Mια απόπειρα μετάφρασης

Πάμπλο Νερούδα - Τραγούδι ΧΧ


Μπορώ να γράψω τους πιο λυπημένους στίχους τούτη δω τη νύχτα.
Να γράψω, για παράδειγμα: “Είν' έναστρη η νυχτιά
και τρέμουνε, γαλάζια, τ' αστέρια, μακριά.”

Ο άνεμος ο βραδινός στριφογυρνά στον ουρανό και τραγουδάει.

Μπορώ να γράψω τους πιο λυπημένους στίχους τούτη δω τη νύχτα.
Την αγάπησα, και κάποιες φορές μ'αγάπησε κι εκείνη.

Τις νύχτες όπως τούτη δω, την κράταγα στην αγκαλιά μου.
Πόσες φορές τη φίλησα κάτω απ' τον ατέλειωτο ουρανό.

Μ' αγάπησε, κάποιες φορές την αγαπούσα κι εγώ.
Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα, στέρεα μάτια.

Μπορώ να γράψω τους πιο λυπημένους στίχους τούτη δω τη νύχτα.
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να νιώσω πως την έχασα.

Ν' ακούσω την απέραντη νύχτα, πιο απέραντη χωρίς εκείνη.
Κι οι στίχοι πέφτουν στην ψυχή σαν πάχνη στο λιβάδι.

Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Είν' έναστρη η νυχτιά κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτό είναι όλο. Μακριά, κάποιος τραγουδάει. Μακριά.
Η ψυχή μου δε νιώθει ελαφριά, γιατί την έχω χάσει.

Η ματιά μου την ψάχνει κοντά να την τραβήξει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Η ίδια νύχτα που ασπρίζει τα ίδια δέντρα.
Εμείς, του τότε, δεν είμαστε οι ίδιοι πια.

Δεν την αγαπώ, βεβαίως, μα πόσο την αγάπησα.
Η φωνή μου έψαχνε τ' αγέρι τ' αυτάκι της ν' αγγίξει.

Άλλου. Θα είναι άλλου. Όπως πριν απ΄τα φιλιά μου.
Ζει τόσο λίγο ο έρωτας, κι είν' τόσο μεγάλη η λησμονιά.

Κι αφού τις νύχτες όπως τούτη δω, την κράταγα στην αγκαλιά μου,
η ψυχή μου δε νιώθει ελαφριά που την έχω χάσει.

Κι αν ακόμα αυτός είναι ο τελευταίος πόνος που μου χάρισε,
κι αυτοί οι τελευταίοι στίχοι που της γράφω.




(Aπόπειρα μετάφρασης - η πρώτη μου σε ποιητικό λόγο - στο ανατριχιαστικό Σονέτο Είκοσι του Pablo Neruda, από τα Είκοσι Ερωτικά Ποιήματα Κι ένα Τραγούδι Απελπισμένο.

Το πρωτότυπο, για όσους (δε) γνωρίζουν, έχει ως εξής:

"Puedo escribir los versos mas tristes esta noche.
Escribir, por ejemplo: "La noche esta estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos".

El viento de la noche gira en el cielo y canta.
Puedo escribir los versos mas tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella tambien me quiso.

En las noches como esta la tuve entre mis brazos.
La bese tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo tambien la queria.
Cοmo no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos mas tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oir la noche inmensa, mas inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocio.

Que importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche esta estrellada y ella no esta conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazon la busca, y ella no esta conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos arboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuanto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oido.

De otro. Sera de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como esta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.
Aunque este sea el ultimo dolor que ella me causa,
y estos sean los ultimos versos que yo le escribo."

Aγγλική μετάφραση εδώ)