χωρις τονους

Σημερα ειμαι βλαμμενη.

Θα ρωτησεις: Γιατι εισαι βλαμμενη; Που στο διαολο ησουνα τοσο καιρο; Και γιατι δε βαζεις τονους;
Απαντω αναποδα: Τονους δε βαζω γιατι βαριεμαι. Τοσο καιρο ημουν παντου και πουθενα.
Βλαμμενη ειμαι γιατι ετσι νιωθω, ναι, αυτο το post θα ειναι τιγκα στις ανασφαλειες, κι αν εισαι ο τυπος του ανθρωπου που θεωρεις τις ανασφαλειες αδυναμια και φλωρια, απλα σταματα να διαβαζεις.

Εχω ανασφαλειες και τις γραφω εδω γιατι θελω και μπορω. Και το προτιμω απο το να κατεβαζω βοτκες η ο,τιδηποτε αλλο, οπως κανουν αυτοι που θεωρουν τις ανασφαλειες αδυναμια και φλωρια. Δε θα αναπτυξω περαιτερω αυτο το θεμα- βαριεμαι.

Συνεχιζεις να διαβαζεις, βλεπω. Η εισαι πολυ περιεργος, η μαζοχιστης.

Σημερα ειμαι βλαμμενη ουτως η αλλως, οποτε μη μου δινεις σημασια. Ασε που δε βαζω και τονους – σπαστικο δεν ειναι;

Σημερα η μερα ειναι κακη, στραβη κι αναποδη, παρολο που ειναι Παρασκευή, η αγαπημενη μου μερα.

Νιωθω απειρα κουρασμενη, γιατι ξεπατωθηκα στη δουλεια.
Νιωθω λιγο ανασφαλης, γιατι σταματησα τη δουλεια.
Νιωθω χαμενη, γιατι εκλεισε ενας κυκλος και ανοιγει ενας αλλος, εξισου μεγαλος, αν οχι μεγαλυτερος.
Νιωθω γενικα ΣΚΑΤΑ, γιατι δεν ξερω αν το εχω ή αν θα αποδειχτει μια μεγαλη ΦΟΥΣΚΑ, σαν κεηκ φτιαγμενο με χαλασμενη φαρινα, και μετα...

Και μετα...
Και μετα, τι;

Παπαρια.

Κοιτα να δεις πώς (εδω εβαλα τονο για να το ξεχωρισω απο τον ειδικο συνδεσμο) εχει το πραγμα:
Το βιβλιο δεν προχωραει. Δεν ειναι οτι δεν εχω εμπνευση, ειναι οτι αισθανομαι οτι δεν εχω κατι σουπεργαματο να πω.
Γιατι να εχω να πω κατι σουπεργαματο, δηλαδη; Ειμαι ενα απλο κοριτσι. Πολυ δε βγαινω, φιλους πολλους δεν εχω, σε συγκεκριμενη πολιτισμικη ομαδα δεν ανηκω, η πολιτικοποιηση μου ειναι στοιχειωδης, σε ανθρωπινο επιπεδο δηλαδη και μη σου πω ακομα λιγοτερο.
Ειμαι στον κοσμο μου. Ειναι το μοναδικο μου οπλο απο μικρη, γιατι τον εξω κοσμο πολυ απλα δεν τον γουσταρω. Ειναι ασχημος, αδικος και γεματος μισος.
Αυτα τα τρια ειναι παλεψιμα. Το χειροτερο ειναι ο ΦΟΒΟΣ. Και αυτος ο κωλοκοσμος, φιλε μου – αν καταδεχεσαι να εισαι φιλος ενος βλαμμενου ανθρωπου – ΒΡΩΜΑΕΙ φοβο.

Ειλικρινα αν μπορουσα να ανοιξω πυλη και να φυγω στη νεραϊδοχωρα θα το εκανα, αλλα...
Ας αφησουμε ομως τα παραμυθια. Τωρα μιλαμε σοβαρα. Οσο σοβαρα δηλαδη μπορει να μιλησει ο μεσος βλαμμενος ανθρωπος.

