Καταιγισμός

Πάρα πολλά πράγματα σε πάρα πολύ λίγο χρόνο.

Και λέω "θα το γράψω κι αυτό", "θα το γράψω κι εκείνο", κι όταν έρχομαι στο νετκαφέδι δίπλα από το σπίτι, δεν γράφω τίποτα. Blank.

Κι έχω πολλά να σας πω, για τα πειράματα στην κουζίνα (όλα τα πειραματόζωα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, ζουν, παραδόξως), για γλυκά πουράκια μετά από κρασί, σατανικούς πουρέδες, και ανώμαλα πουρά στη συγγρού-φιξ, που μου ήρθε να τα δολοφονήσω με τη βεντάλια κτλ κτλ.

Για το μετρό, όπου κάνω πως ακούω μουσική και κρυφακούω τι λένε οι διπλανοί, για κορίτσια στα Εξάρχεια που ανάγουν την ψυχοσύνθεση ενός άντρα στον τρόπο που λειτουργεί μια βρύση (και νόμιζα ότι εγώ ήμουν η καμμένη), για λέξεις που δεν ξέρω τι σημαίνουν γιατί είναι σε άλλη γλώσσα, αλλά τις καταλαβαίνω από τα βλέμματα πομπού-δέκτη.

Για το μυστικό δρομάκι με τις πυγολαμπίδες και άλλα μαγικά σημεία, αλλά αυτά ίσως και να μην τα έλεγα, γιατί αν πάει εκεί κάποιος που δεν πιστεύει στη μαγεία, εκείνη θα χαθεί.

Για πολύ όμορφα λάιβ κι ακόμη πιο όμορφους ανθρώπους, για μπιρορακοτσίπουρα και "δολοφονικά παιχνίδια", τους κρατήρες του φεγγαριού για τους οποίους μου μιλάει ο μπαμπάς μου σε κάθε λάιβ, το περιστέρι που καμιά φορά κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι (ευτυχώς δεν κουτσουλάει) και τόοοοοοοοσα ακόμα.

Γίνομαι μια κουκκίδα εκείνες τις στιγμές, είτε έχουν να κάνουν με πυγολαμπίδες, είτε με σατανικούς πουρέδες και διεστραμμένους κωλόγερους, χάνομαι στο όλο, απολαμβάνω, θυμώνω καμιά φορά, φυσικά φοβάμαι, αλλά κυρίως, ζω.

Κι είναι ωραία, κι ας μην έχω γράψει λέξη ακόμα.

Soon.