο από τις ατομικές μας φοβίες;

Το "Efect Dr. Pay" ίσως θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την Λερναία Ύδρα. Οι Αλέξανδρος Γκουντινάκης και Νατάσσα Αραμπατζή σκηνοθετούν σχεδόν τέλεια μία παράσταση η οποία τη στιγμή που σου λύνει απορίες σου δημιουργεί πλειάδα ερωτήσεων κατά τη διάρκειά της. Ανατρεπτικές χορογραφίες, μονόλογοι που προσπαθούν να απαντήσουν σε αναπάντητα ερωτήματα και πραγματικότητες τις οποίες μερικές φορές δεν θέλουμε να δεχτούμε. Τα συναισθήματα, συνταξιδιώτες, μας παρασέρνουν να τα αντικρύσουμε μέσα στις χορογραφίες, μας προκαλούν μεταξύ της κίνησης και της ακινησίας και τρεμοπαίζουν σε ένα πολύχρωμο και ταυτόχρονα θολό σκηνικό. Εναλλαγές αγάπης, έρωτα, μίσους, αγωνίας, φιλοδοξίας, ματαιοδοξίας, επιμονής, υπομονής, δύναμης, αδυναμίας, αδιαφορίας, φόβου.

Η απόλυτη αποτύπωση της προσπάθειας να ξεφύγει ο εαυτός μας από το σώμα μας. Να μπορέσουμε να νικήσουμε τις φοβίες μας, τους ατομικούς εχθρούς μας. Μα πως να νικήσεις κάτι που δεν γνωρίζεις; Οι Aniline Dancetheatre καταφέρνουν να μας δείξουν ακριβώς αυτό το μοναδικό παράδοξο, πως να γνωρίσεις του φόβους σου, πως να προσαρμόσεις τα όνειρα σου στην πραγματικότητα και πως να ζήσεις την πραγματικότητα σου μέσα στο όνειρο. Το θολό σκηνικό χρωματίζεται, τα συναισθήματα κυριαρχούν με πρωτοστάτη το φόβο να καλύπτεται και να αγκαλιάζεται από τη διαδοχή εκείνων των συναισθημάτων που ποτέ δεν θα καταλάβουμε γιατί και πως τα νιώθουμε.

Και όταν καταλήξεις να χάσεις τον εαυτό σου, να σε κατασπαράξουν οι φόβοι σου και να εξουσιάσουν την πραγματικότητά σου αυτό που μένει είναι... γλυκιά μουσική και χορός, χορός, χορός.

Καταπληκτικές χορογραφίες, υπέροχη μουσική, απρόσμενες εναλλαγές σε ένα σκηνικό που μόνο πραγματικό δεν είναι.



Ταυτότητα της παράστασης
Ιδέα: Αλέξανδρος Γκουντινάκης
Σκηνοθεσία/ χορογραφία: Αλέξανδρος Γκουντινάκης, Νατάσσα Αραμπατζή
Θεατρική επιμέλεια: Νατάσσα Αραμπατζή
Κείμενα: Δανάη Τάνη
Video art: Τάσος Χατζηπανάγος
Μουσική: Φένια Σκλάβου
Μουσική επιμέλεια: Αλέξανδρος Γκουντινάκης, Νατάσσα Αραμπατζή
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καλπενίδου, Δημήτρης Μπαλάσκας
Promo trailer: Μάριος Σπύρογλου

Παρουσιάζουν: Αλέξανδρος Γκουντινάκης, Νατάσσα Αραμπατζή, Θάνος Πισανίδης, Στέλλα Χατζηεμμανουήλ, Αντώνης Δαλκηρανίδης, Γιάννης Κοτίδης

Θεσσαλονίκη, θέατρο 3ος Όροφος (Ούγκα Κλάρα), Καθολικών 4, 27/5 – 6/6/2010.

http://www.facebook.com/home.php#!/event.php?eid=117880648235386&ref=mf
http://www.facebook.com/home.php#!/group.php?gid=107153919325813&ref=ts

(Κριτική από εδώ)

Unresolved Milkweed, aka μια μελέτη στο φαινόμενο captcha

Όλοι τα έχουμε δει, όλοι έχουμε νιώσει σαν δυσλεξικοί στην προσπάθειά μας να τα γράψουμε σωστά, μπερδεύοντας το Α με το 4 και το F με το 7, όλοι έχουμε προσπαθήσει να τα γράψουμε σωστά, ξανά, ξανά και ξανά, όντας μεθυσμένοι, και φυσικά, αποτυγχάνουμε παταγωδώς.
Μιλάω για τα captcha, εκείνες τις ασυνάρτητες φρασούλες ή σειρές γραμμάτων-αριθμών, που πρέπει να γράψουμε κάπου για δημοσιεύσουμε ένα σχόλιο σε κάποιο blog, να ανεβάσουμε ένα βιντεάκι στο φέησμπουκ ή να περάσουμε στην πολυπόθητη σελίδα κατεβάσματος αρχείου σε διάφορα downloading sites.
Σκοπός των captcha είναι να εμποδίσουν τα spammerbots να πλημμυρίσουν κάθε ιστοσελίδα, μπλογκ ή προφίλ με σπαμ, άχρηστες πληροφορίες, δηλαδή. Και καλά να ξεχωρίσει το λογισμικό αν είσαι ρομποτάκι ή άνθρωπος, δηλαδή, γιατί μόνο οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να πλημμυρίζουν κάθε ιστοσελίδα ή προφίλ με άχρηστες πληροφορίες. Εδώ, έχω αντιρρήσεις, αφενός γιατί και τα ρομπότ έχουν ψυχή (το γράφει ο πατήρ της επιστημονικής φαντασίας Ισαάκ Ασίμωφ και ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν πάμε κόντρα στην επιστημονική φαντασία), και αφετέρου, διότι στην εποχή μας άνθρωποι και bots μοιάζουμε αρκετά μεταξύ μας, αν το καλοσκεφτεί κανείς.
Άχρηστα ή μη, πάντως, τα captcha, έχουν υπερδυνάμεις. Ένα θα σας πω, σκεφτείτε ότι είναι προγράμματα, άρα έχουν και υπερδυνάμεις.
Κι επειδή είμαι ξύπνια από τις εφτάμιση το πρωί και έχω κέφια, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς (είμαι κι εγώ bot, κι αν πάω εκτός προγράμματος θα κρασάρω), ας απαριθμήσουμε τις captchικές (σαν το “καμτσικιές”) υπερδυνάμεις:

1.Περιορίζουν το πρήξιμο: σκέψου ότι είσαι γαμάτος. Πολύ γαμάτος, όμως. Τόσο γαμάτος που ψάχνεσαι συνεχώς με πράγματα τη γνώση των οποίων θεωρείς ότι πρέπει να μεταλαμπαδεύσεις στην ανθρωπότητα αφειδώς, πράγμα το οποίο μεταφράζεται και ως ότι πρήζεις τον π..τσο των “ηλεκτρονικών γύρω” σου. Ανεβάζεις λινκ, γράφεις captcha, ανεβάζεις λινκ, γράφεις captcha, ανεβάζεις λινκ, γράφεις captcha... ε σε κάποια φάση βαριέσαι και δεν ανεβάζεις άλλο. Σκοπός επετεύχθη.

2.Ενισχύουν την ταπεινοφροσύνη: σκέψου ότι είσαι γαμάτος (ναι, κάνω copy-paste). Πολύ γαμάτος, όμως. Tόσο γαμάτος που κάνεις ό,τι θέλεις, εκτός από το να γράψεις σωστά εκείνο το captcha, και το άλλο captcha μετά, και το επόμενο, και το επόμενο, και όσα περισσότερα captcha αποτυγχάνεις να γράψεις, τόσο πιο ηλίθιος νιώθεις. Κατά συνέπεια λιγότερο γαμάτος. Το βασίλειο του awesomeness σού ρίχνει πόρτα και για λίγο νιώθεις κοινός θνητός. Σκοπός επετεύχθη.

3.Είναι καλοί συμβουλάτορες: έχεις πιει τα κέρατά σου, βράδυ Σαββάτου, θυμάσαι σεβντάδες και καημούς, και θεωρείς πολύ καλή ιδέα να ποστάρεις ένα καψούρικο τραγούδι στο προφίλ του/της πρώην, για το οποίο, την επόμενη μέρα και νηφάλιος πια, θα ντρέπεσαι αλλά δε θα μπορείς να σβήσεις. Ε, το combo captcha-αλκοόλ λειτουργεί προληπτικά, καθώς δε σου επιτρέπει να ανεβάσεις το εν λόγω καψουροτράγουδο, για το οποίο θα μετανιώσεις την επόμενη μέρα.

4.Περιέχουν subliminal messages: σκέψου πόσα captcha έγραψες στο φέσημπουκ που να γράφουν “texas gossling”, “koreans woodpile” κτλ κτλ. Κανείς δεν ξέρει τι σημαίνουν οι συνδυασμοί των λέξεων, αλλά όλοι ξέρουμε πού αναφέρονται. Είναι μυστικός κώδικας; Κρύβεται πίσω κάποια ηλεκτρονική συνομωσία; Εμφυτεύουν μυστικές εντολές στο μυαλό μας οι Ιλλουμινάτοι; Πολλά ακούγονται, αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ.

5.Έχουν μαντικές ικανότητες: Πολλές φορές ένα captcha αποδεικνύεται τρομερά προφητικό. Χτες, για παράδειγμα, μού έβγαλε τη φράση “unresolved milkweed”, το οποίο συνοψίζει σε δύο μόλις λέξεις τη ζωή μου.

6.Ξέρουν ποιο είναι το νόημα της ζωής: Tα captcha είναι ένα λογισμικό χωρίς νόημα. Κι υποθέσουμε ότι το σύμπαν και κατ' ακολουθία και η ζωή λειτουργούν σαν ένα τεράστιο (κρασαρισμένο;) λογισμικό, κατ' αναλογίαν, ε, καταλαβαίνετε.

O πόλεμος των -όφσκυ

Άλλο ένα τριήμερο ήλθε και επήλθε, στο οποίο έδειξα σθένος, επιμονή και υπομονή και έφυγα για Πάτρα άνευ υπολογιστή. Αποτοξίνωση κι έτσι, η οποία πήγε καλά, παραδόξως, χωρίς να παρουσιάσω αλλεργικές αντιδράσεις, υπερβολική εφίδρωση, πυρετούς, σπασμούς και κραυγές τύπου “ΑΑΑΑΑΑΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ PC MOYOYOYOOYOYOY”. Ίσως επειδή με το βιβλίο, το blogging και τη σχεδόν πλήρη απουσία κοινωνικής ζωής, είχα αηδιάσει πια. Περίεργο. Νόμιζα ότι η μέρα που θα μισούσα τον υπολογιστή μου δε θα έφτανε ποτέ.

