Καταιγισμός

Πάρα πολλά πράγματα σε πάρα πολύ λίγο χρόνο.

Και λέω "θα το γράψω κι αυτό", "θα το γράψω κι εκείνο", κι όταν έρχομαι στο νετκαφέδι δίπλα από το σπίτι, δεν γράφω τίποτα. Blank.

Κι έχω πολλά να σας πω, για τα πειράματα στην κουζίνα (όλα τα πειραματόζωα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, ζουν, παραδόξως), για γλυκά πουράκια μετά από κρασί, σατανικούς πουρέδες, και ανώμαλα πουρά στη συγγρού-φιξ, που μου ήρθε να τα δολοφονήσω με τη βεντάλια κτλ κτλ.

Για το μετρό, όπου κάνω πως ακούω μουσική και κρυφακούω τι λένε οι διπλανοί, για κορίτσια στα Εξάρχεια που ανάγουν την ψυχοσύνθεση ενός άντρα στον τρόπο που λειτουργεί μια βρύση (και νόμιζα ότι εγώ ήμουν η καμμένη), για λέξεις που δεν ξέρω τι σημαίνουν γιατί είναι σε άλλη γλώσσα, αλλά τις καταλαβαίνω από τα βλέμματα πομπού-δέκτη.

Για το μυστικό δρομάκι με τις πυγολαμπίδες και άλλα μαγικά σημεία, αλλά αυτά ίσως και να μην τα έλεγα, γιατί αν πάει εκεί κάποιος που δεν πιστεύει στη μαγεία, εκείνη θα χαθεί.

Για πολύ όμορφα λάιβ κι ακόμη πιο όμορφους ανθρώπους, για μπιρορακοτσίπουρα και "δολοφονικά παιχνίδια", τους κρατήρες του φεγγαριού για τους οποίους μου μιλάει ο μπαμπάς μου σε κάθε λάιβ, το περιστέρι που καμιά φορά κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι (ευτυχώς δεν κουτσουλάει) και τόοοοοοοοσα ακόμα.

Γίνομαι μια κουκκίδα εκείνες τις στιγμές, είτε έχουν να κάνουν με πυγολαμπίδες, είτε με σατανικούς πουρέδες και διεστραμμένους κωλόγερους, χάνομαι στο όλο, απολαμβάνω, θυμώνω καμιά φορά, φυσικά φοβάμαι, αλλά κυρίως, ζω.

Κι είναι ωραία, κι ας μην έχω γράψει λέξη ακόμα.

Soon.

Λόγια του Δούκα του La-Bas

¨Μα δεν είναι όλα άσπρο και μαύρο. Η ζωή δεν πηγαινοέρχεται γραμμικά. Περνάμε από κατάσταση σε κατάσταση κυκλικά, τα καλά διαδέχονται τα κακά, το άσπρο σμίγει με το μαύρο, δίνουν γκρι, ρουφιούνται και αλληλοσυμπληρώνονται και δίνουν το γαμημένο το ουράνιο τόξο. Κι εκεί που σμίγουν αλλάζουμε, λίγο-λίγο τη φορά, γιατί κάθε κατάσταση, κάθε εμπειρία, απαιτεί μια άλφα αντιμετώπιση, σωστά; Ή βήτα. Ή γάμμα. Πάρε οποιοδήποτε γαμημένο γράμμα της αλφαβήτου θέλεις. Ένα είναι το σίγουρο, ανάλογα με τον τρόπο που θα πράξεις, θα γίνεις ή πιο δυνατός ή πιο αδύναμος.

Πάρε παράδειγμα εσένα. Ήρθες σ'αυτόν τον κόσμο και δεν ήσουν τίποτα άλλο απο ένα μαλακό κουβαράκι με δίπλες δέρματος, κι ένα μυαλουδάκι άδειο, έτοιμο να ρουφήξει τα πάντα σαν σφουγγάρι. Στα πρώτα χρόνια της ζωής σου δρούσες με βάση πιο πολύ το ένστικτο και την καρδιά σου, κι έλεγες πάντα την αλήθεια γιατί δεν ήξερες ακόμα το ψέμα, μέχρι την πρώτη φορά που σε έπιασε η μάνα σου να σπας το βάζο και σε τάραξε στις σφαλιάρες. Για να αποφύγεις αυτές τις σφαλιάρες, και γενικά κάθε σφαλιάρα της ζωής, έμαθες σιγά σιγά να αμύνεσαι, να γίνεσαι πιο δεκτικός, να συμβιβάζεσαι. Πάνω από όλα, έμαθες να φοβάσαι.

Και μεγαλώνοντας πέρασες από διάφορες καταστάσεις, από την πρώτη μέρα στο σχολείο στην πρώτη κοπάνα, στο πρώτο τσιγάρο στις τουαλέτες, στο πρώτο φιλί, στον πρώτο έρωτα, στο πρώτο γαμήσι, στον πρώτο χωρισμό, αποχαιρετισμό, στην πρώτη δουλειά, ευθύνη, σύμβαση. Πέρασες από το στάδιο του ανόητου, εκείνου δηλαδή του όντος που μιλάει μέσα από την καρδιά του, γιατί δε γνωρίζει ακόμα το φόβο,σε διάφορες φάσεις, της γνώσης, της εμπειρίας, της νίκης, της ήττας, της χαράς, της απώλειας.

Κύκλοι. Μεταβάσεις. Κύκλοι. Μεταβάσεις.

Κουκούλια μέσα σε κουκούλια μέσα σε κουκούλια, που όσο και να σπάσουνε, η πεταλούδα δε θα ελευθερωθεί ποτέ, στις περισσότερες περιπτώσεις.

Πού θα πας; Εμένα ρωτάς πού θα πας; Από σένα εξαρτάται, από το κατά πόσο θα συνεχίσεις να δρας με βάση τη συμβατική λογική ή με την καρδιά σου, εκείνο τον βαθιά χωμένο μέσα σου πυρήνα... Από σένα εξαρτάται αν θα δράσεις αρνητικά ή θετικά, από φόβο ή από αγάπη. Για να γίνουν αυτά που θέλεις κι όχι για να μη γίνουν αυτά που δε θέλεις.

Από σένα εξαρτάται αν ο κύκλος σου κυλήσει προς τα μπρος... Ή προς τα πίσω.“

(Ο Δούκας του La-Bas είναι ιδρυτής της Ομάδας των Τρελών της Πέμπτης Μαύρης Σακούλας. Κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το πραγματικό του όνομα ή την πραγματική του ηλικία. Ζει σε ένα παλιό σπίτι στα Αναφιώτικα και αστροπροβάλλεται τακτικά στη Φαϊρία γιατί έχει αναλάβει διαπραγματεύσεις μεταξύ Εξόριστων και Κόσμων. Λέγεται ότι κάθε πανσέληνο σφάζει κι από ένα βρέφος πέντε ημερών, αλλά μάλλον πρόκειται για συκοφαντίες, δεδομένου ότι κάτι τέτοιες φρικαλεότητες τις θεωρεί μπανάλ.)