Το word στο οποιο γραφω εχει γεμισει κοκκιναδια, επειδη λειπουν οι τονοι. Μεχρι κι ο υπολογιστης με διορθωνει – φαντασου ξεπεσμος.
Διορθωσεις, διορθωσεις, διορθωσεις παντου, αυτο κανε το ετσι και αυτο κανε το αλλιως, αυτο θα μπορουσες να το γραψεις ετσι και εκεινο αλλιως, επρεπε να του μιλησεις ετσι κι επρεπε να του μιλησεις αλλιως, επρεπε να παμε εκει και οχι στο αλλο μερος, και να οι προστακτικες και να τα πρεπει και να και να και να.

Ε, χεσε με, ρε. Με ειδες απαλη και τρυφερη και ειπες να με γαμησεις, να με κανεις σαν και σενα. Ποιος σου ειπε οτι θελω να γινω σαν εσενα; Ποιος σου ειπε οτι θελω να ειμαι σωστη, αγρια, δυναμικη, γαματη, κουλ; Ποιος σου ειπε οτι θελω να ειμαι χωρις ανασφαλειες;

Φυσικα και θελω να ειμαι χωρις ανασφαλειες. Ολος ο κοσμος θελει να ειναι χωρις ανασφαλειες. Ολος ο κοσμος θελει να ειναι ελευθερος. Ολος ο κοσμος θελει αγαπη.

Τοσο πολυ τα θελουμε ολα αυτα που στο τελος ο καθενας καιγεται με τον τροπο του για να δειξει οτι δεν τα θελει τοσο.
Τοσο πολυ τα θελουμε ολα αυτα που στο τελος ο καθενας τρελαινεται.
Τοσο πολυ τα θελουμε ολα αυτα που αφηνουμε την επιθυμια να μας αποχαυνωσει.
Και σερνομαστε, γραφικα ερειπια, και νομιζουμε οτι κανουμε αντισταση κι επανασταση και οτι εχουμε βρει την ελευθερια.

Κουρελια.

Ειμαι βλαμμενη σημερα. Θελω στοργη. Η στοργη ειναι η ντοπα μου, οπως για αλλον ειναι το αλκοολ και για αλλον τα ναρκωτικα, μαλακα η σκληρα. Η μονη μας διαφορα ειναι οτι η δικη του η ντοπα θεωρειται γαματη, γιατι ειναι κουλ να εισαι αλκοολι και καμμενος εικοσπενταρης τον εικοστο πρωτο αιωνα. Η δικη μου ντοπα θεωρειται μπαναλ, γιατι θεωρειται αδυναμια.

Ω! Τελικα το ανεπτυξα λιγο το θεμα που ηθελα να αποφυγω – για λιγο, και χωρις τονους.
Μικρη δεν ημουν ετσι. Μικρη εβαζα τονους. Μικρη τα εκανα ολα καθαρα, τελεια και τακτοποιημενα, καμια παραφωνια, κανενα φαλτσο.
Τωρα μπουρδελιαζω – οπως κι εσυ, φιλε μπαχαλακια. Με τον τροπο μου φυσικα. Παρολα αυτα, κι εσυ κι εγω κουρελια ειμαστε.

Η διαφορα μας ειναι οτι εγω λεω καθαρα και ξαστερα οτι ειμαι βλαμμενη σημερα. Εχω τα σκατα μου, πώς (να το παλι το ερωτηματικο) το λενε. Κι εσυ τα διαβαζεις και γελας, φαντασου δε χρειαζεσαι ουτε το αλκοολ σου ουτε τους μπαφους σου, γελας απο μονος σου διαβαζοντας τις μπουρδες μου.

Ειδες; Οσο βλαμμενη και να ειμαι τελικα προσφερω στην κοινωνια. Βοηθαω τον κοσμο να απεξαρτηθει.
Εστω και παραφωνα, χωρις τονους. Σε κανω και γελας σαν καλη ανοητη. Ειμαι η βασιλισσα σου σημερα. Αυριο θα με σκοτωσεις.

Τοσο κραταει η βασιλεια του Ανοητου – μια μερα.
Μετα ξεφουσκωνει σαν κεηκ με χαλασμενη φαρινα.