Γυρνώντας από την εξωτική Πάτρα (η οποία, παρεμπιπτόντως είναι ολάνθιστη αυτό τον καιρό, κάθε μπαλκόνι έχει και από μια θηριώδη βουκαμβίλια, και άνετα θα έκοβα κανένα κλαράκι αν δε μου το απαγόρευαν οι φίλοι μου, καθότι νομίζουν ότι θα ήτο βανδαλισμός, μάθετε καλέ για τα μοσχεύματα!), βρήκα μια κατάσταση ημιχαώδη στο σπίτι, και χάρηκα, γιατί την περίμενα χαώδη. Μόνο τα φυτά μου είχαν πάρει λίγο την κατιούσα, ειδικά οι μαργαρίτες ήταν ετοιμοθάνατες, οπότε όλο το χτεσινό απόγευμα πήγε σε πότισμα, καθάρισμα των φύλλων και ενδελεχές κλάδεμα (στην περίπτωση της μαργαρίτας, πετσόκομμα, αλλά δε βαριέσαι, πάλι με χρόνια και καιρούς κτλ κτλ).

Τέλος πάντων, για να μην πολυλογώ, όλο μου το απόγευμα ήταν στο μπαλκόνι και το βραδάκι, με βρώμικα από το χώμα νύχια (μην ανησυχείτε, τα έπλυνα), μια μπίρα και μια σοκολάτα, έκατσα στον καναπέ μου και είπα να δω μια ταινία ελαφριά, να περάσει η ώρα. Η ταινία ήταν το “Ivan's Childhood” του Αντρέι Ταρκόφσκι, κι εδώ τελειώνει ο αδιάφορος πρόλογος.

Εννοείται ότι κοιμήθηκα στο πρώτο μισάωρο της ταινίας. Αλλά χάρηκα, γιατί στο “Solyaris”, του ίδιου σκηνοθέτη, δεν είχα αντέξει παραπάνω από πεντάλεπτο.

Βάλε τις πέτρες στο σακί σου, αναγνώστη. Θυμήσου τα λόγια του μεγάλου χίπη διδασκάλου που έζησε κάποτε στη Γαλιλαία, και μη ρίξεις το λίθο αν δεν είσαι αναμάρτητος. Όπως κι εσύ, κι εγώ στενοχωριέμαι και ντρέπομαι που τέτοιες ταινίες μού φέρνουν υπνηλία, το έχω απομονώσει μάλιστα το φαινόμενο και το ονομάζω ως “Ο Πόλεμος των -όφσκυ”. Βέβαια, δεν πηγαίνει αυτό μόνο στους -όφσκυ, αλλά σε κάθε σκηνοθέτη που είναι...χμ... λίγο ιδιαίτερος. Επίσης, υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα των -όφσκυ, καθότι άνετα βλέπω Αρονόφσκυ, και ο Γιοντορόφσκυ είναι από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές μου αγάπες, καθότι κρούει τα αρχετυπικά καμπανάκια του μυαλού μου με μανία, με όλες αυτές τις υπέροχα φρικιαστικές και φρικιαστικά υπέροχες εικόνες και τα νοήματά του. Άντε να κοιμηθείς μετά.

Στην ουσία, ο “Πόλεμος των -όφσκυ” δεν είναι τίποτα άλλο παρά το εξής: ως φοιτητές καιγόμαστε τόσο πολύ με ταινίες, που στα επόμενα χρόνια δεν μπορούμε να αντέξουμε τόσο, και αυτό μάς προκαλεί ντροπή. Γιατί, ξέρεις, ούτε εγώ ήμουν κάποτε έτσι. Κάποτε είχα τον Λυντς για πρωινό, και τον Παχαράνωφ για κολατσιό ψωμάκι-μερέντα. Ο Κρόνενμπεργκ ήταν μια σπιντάτη βόλτα και ο Κιούμπρικ λούνα-παρκ. Και τώρα, περασμένα μεγαλεία κτλ κτλ.

Δε φταίει που μεγαλώνουμε, νομίζω, ή ίσως φταίει κι αυτό. Ίσως φταίει η άποψη που έχουμε για κάποιες ταινίες ή το ότι μεγαλώνοντας, από τελετουργικό και ιερουργία η θέαση μια ταινίας γίνεται απλά για να διασκεδάσουμε, το οποίο επίσης δεν είναι κακό, καθότι μεγαλώνουμε και δεν υπάρχει επάγγελμα “βλέπω ταινίες για πάρτη μου”, εκτός αν είσαι κριτικός κινηματογράφου, αλλά κι εκεί, μετά τη θέαση της ταινίας, καλείσαι να γράψεις ένα κατεβατό για τεχνικές και βαρετές λεπτομέρειες, κοινώς στο βγάζουν απ' τη μύτη. Ίσως φταίνε και τα κακά προηγούμενα, όπως στην περίπτωσή μου με τον Ταρκόφσκυ, όπου το μυαλό μου μεταμορφώνεται σε σκυλί του Παβλώφ, λέγοντας “κοιμήθηκες κάποτε με Ταρκόφσκυ, ξανακοιμήσου με Ταρκόφσκυ”.

