Δεξιός Λοβός #15 (νομίζω)

Είναι ημέρα εργάσιμη και νύχτα κοιμήσιμη (ήτοι θα έπρεπε τώρα να είμαι στο τρίτο όνειρο καθότι αύριο εγερτήριο) αλλά θες δεν μπήκα στη διαδικασία για το πρώτο και το δεύτερο όνειρο, θες γιατί άρχισαν να με γαργαλάνε πάλι τα χέρια μου μετά από καιρό, να 'μαι με το μάτι γαρίδα να δεξιολοβιάζω. Με πιθανότητα που προσεγγίζει τη βεβαιότητα, είμαστε αισίως στο δεξιό λοβό #15 (κάπου έχασα την αρίθμηση και/ή τα tags) και τέλος πάντων δεν μπορώ να κρατηθώ, έγινε το μαγικό, γράφω ξανά, γράφω πολύ (όσο γίνεται), και να 'μαστε και πάλι.

Ο δεξιός λοβός, για όσους δεν ξέρουν, είναι σκέψη ασυγκράτητη, οπότε αν κάπου δε βγάζετε νόημα, δεν πειράζει. Είναι σαν τη ζωή ένα πράμα. Δεν έχει νόημα, κι αυτό είναι το νόημά της (ή και όχι).

1. Θα ήθελα να ξεκινήσω με κάτι που διαπίστωσα πρόσφατα και με λύπησε πολύ, οφείλεται μάλλον, όμως, σε παρεξήγηση. Φίλοι μου, ΠΡΟΣΟΧΗ: Τα fnords ΔΕΝ είναι φίλοι μας. Είναι οι αόρατοι λεκτικοί γάντζοι του Συστήματος, τους οποίους σε δίδαξαν στο σχολείο να μην μπορείς να αναγνωρίσεις συνειδητά, με συνέπεια, κάθε φορά που βλέπεις κάπου τη λέξη fnord, να μπερδεύεσαι και να μην μπορείς να επεξεργαστείς λογικά και κριτικά αυτό που διαβάζεις. Για αυτό και το να μπορεί κάποιος να βλέπει τα fnords είναι στην ουσία το πρώτο στάδιο της επιφοίτησης. Αν έχετε κάποιο φίλο ο οποίος έχει τάσεις να θεωρεί ότι τα fnords είναι φίλοι μας, παρακαλώ απευθυνθείτε στη γραμμή άμεσης βοήθειας 000-2323-FORTY-CAKES (αστική χρέωση).
   
   
   
                                              
                     Όσο τρομερό είναι και το να πιστεύετε ότι τα fnords είναι φίλοι μας.
   
   
2. Διάβασα το Life of Pi και είδα και την ταινία τα Χριστούγεννα. Υπέροχο βιβλίο, καλούτσικη ταινία, αλλά στα ODEON πρέπει να βάλουν διάλειμμα asap. Τρεις ώρες ταινία και με τόση θάλασσα, η μισή αίθουσα κρατιόταν να μην τα κάνει πάνω της. Αίσχος!
   
   
3. Κάνουμε ένα άλμα στο χρόνο, από τα Χριστούγεννα του 2012 στις 27/2/2013, όπου αράζω αμέριμνη και ακούω το “Σαν με κοιτάς” από Μάνου-Φέρτη (ο τελευταίος με την κλασική αμερικανουά προφορά της εποχής τύπου σαν με κοιτάς ηλιοβασίλεμα στα μάνντια σου φωνντι-άααα) και μετά είπα “βρε δεν πάω από τη μικρή στη μεγάλη αδερφούλα κι από τη Ναθαναήλ στην Άνναμπελ;” και έτσι άκουσα το “Ένα πρωινό” και να σου μου σκάει μια τρελή ιστορία, παραδόξως αληθινή, καλοκαίρι 2010 να ψάχνω την κολλητή μου, Νι αγνοείται κι έτσι, και τελικά τέλος καλό όλα καλά αλλά εμένα όλη αυτή η αναταραχή με έβαλε να κάνω χίλια σενάρια. Τελικά είχα έμπνευση για μια σειρά ιστοριών η οποία – μαντέψτε- δεν ξεκίνησε ολοκληρώθηκε ποτέ. Όχι και πως είχε και πολλά φόντα να μπει σε σειρά τότε, καθότι οδηγήθηκα σε κάτι άλλο και μετά σε κάτι άλλο άλλο, και μετά μπήκα στο βιοπορισμό και ερωτεύτηκα οπότε no time, αλλά εντάξει, τώρα που παλαντζάρω σιγά σιγά με όλα αυτά τα πρωτόγνωρα πράγματα ίσως να την ξαναπιάσω.
   
   
4. Χεστήκατε, το ξέρω, παρομοίως.
   
   
5. Είναι περίεργο, όμως, το πώς οι ιστορίες μένουν κολλημένες στο κεφάλι σου, σαν σταλακτίτες στη Σπηλιά των Ιδεών, και όσο και να νομίζεις ότι τις έχεις ξεχάσει και ότι σκούριασες και δεν είναι πια για σένα το γράψιμο γιατί σε έφαγαν μαρμάγκες, συστήματα, οκτάωρα-υπερεργασίες-υπερωρίες και λοιποί δαίμονες, έρχεται μια ωραία πρωία (ή εσπέρα, ορθότερα), και νιώθεις εκείνο το γαργαλητό που γίνεται φαγούρα και μετά ανάγκη και ξαναξυπνάς. Και, ως του θαύματος, το χεράκι σου πάει μια χαρά μόνο του (στο πληκτρολόγιο, ρε). Ίσως, τελικά, το γράψιμο να είναι σαν το σεξ, το οποίο είναι σαν το ποδήλατο. Έτσι και μάθεις, δεν το ξεχνάς ποτέ. Άντε ίσως να ξαναβάλεις καμιά βοηθητική ρόδα λόγω αναπηρίας από την έλλειψη practice.
   
   
6. Και αυτό ισχύει για κάθε μορφή τέχνης. Κι αυτό το λέω για να μην πελαγώνεις, εσύ που είσαι εκεί στα συν πλην τριάντα και νομίζεις ότι πάει αγάπη μου όλα τελειώσανε σαν άλλος Πασχάλης.
   
   
   
   
                              Ποιος μίλησε για zombie apocalypse;
   
   
   
   
   
7. Αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται. Κι αν σου φαίνεται τσιτάτο, τετριμμένο και κλισέ να ξέρεις ότι δεν το λέω εγώ, το είπαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι (συν Αθηνά και το ξερό σου κίνει) και ο θείος Αλ, ο οποίος έφτιαξε ολόκληρη κοσμοθεωρία πάνω σε αυτό και κατέληξε να έχει δικό του μαγικό τάγμα και πύργους στις Σκωτίες. Μετά, βέβαια, κατέληξε χειρότερα, ώσπου κατέληξε γενικώς από λοίμωξη του αναπνευστικού (και πρέζα).
   
   
8. Οπότε άραττον τον εξ ΙΚΕΑ κράββατόν σου, περιπάτει, έστω και με πι, κάρπε ντίεμ, καρπέ ξηρέ, καρύδια και κάσιους, φτιάξε brownies, και γενικά ρε παιδί μου μην το βάζεις κάτω και μη μας/σου τα ζαλίζεις.
   
   
9. Είχα κι άλλα να πω αλλά τα ξέχασα. Αλλά το νου σου σε αυτό που σου είπα. Α, και στα fnords.