Κοιμόταν. Το ήξερε, μ'εκείνη την αβέβαιη και απειροελάχιστη, μα παρόλα αυτά πάντα υπάρχουσα συνειδητότητα που έχει κάποιος όταν κοιμάται κι ονειρεύεται.
“Ναι, κοιμάσαι.” επιβεβαίωσε η μορφή που κινήθηκε μέσα από τις σκιές. Δεν μπορούσε να διακρίνει με σαφήνεια τα χαρακτηριστικά του, τόσο νεφελώδη και θολά που ήταν όλα.
Ευχόταν να είναι ο αγαπημένος της, κι ας ήξερε πως δεν ήταν.
“Κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι. Κι είσαι μόνη εδώ.”
“Ποιος είσαι;” τον ρώτησε.
“Κάτι δικό σου. Μια πτυχή του εαυτού σου.”
Ήρθε λίγο πιο κοντά της κι επιτέλους μπόρεσε να τον δει καθαρά. Ήταν εκείνη, όπως θα ήταν εκείνη αν ήταν λίγο πιο ψηλή και οστεώδης, χωρίς τις θηλυκές της καμπύλες, με πιο πολλές γωνίες στο πρόσωπο και δυνατότερα άκρα.
“Μπορείς να με λες Άνιμους”, είπε ο άντρας.
“Πού είναι εκείνος;” τον ρώτησε.
“Δίπλα σου. Δίπλα στο σώμα σου. Κοιμάται. Κι ίσως να ονειρεύεται ότι μιλάει με μια γυναίκα.”
“Υποθέτω ότι την λένε Άνιμα.”
“Υποθέτω ότι υποθέτεις σωστά.”
Μια ανάσα και μετά η ερώτηση:
“Γιατί όλα αυτά;”
“Η αγάπη. Για την αγάπη. Ξέρεις.”
Ένιωσε ότι έσμιγε τα φρύδια της – στ' όνειρο.
Εκείνος – εκείνη που ήταν εκείνος – συνέχισε να μιλά.
“Οι Κινέζοι έχουν εκείνο τον παλιό και πανέμορφο μύθο για τον ήλιο και το φεγγάρι. Που ήταν κάποτε εραστές, και, μετά το θάνατό τους, αυτοί, οι Εραστές, οι Πρώτοι, κυνηγούν ο ένας τον άλλον. Κι όταν σμίγουν, γίνεται έκλειψη.”
“Νόμιζα ότι ο μύθος έλεγε για αδέρφια που σκότωσαν ο ένας τον άλλον.” είπε εκείνη απορημένη.
“Όχι. Στην πραγματικότητα ήταν εραστές. Οι Πρώτοι Εραστές.”
“Και τι σημαίνει αυτό;”
Εκείνος έκανε μια μικρή παύση. Της φάνηκε σαν να πέρασαν αιώνες.
“Ο Πλάτωνας.”
“Ο Πλάτωνας. Τι;”
“Το ανδρόγυνο. Μια οντότητα, σαν δύο άνθρωποι. Δύο κορμιά, μια ψυχή. Μετά ο χωρισμός. Και η αιώνια αναζήτηση. Για το άλλο μας μισό.”
Άρχισε να καταλαβαίνει.
“Εννοείς ότι..”
“Ναι. Ο ήλιος και το φεγγάρι κάποτε ήταν ένα. Κι έλαμπαν μαζί σαν ένα σώμα. Αυτόφωτο.”
“Όμως το φεγγάρι...”
“Σταμάτησε να λάμπει. Κι ακόμη και τώρα η Σελήνη δεν εκπέμπει δικό της φως. Δεν έγινε άστρο, αλλά ένας μικρός πλανήτης. Και δανείζεται φως από τον Ήλιο.”
“Η Σελήνη, όμως...Δε λάμπει. Εκ των πραγμάτων.”
Ένα χαμόγελο άρχισε να αχνοφαίνεται στα χείλη του άντρα.
“Άλλος ένας μύθος. Λάμπει. Από την κρυμμένη, αθέατη πλευρά της. Αυτή που οι άνθρωποι ονομάζουν σκοτεινή. Εκεί που γεννιούνται τα μυστικά και τα όνειρα, η τέχνη κι η μαγεία. Όπως το εξηγούν και οι μυθολογίες.”
“Άντρας – γυναίκα;”
Εκείνος έγνεψε αρνητικά.
“Μα η Γυναίκα ταυτίστηκε με τη Σελήνη. Ίσιδα, Αστάρτη, Εκάτη, Περσεφόνη.... Όλες τους σεληνιακές θεότητες.” προσπάθησε να εξηγήσει η κοπέλα. “Κι από την άλλη, ο Άνδρας – Ήλιος: Ρα, Απόλλων, Θησέας, ο Λουχ των Κελτών...”
“Όχι. Όλοι έχουμε και 'Ηλιο και Σελήνη. Μέσα μας. Σκορπισμένα κομμάτια... Δεν είναι τόσο θέμα φύλου, ξέρεις, όσο ελευθερίας – επανάπαυσης. Ύπνου.”
“Σαν τον ύπνο που κάνω τώρα;”
“Σαν τον ύπνο που κάνουν οι άνθρωποι όταν είναι ξύπνιοι.”
“Κατάλαβα. Το γιατί είμαι μόνη... Εδώ.”
“Μόνη;” ρώτησε εκείνος, με το χαμόγελο τώρα καθαρά ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
“Όχι μόνη. Απλώς εγώ. Να δυναμώνω από τα όνειρα του ύπνου για να θρέψω τα όνειρα του ξύπνιου.”
“Αν το κάνεις, θα δυναμώσουν και τα όνειρα. Αν το κάνεις, θα μπορέσεις να μοιραστείς πραγματικά εκείνα τα όνειρα.”
“Τα πραγματικά όνειρα...” είπε εκείνη σιγανά, στον άντρα, στην ίδια, έξω της, μέσα της, στον εαυτό της. Και χαμογέλασε.
“Κάτι τελευταίο.” είπε στον άντρα. “Εγώ πώς τα ξέρω όλα αυτά; Για Κινέζους και Πλάτωνες;”
“Τα ξέρεις. Τα ξέρω εγώ για σένα. Αθέατα. Ίσως, ξέρεις, να είμαι εγώ η Σελήνη σου. Το υλικό από το οποίο θα φτιάξεις το φως σου. Για να λάμψεις, κρυφά και φανερά, να ενωθείς με τον Ήλιο σου, να γίνετε το Ένα. Και μετά, με τον αγαπημένο σου, το Ένα-Συν-Ένα. Ένα. Ξανά.”
Σιωπή.
Εκείνη νιώθει ότι κλείνει τα μάτια – στ' όνειρο.
Και χαμογελά – στ' όνειρο;
“Και τώρα;”
“Και τώρα λάμψε. Και ξύπνα.”
Κι έλαμψε και ξύπνησε. Κι είχε ξυπνήσει κι εκείνος και την κοιτούσε χαμογελαστός. Λαμπερός.
“Καλημέρα.”