Και να 'σαι στα είκοσι πέντε σου, να γουστάρεις να βλέπεις μόνο μυστηρίου ή κωμωδίες (εντάξει, είναι ευρωπαϊκές, λες, οπότε συγχωρείσαι). Για κουλτούρα ούτε λόγος, όσο για καμμένες b-movies, που έβλεπες τρεις τη μέρα ως φοιτητής, κάνεις πως δεν ξέρεις τίποτα και διατείνεσαι ότι ποτέ δεν έχεις δει (χμμμ... λέτε να ψεύδεται η μάνα μου ότι δεν έχει δει το “Cannibal Holocaust”;)

Τρόπος αντιμετώπισης του “Πολέμου των -οφσκυ”, φυσικά και υπάρχει, και είναι ίδιος με κάθε τρόπο αντιμετώπισης ψυχολογικής διαταραχής: αναγνώριση του προβλήματος και θεραπεία, κοινώς να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε τις αντοχές που είχαμε κάποτε και να προσπαθήσουμε να βλέπουμε την ταινία όποτε και όπως αξίζει σε αυτήν, και όχι σε εμάς. Κι αν δεν μπορούμε, δεν πειράζει. Ένας καλός τρόπος είναι η διοργάνωση βραδιάς ταινιών, το οποίο θα ήταν καλό να ξεκινάει από νωρίς, μια που πλέον δεν είμαστε φοιτητές, αλλά αγχωμένα early birds. Εκεί δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε, γιατί βλέπουμε ότι οι άλλοι είναι ακόμα ξύπνιοι, και τα εγωιστικά μας ένστικτα απαγορεύουν το κλείσιμο των βλεφάρων (με αποτέλεσμα πολλές, φορές, να έχεις πέντε θεατές που είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αλλά ΟΧΙ, όλοι βλέπουν ταινία). Επίσης, να σταματήσουμε να βάζουμε να δούμε ταινία, ενώ είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, μόνοι ή με παρέα (με παρέα στο κρεβάτι επιτρέπεται, γιατί αν επακολουθήσει κάτι συγκεκριμένο, είναι πιο εποικοδομητικό και ψυχαγωγικό και από ταινία και από ύπνο, παρόλο που δεν καταπολεμά τον “Πόλεμο των -όφσκυ”).

Αυτά, για τον “Πόλεμο των -όφσκυ”. Κλείνοντας, θα παραθέσω χωρίς φόβο και πάθος, τις 2 ταινίες που με κάνουν να κοιμάμαι ΠΑΝΤΑ και σε ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ. Και θα εκτιμούσα ιδιαιτέρως αν δε με λιθοβολούσατε, θυμηθείτε αυτά για τους αναμάρτητους κτλ κτλ.

1. 2001 – Η Οδύσσεια του Διαστήματος: κοιμάμαι πάντα εκεί που εμφανίζεται ένα σαλόνι στο άσχετο, μέση-προς τέλος της ταινίας. Αυτό έγινε τρεις φορές ως τώρα, ώσπου έφτασα στο αμήν, και όποιος με ρωτάει για το “2001”, του λέω πόσο μου άρεσε ο υπολογιστής που είχε δική του θέληση, και η σκηνή με τα πιθήκια και το μονόλιθο. Η ανάγνωση του ομώνυμου βιβλίου του Κλαρκ, αν και αριστουργηματικής γραφής, δε με βοήθησε να καταλάβω Χριστό επίσης.

2. Inland Empire: Εκεί που εμφανίζεται το μυστηριώδες δωμάτιο και ο φακός παίρνει ένα βρώμικο ροζ χρώμα. Ίσως κοιμάμαι επειδή μου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις από την κοιλιά της μάνας μου, τότε που ήταν όλα ροζ και ζεστά, ξέρω γω; Πάντως αυτό γίνεται αρχή-προς-μέση της ταινίας, οπότε ναι, ντροπή και όνειδος, αλλά δεν ξέρω πού πάνε τα τέσσερα όσον αφορά την ταινία αυτή. Όχι πως θα ήξερα, βέβαια, αν κατάφερνα να την δω, Λυντς είναι αυτός.

Υπάρχουν κι άλλες, αμέτρητες ταινίες στις οποίες έχω κοιμηθεί, αλλά έγινε μόνο μια φορά, ενώ οι δύο αυτές έχουν αρχίσει να γίνονται εθιμικό δίκαιο, ήτοι “η συνήθεια που έγινε ύπνος”, και αποτελούν τα δυο μεγάλα μου αγκάθια. Ξέρω ότι μάλλον δε θα τις δω ποτέ. Ποτέ. ΠΟΤΕ.

Πάντως, θα προσπαθήσω να καταπολεμήσω τον "Πόλεμο των -όφσκυ", σήμερα θα προσπαθήσω πάλι να δω το "Ivan's Childhood" (ίσως αφού γράψω ένα Wording Song, που είναι εμπνευσμένο από μια σκηνή της ταινίας, για να μη μου γαμηθεί η φαντασίωση), και μετά θα πιάσω Κισλόφσκυ και όσους άλλους βρω σε -οφσκυ. Fight fire with fire, όπως λένε και οι Άγγλοι.

An Invitation to Song-wording

Είχα σήμερα την ιδέα να γράψω μια ιστορία, με σάουντρακ δικό της ένα τραγούδι που με έχει πορώσει τώρα τελευταία.
Θα την ανέβαζα κι εδω, όπως και θα το κάνω, αλλά περαν αυτού, σκεφτόμουν το εξής. Γιατί να μη μαζευτούμε όλοι οι πανταχού τρελαμένοι μουσικόφιλοι επίδοξοι (και μη) γραφιάδες, και να φτιάξουμε ένα άλλο μπλογκάκι, ένα συλλογικό πρότζεκτ με ιστορίες τραγουδιών και τραγούδια ιστοριών;

Όσοι πιστοί, αναμένω να βγάλετε φωνή να το οργανώσουμε.

