Δεξιός λοβός #έχασα-το-λογαριασμό: 'Ελα να αγανακτήξουμε, ντάρλινγκ

• Καιρό έχω να γράψω. Το ξέρω. Αλλά μια οι παραστάσεις (που σκίσαμε), μια οι απογραφές (να βγάλουμε και το ψωμάκι μας), δεν είχα χρόνο ούτε να αναπνεύσω. Φαντάσου, έχω να γράψω πάνω από δυο βδομάδες.
• Τα της Ισπανίας τα πήρα πρέφα αργά, καθώς έβγαζα τα μάτια μου σαν γιαγιά με το πατομπούκαλο πάνω από την νταντελίτσα για το σεμεδάκι πάνω από τα απογραφικά δελτία. Αλλά η απογραφή τελείωσε και τώρα πια δεν υπάρχει καμια δικαιολογία.
• Και τι κάνουν οι Ισπανοί, λοιπόν; Παίρνουν τύμπανα και κλαπατσίμπαλα, κατεβαίνουν στις πλατείες και φωνάζουν. Γιατί, λέει, αγανάκτηξαν (με το “ξ”, δε μιλάμε λόγια εδώ). Και μας την είπανε κιόλας, ότι είμαστε κοιμήσια.
• Εμείς, κοιμήσια; Ω μα από πότε; Εμείς όλο αγανακτισμένοι δεν είμαστε; Πάντα δεν κατηγορούμε και βρίζουμε;
• Ναι, βέβαια. Μέσα από το facebook και το twitter. Γινόμαστε για λίγο Τσεγκεβαράδες, κάνουμε το κομμάτι μας να μας κάνουν πατ-πατ στην πλάτη και πάμε να δούμε το τελευταίο επεισόδιο της εκάστοτε σειράς.
• Με αγγλικούς υπότιτλους, φυσικά, γιατί οι ελληνικοί μάς ξινίζουν.
• Όλο ξινιζόμαστε, ρε παιδάκι μου. Κι όλα τα βρίσκουμε ύποπτα και να βρωμάνε σαν την κάλτσα του μικρού Κωστάκη που μόλις γύρισε από το ποδόσφαιρο.
• Να, για παράδειγμα, αυτό με τους Αγανακτισμένους: όλοι αρχίσανε να ρωτάνε τι είναι και τι κάνουν και από πού κρατάει η σκούφια τους και ποιανού παιδί είναι. Ε τι σε νοιάζει, ρε φίλε; Για αλλαγή δεν ξελαρυγγιάζεσαι κι εσύ;
• Μου θυμίζει αυτό που γινότανε όταν πρωτοξεκίνησαν οι Atenistas. Έμενα και Αθήνα τότε και το τι είχα ακούσει δε λέγεται: ότι είναι παιδάκια του ΣΥΡΡΙΖΑ, όχι, ότι είναι νεοπασοκάκια, ψέματα, ότι είναι οπαδοί της Νέας Τάξης, α όχι, τελικά έχουν ερπετικό DNA. Που πήγα σε δράσεις τους, και εντάξει, δεν τρελάθηκα με αυτό που είχε γίνει με τα κεριά στην Ομόνοια, αλλά να σου πω κάτι; Μπορεί να τους λες υποκριτές και κουτάβια κι ότι η αλλαγή δεν έρχεται έτσι, ΑΛΛΑ: όποιοι κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνουν, παίρνουν τον κώλο τους και πάνε και καθαρίζουν τα σκουπίδια ΣΟΥ ή δεντροφυτεύουν. Δεν κάθονται στον καναπέ τους να γκρινιάζουν.
• Ούτε το παίζουν Τσεγκεβάρες από το twitter.
• Έβγαλα και στιχάκι προχτές: “είμαι τόσο μα τόσο hipster / που κάνω επανάσταση μέσα απ' το twitter”.
• Φυσικά δεν το πόσταρα στο Twitter.
• Το πόσταρα όμως στο Facebook να δουν όλοι τι έξυπνη που είμαι.
• Αυτά χτες, όμως. Γιατί σήμερα ξύπνησα μέσα στην τρομάρα από ένα τρομερό post-apocalyptic horror όνειρο. Ήταν λέει στη Σουηδία ένα απολυταρχικό καθεστώς στρατιωτικών κανιβάλων. Και είχαν τους ανθρώπους για την πλάκα τους. Άλλους τους σκότωναν (όπως οι μικροί Σπαρτιάτες τους είλωτες) και άλλους τους έτρωγαν, συνοδεύοντάς τους με λίγο οινόμελο (δεν έχουν Chianti στη Σουηδία).
• Και κάπου στρόφαρα. Μπορεί να ξίνισα με αυτό που γινόταν στο twitter για το #greekrevolution αρχικά, , από την άλλη, όμως, αν μόνο έτσι μπορούν να συντονιστούμε λίγο όλοι εμείς οι εξυπνάκηδες και να στροφάρουμε, then so effin' be it. Ποια είμαι εγώ να το κρίνω, σε τελική;
• Και προπαντός, γιατί να ξινίζομαι; Με το ξίνισμα φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, επειδή απλά ξινιζόμασταν σαν μυξοπαρθένες και δεν κάναμε τίποτα επί του πρακτέου.
• Ξέρω, δε θα έρθει η αλλαγή έτσι. Η αλλαγή θέλει αίμα και πόνο, όχι κλαπατσίμπαλα και αντίσκηνα. Από την άλλη, ο κόσμος βράζει αλλά μένει ασυντόνιστος επειδή... ξινίζει. Είτε για το αίμα είτε για τα κλαπατσίμπαλα. Κάπως πρέπει να τα βρούμε. Να τα μιλήσουμε για την επόμενη φορά, ρε παιδί μου.
• Κι αυτά που λες. Κι ίσως να κάτσεις και να συφιλιάζεσαι καταδικάζοντάς τα πάλι όλα, αλλά υπάρχει μια περίπτωση να είσαι περισσότερο μόνος σου από τις άλλες φορές και “ψευτοεπαναστάσεις”. Θα βγουνε πιο πολλοί σήμερα. Κι αν δεν βγούνε σήμερα, θα βγούνε αύριο, που θα έρθει η συναίνεση, θα απολυθούνε και θα τους παίρνει το σπίτι η τράπεζα.
• Με πιθανότητα που αγγίζει τη βεβαιότητα.
• Αυτά. Πάω να αγανακτήξω. Γιατί είμαι νέα και άνεργη.
• Και μου αρέσουν τα κλαπατσίμπαλα.