Let them eat cake.

A.k.a. Μια καταχώρηση με φρονιμίτες, σαμάνους και γλυκά.

Η γράφουσα σήμερα ξύπνησε από μια σουβλιά χαμηλά στην κοιλιά. Αυτές οι μέρες του μήνα που κάτι παθαίνουν τα υδραυλικά σου. Μούδιασμα από τη μέση και κάτω. Από τη μέση και πάνω, η αριστερή πλευρά του προσώπου της έχει μουδιάσει επίσης. Ο πρώτος φρονιμίτης κάνει δειλά-δειλά την εμφάνιση του, τώρα στα γεράματα, μεταμορφώνοντας το πάνω αριστερό της ούλο σε μια σάρκινη μοϊκάνα. Πλάκα έχει. Είναι μόλις η τρίτη μέρα που γίνεται αυτό το πανηγύρι και όλοι της λένε να κάνει υπομονή. Να είναι ζεν.

Στην προσπάθεια του να είμαι ζεν, αγνοώ επιδεικτικά πόνους, κακοδιαθεσία και την καλή, καταθλιπτική μου μουσική. Ως εκ τούτου, ο διάσημος δεξιός λοβός μου μού κρατάει μούτρα και μου σκάει στη μούρη όποτε του καπνίσει ασυνάρτητες εικόνες και παρομοιώσεις. Ο αριστερός προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς με πολύ αγώνα, λόγω του μουδιάσματος. Το κάτωθι post είναι το αποτέλεσμα, με δεξιόλοβες παρομοιώσεις και αριστερόλοβες λογικές αλληλουχίες. Αν έχετε κουράγιο και αρχιμήδια ή κοτσονάτες ωοθήκες, συνεχίστε. Αλλά μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα:

Ξυπνάς. Δεν έχει σημασία αν πονάς ή όχι. Φτιάχνεις τον καφέ σου και χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ένας καλός σου φίλος που έχει φρικάρει, ξύπνησε στραβωμένος και αναρωτιέται γιατι κάνει ό,τι κάνει και γιατί ζει όπως ζει και γιατί έχει ξενερώσει έτσι και γιατί όλοι και όλα τού φαίνονται σαν το ίδιο χιλιοπαιγμένο εργάκι. Και κάθε Μαρία που γνωρίζει του φαίνεται σαν οποιαδήποτε άλλη Μαρία.

Με την ηρεμία ινδιάνου σαμάνου μετά από ταξίδι με πεγιότ, αφού έχει κόψει τους κώλους των κακών πνευμάτων και έχει συμμετάσχει στο τραγούδι του Κόσμου, του εξηγείς απλά και όμορφα (υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο, η συνταγή για την επιτυχία) ότι έχει κουραστεί, ότι είναι φυσιολογικό, ότι χρειάζεται λίγο χρόνο για τον εαυτό του. Μόνο για πάρτη του. Να κάνει λίγο ό,τι του καπνίσει, να μην πιεστεί σε ανούσιες σπατάλες χρόνου και ενέργειας. Να κλείσει, ας πούμε τον φούρνο του. Και να αφήσει τους άλλους να φάνε τα δικά τους, χαλασμένα κεήκ.

“Ε;” ρωτάει ο φίλος σου.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν κέηκ, λέει ο σαμάνος μέσα σου, που μάλλον πεινάει. Γνωρίζεις κάποιον και ρίχνετε αυτόματα κάποια συστατικά. Παντεσπάνια, αλεύρια, αυγά, σοκολάτες (μιαμ). Ζυμώνετε, το βάζετε στο φούρνο ( = χρόνος-καλή θέληση-υπομονή) και αυτό το συνονθύλευμα μετατρέπεται σε κέηκ. Έτσι πρέπει να γίνεται, δηλαδή. Έτσι θα έπρεπε τουλάχιστον.

Το θέμα είναι, του λες, ότι οι περισσότεροι από μας έχουμε ήδη προσπαθήσει να κάνουμε άπειρα κέηκ στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να μας έχουν τελειώσει τα πιο πολλά υλικά. Ή, ακόμα χειρότερα, να έχουν χαλάσει. Τα αυγά, για παράδειγμα, χαλάνε εύκολα. Και μετά βρωμάει όλος ο τόπος.

“Ε;”

ΕΝΝΟΩ, ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ (εδώ καμαρώνεις για τη στεντόρεια φωνή σου), ότι κάποια στιγμή 1. Απλά αδειάζεις και 2. 'Εχεις τόσα να δώσεις αλλά ο άλλος είναι τόσο απρόθυμος όχι μόνο να δώσει, αλλά και να πάρει κιόλας ( = το περιβόητο βούτημα του δαχτύλου στο χυλό του κέηκ πριν ψηθεί, μιαμ στο τετράγωνο), που σαπίζεις. Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, βαριέσαι και κουράζεσαι και δεν έχεις όρεξη ούτε τα παντεσπάνια να στρώσεις. Δηλαδή, να μπεις στον κόπο να γνωρίσεις κάποιον.

“Και τι να κάνω γι' αυτό;”

Ανασυγκρότηση κ υπομονή, απαντάει ο σαμάνος κοιτάζοντας τις τολύπες καπνού να ζωγραφίζουν πούμα και κογιότ στην πτήση τους προς το ταβάνι. Εκτός αν είσαι κανένας τρελαμένος ρομαντικός κι έχεις στη διάθεσή σου εφόδια πυρηνικού καταφυγίου. Κι εκεί, καμάρι μου, σου βγάζω το καπέλο.

Ο φίλος σου εκεί συνειδητοποιεί ΕΝΤΡΟΜΟΣ ότι είναι ρομαντικός. Εσύ το ήξερες ήδη, αλλά όπως και να 'χει δε λες τίποτα, μόνο γελάς κάτω από τα μουστάκια σου, αν είσαι ανήρ, ή πίσω από τις βλεφαρίδες σου, αν είσαι θήλυ.

Και γελάς, γιατί έκανες ένα καλό σήμερα για το φίλο σου, παραβλέποντας για ακόμη μια φορά, φυσικά, ότι ήρθε η ώρα να δεις τι σκατά θα κάνεις και για σένα. Το σαμάνισμα πάλι τσάμπα θα πάει, μέχρι να κλουβιάσουν τα αυγά σου.