Άντε, ακόμα; Ξέρω ότι είστε αρκετοί =)

EDIT: Η φωτιά που μπήκε σαν θείο πυρ στον αναγεννησιακό μου πωπό, καθότι ψήθηκαν άτομα που γούσταρα από καιρό να συνεργαστώ μαζί τους, μου έβαλα φτερά στα πόδια και το έστησα σε χρόνο dt.

ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ. Και σας περιμένουμε.

Τρεις βινιέτες

Ο κύριος που πουλάει χαρτομάντιλα

Ο κύριος που πουλάει χαρτομάντιλα στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, φοράει άσπρο μακό μπλουζάκι και γκρίζο υφασμάτινο παντελόνι. Σέρνει ένα καροτσάκι λαϊκής, υφασμάτινο κι αυτό.
Πουλάει τα χαρτομάντιλα 2 ευρώ τα τρία πακετάκια σε ενημερώνει η φωνή του, σιγανή και απαλή, όχι όμως παρακλητική. Ο κύριος που πουλάει χαρτομάντιλα δεν είναι ζητιάνος.
Μέχρι πριν λίγο καιρό, πουλούσε μισό ευρώ το ένα πακετάκι.
Η αιτία της ανατίμησης, σε ενημερώνει η σιγανή φωνή του, είναι ότι αυτά τα χαρτομάντιλα είναι καλύτερης ποιότητας. Είναι πολύ απαλά, σε ενημερώνει η απαλή φωνή του.
Δεν πληγιάζουν τη μύτη σου όταν έχεις συνάχι.

Ο κύριος στη Μεσολογγίου πουλάει χαρτομάντιλα που δεν πληγιάζουν τη μύτη σου όταν έχει συνάχι, Μάη μήνα.
Το Μάη κανείς δεν είναι κρυωμένος.
Πολλοί, όμως, υποφέρουν από τις αλλεργίες.



Τα βιβλία που διαβάζαμε παιδιά

Όταν ήμασταν παιδιά, σχεδόν όλοι είχαμε κι από ένα βιβλίο των εκδόσεων Σ. Όλα τα βιβλία των εκδόσεων Σ. είχαν χοντρό εξώφυλλο και πλούσια εικονογράφηση.
Οι εκδόσεις Σ. έβγαζαν αποκλειστικά παιδικά βιβλία. Είχαν κυκλοφορήσει και πολλές σειρές: μία για την ελληνική μυθολογία, μία για τους ήρωες του '21 και μία για διάφορες επιστήμες.
Όσα παιδιά διάβαζαν τα βιβλία τους, έμαθαν πολλά μικροί. Τώρα που μεγάλωσαν, θυμούνται τα βιβλία με νοσταλγία.

Οι εκδόσεις Σ. έχουν τα γραφεία τους στη Λόντου, σ' έναν πεζόδρομο κάθετο στη Μεσολογγίου.
Συχνά -πυκνά βγαίνει από το κτίριο ένας υπάλληλος και κάνει τσιγάρο.
Ο υπάλληλος αυτός δεν πήρε χαρτομάντιλα από τον κύριο που τα πουλάει 2 ευρώ τα τρία πακετάκια, παρόλο που έχει συνάχι.
Πήρε, όμως, ένα λαχείο από το λαχειοπώλη.




Οι φοιτητές

Πολλοί φοιτητές πίνουν τον καφέ τους στη Μεσολογγίου. Φορούν όλοι τους άνετα ρούχα, λίγο ιδιαίτερα, έχουν ιδιαίτερα κουρέματα και κάθονται άνετα στις άβολες καρέκλες, χαϊδεύοντας τα μαλλιά τους ή παίζοντας νωχελικά με τα γένια τους.
Σε πολλά τραπέζια κάθονται μόνο κορίτσι, αλλά δεν υπάρχει τραπέζι στο οποίο κάθονται μόνο αγόρια.
Όλοι δείχνουν πολύ απορροφημένοι από τις συζητήσεις τους, αν και κάθε φορά που περνάει κάποιος, τον κοιτάζουν.
Συχνά κοιτάζουν και όσους κάθονται στα άλλα τραπέζια, αλλά μόλις τους ανταποδώσουν το βλέμμα, γυρνάνε τη ματιά τους αλλού.

Κάποια στιγμή, ένας φοιτητής με όχι τόσο ιδιαίτερο ντύσιμο και κούρεμα, σηκώνεται από το τραπέζι και πλησιάζει τον υπάλληλο των εκδόσεων Σ., ο οποίος αγοράζει ένα λαχείο από ένα γέρο λαχειοπώλη.
Ο φοιτητής κρατάει ένα φύλλο χαρτί, αλλά δεν το δείχνει στον υπάλληλο των εκδόσεων Σ. Ούτε αγοράζει λαχείο από το λαχειοπώλη. Μόνο μιλάει για δύο δευτερόλεπτα με τον υπάλληλο, ο οποίος του σχεδιάζει νοερά μια διαδρομή.

Ο φοιτητής φεύγει.

Άλμπατρος και κρασοφαντάσματα

God save thee, ancient Mariner

From the fiends, that plague thee thus

Why look'st thou so ? - With my cross-bow

I shot the ALBATROSS.

...

Ah. well a-day. what evil looks

Had I from old and young

Instead of the cross, the Albatross

About my neck was hung.

(Samuel Taylor Coleridge,

“The rime of the ancient mariner")

Βγαίνω έξω, και στο δρόμο σέρνεται θυμός και στενοχώρια. Βήματα βαριά, σαν να έχει χυθεί μολύβι στις σόλες. Σαν να φοράμε όλοι μπότες αντί για πέδιλα. Μάη μήνα. Στο δρόμο που καίει.
Το κεφάλι σκυφτό, δεμένο σακί στο λαιμό, ένα ψόφιο άλμπατρος μέσα. Οι δυσκολίες. Μεγάλα φτερά – τέσσερα μέτρα το γαμίδι, όλο μέσα, κι εσύ το κουβαλάς.
Γυρνάω στο σπίτι γρήγορα, πόνος στην κοιλιά, όχι άλλο αίμα στο δρόμο, σπίτι.

Εκεί άλλος, διαφορετικός μικρόκοσμος, άλλα άλμπατρος. Τι θα φάμε σήμερα και τι θα φάμε αύριο, τι θα πάρεις απο το μάρκετ και τι θα κάνεις. Εδώ ο κόσμος χάνεται και ο χρυσός λωτός κουνάει τα κουδούνια της ζώνης του.

Παρένθεση, ξέχασα πως δεν είσαι στο μυαλό μου. Ξεχνάω πολλά τώρα τελευταία. Στην “Ιστορία του σεξ”, που λες, λοιπόν, που υποτιτλίζω για εξάσκηση και για να δουλεύω το μυαλό μου, ή για να το ξεκουράζω όταν το βιβλίο αρχίζει να πονάει, λέει για τους ταοϊστές ότι είχαν πολλές σεξουαλικές μεταφορές. Χρυσοί λωτοί και κορμοί από νεφρίτη κάνουν ό,τι κάνουν ταμουνιάκιοιπούτσοι. Όταν η γυναίκα η χρυσολωτεμένη κουνάει τα κουδούνια στη ζώνη της, είναι από πάνω. Κάουγκερλ κι έτσι, όπως λέμε εμείς. Ποίηση της ποιήσεως για την παλαιότερη πράξη του κόσμου. Ωραία ήταν. Και οι καουμπόηδες καλοί είναι.

Μεταφράζω την ιστορία του σεξ και το σεξ έχει γίνει ιστορία. Καλύτερα έτσι. Θα προτιμήσω την ποίηση μια φορά στη ζωή μου. Ξέρεις, κάποτε δεν ήμασταν έτσι. Είχαμε ξεπεράσει την ποίηση, είχαμε φτάσει σχεδόν στη θεουργία. Ήμασταν η Ιστάρ και ο Τούθμωσις, ταξίδι στη Μεσοτοπαμία σε κρεβάτια που μυρίζουν μέλι. Κάποτε αγαπούσαμε. Μετά πληγωθήκαμε και είπαμε να μην το ξαναπροσπαθήσουμε, γιατί κλάψαμε. Στο λαιμό μας είχε γεννηθεί το πρώτο μας άλμπατρος, και πάλευε για το πρώτο του σκουλήκι.

Όχι πως και στις Μεσοποταμίες και τις αρχαίες Ινδίες το έπαιζαν ιππότες. Ήταν κάτι τυπάδες, οι nagaraka, κοσμικοί νέοι της καλής κοινωνίας, που φλέρταραν τις κοπελίτσες με ψεύτικα λόγια αγάπης, τα οποία τους τα έλεγαν ειδικά εκπαιδευμένοι παπαγάλοι. Μεγάλη επιτυχία οι nagaraka. Από εκεί ίσως να έβγαλαν οι κοπελίτσες το “μακριά απο nagaraka, γιατί θα σου βγει malaka”.

Αστειάκια. Όπως και 'χει, αρκετά με τους παπαγάλους, πολύ φανταχτερό πούπουλο για το τίποτα. Άσε που ήδη έχουμε άλμπατρος, πτηνοτροφείο θα ανοίξουμε;

Κρασί. Και ο Lynch να με λυντσάρει με βρώμικο industrial blues. Φαντάσματα ξεπροβάλλουν, που παρά την άϋλη υπόστασή τους είναι στην πίσσα και στα πούπουλα. Φαντάσματα που κανείς ghost-buster δε θα παγιδεύσει, γιατί θα του κοπανήσω το άλμπατρός μου στο κεφάλι.

Άντε γαμήσου, Τούθμωσι. Δεν ήσουν ποτέ παπαγάλος, αλλά πέταξες κι εσύ μακριά μόλις με είχες κάνει θεά. Σήμερα σου γκρινιάζω, γιατί άφησες το άλμπατρός σου να κρώξει κάποτε τόσο δυνατά, που ήρθαν κι άλλα άλμπατρος και πέταξαν μαζί, τραβώντας σε από πίσω τους. Και πετάς και ταξιδεύεις μόνος σου, χαμένος μέσα σε ένα σμήνος θαλασσοπούλια.

Άντε γαμήσου, Τούθμωσι. Σήμερα σου γκρινιάζω, μη φοβάσαι, αν τυχόν φοβάσαι, μόνο λίγο είναι και μόνο σήμερα. Θα μου περάσει αύριο. Σε θυμάμαι συχνά αυτές τις μέρες γιατί ξύνω και ξαναξύνω πράγματα, για να θυμηθώ ότι, παρά τα γαμημένα άλμπατρος και λοιπά θαλασσοπούλια και παραδεισοπούλια, υπάρχουν και όμορφα πράγματα στη ζωή.
Σε θυμάμαι γιατί σε τρεις μέρες κλείνω ένα τέταρτο του αιώνα (πώς λέμε ένα τέταρτο του κιλού κιμά), και ψάχνω να βρω έναν τρόπο να μη γίνω κιμάς από τις κουτσουλιές.
Σε θυμάμαι γιατί πολύ θα ήθελα να ακούσω το χνούδι της φωνής σου, που με γρατζουνάει σαν νύχι άλμπατρος, ακόμα κι αν μου 'λεγες “ώχου ρε παιδάκι μου”.

Αλλά εσύ πετάς με τα δικά σου πουλιά και δε θα το μάθεις, κι ίσως είναι καλύτερα. Τα κουτσουλημένα αγάλματα ξεχασμένων θεαινών δεν είναι και το καλύτερο θέαμα.

Παρόλα αυτά, άντε γαμήσου Τούθμωσι. Γιατί, αν και θα μου έχουν περάσει όλα αυτά αύριο, γιατί πρέπει να είμαι δυνατή με τις κουτσουλιές και τα άλμπατρος, τις μπότες καλοκαιριάτικα και τους ματωμένους δρόμους, και το hangover που θα 'χω κονομήσει, παρόλα αυτά λοιπόν, σήμερα μου λείπεις.

Always look on the bright side of crisis

Την αφορμή για αυτό το κειμενάκι την έδωσε η κυρία Μέρκελ, κάτι αριθμοί (ή, μάλλον η έλλειψή τους) και οι πανικοβλημένοι συγγενείς που με πήραν πρωί πρωί, πριν πιω καφέ και κάνω τσιγάρο, για να μου πουν: ΚΥΡΙΟΙ, ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΑΜΕ.

Ξέρεις τι γίνεται. Όταν μαθαίνεις δυσάρεστα νέα πριν τον καφέ και το τσιγάρο, σε επηρεάζουν ακόμα πιο πολύ. Σε ρουφάνε σε εκείνο το σκοτεινό μάελστρομ δίχως γυρισμό που λέγεται “ξεκίνησε η μέρα μου στραβά”. Πλήθος άπειρων γεγονότων άλλαξε την πορεία της ιστορίας επειδή ξύπνησαν στραβά κάποιοι. Λένε, για παράδειγμα, ότι ο Πόντιος Πιλάτος είχε ξυπνήσει με πονοκέφαλο τη μέρα που του φέρανε κάποιον Γεσούα. Ότι ο Μάρκος Αντώνιος και η Κλεοπάτρα είχαν ερωτικό καυγαδάκι το πρωί της μέρας της μάχης στο Άκτιο. Ότι ο Τσαρλς Μάνσον είχε δει εφιάλτη ότι κυνηγούσε να τον ξεκοιλιάσει η Σάρον Τέητ. Τέτοια πράγματα.

Ωστόσο, εμείς εδώ στο μπλογκάκι δε χαμπαριάζουμε από τέτοια. Έχουμε αποκτήσει ανοσία στα δυσάρεστα νέα, ακόμα κι αν δεν έχουμε καφέ και τσιγάρα. Αντ΄αυτού, αντιδρούμε ως εξής: φτιάχνουμε καφέ και στρίβουμε τσιγάρο.

Ωραία, την πουτσίσαμε. Ωραία, θα είμαστε φτωχοί και καταφρονεμένοι. Ωραία, δε θα έχουμε στον ήλιο μοίρα.

Και θα είναι γαμάτα.

Μη με παρεξηγείς, αναγνώστη. Δεν είμαι στην κοσμάρα μου. Η μάλλον, είμαι. Αλλά αυτό το απαιτεί η δουλειά που διάλεξα. Να γράφω. Ούτε βολεμένη είμαι. Οι γραφιάδες πεινάνε, ξέρεις, με ή χωρίς οικονομική κρίση. Κι αυτό γινόταν ανέκαθεν.

Στο θέμα μας όμως. Ναι, θα είναι γαμάτα, κι όσο πιο φτωχοί γίνουμε, τόσο πιο γαμάτα θα είναι. Γιατί κακομάθαμε. Γιατί συνδυάσαμε, όπως έχω ξαναγράψει, την ευτυχία με την οικονομική ευημερία. Προσπαθήσαμε για τα πολλά, χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει καν τα λίγα. Γεμίσαμε με νεόπλουτους, και μετράμε εδώ και χρόνια το πόσο γαμάτος είναι κάποιος με βάση τα ρούχα που φοράει, τα σπίτια που έχει και το αμάξι που οδηγεί. Πήγαμε όλοι να γίνουμε επιστήμονες, ενώ δεν έχουμε καν εργάτες. Αλλά όχι, το δικό μου το παιδί δε θα δουλέψει οικοδομή. Το δικό μου το παιδί θα γίνει δικηγόρος και γιατρός. Θα γεμίσουμε τη χώρα με άχρηστα πτυχία που δε θα απορροφηθούν ποτέ και που η μόνη τους χρησιμότητα είναι να γίνουν κωλόχαρτα.

Σταματάω να κράζω. Σας υποσχέθηκα χιούμορ και χαμόγελο.

Να, λοιπόν, καλέ μου αναγνώστη, γιατί θα είναι γαμάτα με την κρίση:

1. Θα αδυνατίσουμε: Παχαίνεις επειδή δεν μπορείς να αντισταθείς στις σοκολατίτσες και στα σκατολοϊδια. Ε, με την κρίση, δε θα μπορείς να έχεις αυτές τις πολυτέλειες. Θα αγοράζεις μόνο τα απολύτως απαραίτητα, κοινώς τέρμα οι σοκολατίτσες και τα σκατολοϊδια. Σιγά σιγά θα γίνουμε όλοι στυλάκια.

2. Θα κόψουμε τις καταχρήσεις: Έτερη πολυτέλεια, είπαμε, μόνο τα απολύτως απαραίτητα.

3. Θα γίνουμε eco-friendly (άθελά μας, φυσικά): Με τόσο που έχει πάει η βενζίνη, σιγά-σιγά θα αφήσουμε το αυτοκίνητο και θα πιάσουμε το παλιό μας ποδήλατο ή τα ποδαράκια μας. Και θα σταματήσουμε να βασανίζουμε το περιβάλλον και θα αποκτήσουμε κορμάρα.
   

4. Θα αδειάσουν οι πόλεις: Αφού στις πόλεις δε θα βρίσκουμε δουλειά, θα τραβήξουμε όλοι σιγά-σιγά για τα πατρικά μας. Ποια πατρικά; Το σπιτάκι του παππού στο χωριό, το κτήμα της θείας έξω από την πόλη, το σπίτι των γονιών στην επαρχία. Θα αξιοποιηθεί κάθε ταράτσα, κάθε σοφίτα, κάθε δώμα. Οι πιο γενναίοι θα φτιάξουν δικά τους χωριά με cob, τα οποία έχουν πολύ χαμηλό κόστος. Οι ακόμα πιο γενναίοι (έχω 2-3 παραδείγματα), θα το ρίξουν στην αγροτιά. Όλη η Ελλάδα θα αποκτήσει ζωή, και δε θα παστώνονται όλοι στα αστικά κέντρα σαν σαρδέλες. Και όλοι ξέρουμε τα καλά της εξοχής: καθαρός αέρας, δέντρα, συμφιλίωση με τα έντομα και την άγρια φύση κτλ κτλ. Άσε που θα νομιμοποιηθεί και το ελεύθερο κάμπινγκ, γιατί κανείς δε θα έχει λεφτά να πληρώνει ξενοδοχεία.

5. Θα ανοίξουν νέες δουλειές: Όσοι πάρουμε απόφαση ότι το πτυχίο μας χρησιμεύει για σκούπισμα μετά την αφόδευση, θα κάνουμε κάτι άλλο. Θα γίνουμε μοδίστρες, γιατί δεν θα υπάρχουν χρήματα για καινούρια ρούχα, και θα μπαλώνουμε και θα γαζώνουμε. Θα γίνουμε τσαγκάρηδες, γιατί δε θα υπάρχουνε χρήματα για παπούτσια. Θα γίνουμε οινοπαραγωγοί, καστανάδες και σαλεπάδες, γιατί δε θα υπάρχουν χρήματα για johnny black label και ντελικατέσσεν. Θα γίνουμε παραμυθάδες, από χωριό σε χωριό, γιατί δε θα υπάρχουν εκδοτικοί.

6. Θα γράψουμε το νόμισμα στα υποδήματά μας (αυτά που μας διόρθωσε ο κολλητός μας που έγινε τσαγκάρης): Αφού δε θα έχουμε στον ήλιο μοίρα, το νόμισμα θα χάσει σιγά-σιγά τη δύναμή του. Θα αρχίσουμε ξανά να ανταλλάσσουμε αγαθά ή υπηρεσίες. Π.χ., θα σου κάνω αγγλικά μια ώρα, αν μου μαγειρέψεις, θα σου κρατήσω το παιδί αν μου καθαρίσεις το σπίτι κτλ κτλ.

7. Θα αρχίσουμε να γνωριζόμαστε: Επειδή δε θα βγαίνουμε οικονομικά να πηγαίνουμε στο τάδε κλαμπάκι ή μπαράκι, θα αρχίσουμε όλοι να αράζουμε σε πλατείες, με ένα μπουκάλι κρασί από τον κολλητό που το έριξε στα αμπέλια. Στην αρχή όλοι θα γκρινιάζουμε. Μετά για να ξεχάσουμε τον πόνο μας, θα το ρίξουμε στο αλκοόλ. Θα πούμε ένα αστείο με τη διπλανή παρέα. Ε, μετά θα γελάμε όλοι μαζί.

8. Θα αναθεωρήσουμε αξίες και αρχές: Αφού καθετί κουλ και γαμάτο, ήτοι ακριβό και ποζεράδικο, θα έχει πέσει σε αχρησία, δε θα ζηλεύουμε το διπλανό μας για το αμάξι του, αλλά επειδή γελάει τόσο ή είναι με τον τάδε άνθρωπο. Θα ζηλεύουμε πάλι, μεν, για πιο ουσιώδεις λόγους δε. Σιγά-σιγά, επειδή θα ανακτάμε την ανθρωπιά μας, ίσως (ίσως λέω), να σταματήσουμε να ζηλεύουμε επιτέλους.

9. Θα σταματήσουμε να νιώθουμε μόνοι: Αφού θα μαζευόμαστε όλοι σε πλατείες και όχι πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή, καθώς στην εξοχή δεν έχει wireless (δεν το ήξερες αυτό, καλέ;) θα κάνουμε πραγματικές συζητήσεις και όχι chat στο facebook. Αντί να παίζουμε WOW, θα παίζουμε RPG. Αντί να γράφουμε σε blogs, θα λέμε ιστορίες. Αντί να περνάμε τα βράδυα μπροστά από την τηλεόραση, θα κάνουμε σεξ.

10. Θα σταματήσουμε να είμαστε ΜΙΖΕΡΟΙ, διότι, μάτια μου, η φτώχεια θέλει καλοπέραση.