Procrastination is my bitch

Ρε, αφήστε με λίγο ήσυχη. Έχω και δουλειές!


Χμ....
Ε;
ΟΚ.


Ναι, εντάξει, προφανώς και δεν αναφέρομαι σε εσάς, καλοί μου αναγνώστες (18 φανεροί και αφανέρωτοι δεν ξέρω πόσοι, δεν πειράζει, υγεία), αλλά σε όλους τους φνορντιάρηδες που δε με
αφήνουν να αγιάσω.

Πάμε λίγο σε κάτι εννοιολογικό.

Ως "αγιάσω" ορίζεται η εξής σειρά πράξεων:

1. Το κάθισμα στον καναπέ (η πλάτη σε τέλεια ευθεία) .

2. η τοποθέτηση του Πωλ Ατρείδη, του ηρωικού φορητού υπολογιστή, ο οποίος υπομένει αγόγγυστα και υπομονετικά όλα τα βασανιστήρια στα oποία τον υποβάλλω καθημερινά επί 2 συναπτά έτη.

3. Η τοποθέτηση των γυαλιών μυωπίας έμπροσθεν των υπέροχων, αμυγδαλωτών οφθαλμών μου.

4. Το θεατρικό σήκωμα των μανικιών της μαύρης, μάλλινης ζακέτας που λειτουργεί και ως μίνι-κουβερτούλα (είμαι κρυουλιάρα, τι να κάνουμε) και

5. Η έναρξη της διαδικασίας της συγγραφής (ήτοι της αποτύπωσης στο εικονικό χαρτί του υπολογιστή μιας σειράς εικονικά γραπτών σκηνών, ιδεών και σκέψεων, οι οποίες καλούνται να δείξουν πόσο γαμάτη και μεγαλοφυής είμαι, καθώς επίσης και να προσφέρουν αργά ή γρήγορα, μάλλον το πρώτο, ένα μέσο για να μπορώ να βγαίνω για ποτό τρεις φορές τη βδομάδα, αντί για μία ή καμμία), η οποία συνοδεύεται προαιρετικά με τσιγάρο και πόση αλκοόλης (τις βραδινές ώρες, στη δεξιόλοβη παράθεση των σκέψεων υπό μορφή σημειώσεων) ή καφέ (όλες τις άλλες ώρες που προσπαθώ να εξασκηθώ στο ταλέντο του να είναι κανείς αριστερόλοβος και να μεταμορφώσω τις χαοτικές μου σημειώσεις σε κάτι πιο αξιοπρεπές με ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ και ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ).

Κι αυτό πρέπει να γίνεται σχεδόν κάθε πρωί, κάθε μεσημέρι και κάθε απόγευμα. Τα βράδια προαιρετικά, άνθρωποι είμαστε, θελουμε να βγουμε να πιουμε να χορεψουμε να δουμε τους δικους μας να γελασουμε να παιξουμε το αρπιτζακι μας να δουμε καμια ταινια να φλερταρουμε να κανουμε κανενα γουτσου κτλ κτλ. Να γουσταρουμε τη ζωη μας, εν γενει.

Περιέργως και παραδόξως, έχω αρχίσει να μπαίνω σε ένα πρόγραμμα. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι δεν έχω από πού να πάρω ψωμί, γιατί γκρεμίστηκε ο φούρνος απέναντι. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι δε με νοιάζει, αφενός γιατί δεν τρώω ψωμί, και αφετέρου... μάντεψε: Έχω αρχίσει να μπαίνω σε πρόγραμμα.

Τυπικά, τουλάχιστον. Ουσιαστικά, έχω ένα σωρό περισπασμούς που με βγάζουν από την παραγωγική διαδικασία. Θα τους παραθέσω σε αντίστροφη μέτρηση, γιατί αφενός τώρα τελευταία μου αρέσει να κάνω λίστες (ακόμα μια εκδήλωση της προσπάθειας μου να γίνω και λίγο αριστερόλοβη) και αφετέρου έχει πλάκα:


Ιδού, λοιπόν, αναγνώστες, οι 5 εχθροί της δημιουργικότητάς μου:

5. Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ: Ο παππούς μου στα νιάτα του ήταν ένα τυπάκι πολύ σένιο και μπαγαμπόντικο, όπως θα έγραφε ο Τσιφόρος. Το κακό είναι ότι έφτασε 85 χρονών και ακόμα νομίζει ότι είναι τυπάκι σένιο και μπαγαμπόντικο. Όντας ταξιδιάρα ψυχή, θεωρεί πολύ καλό για τον εαυτό του να έρχεται συχνά-πυκνά Αθήνα (έχει ένα point, εδώ που τα λέμε, το σπίτι που μένω δικό του είναι), για να κάνει dolce vita, δηλαδή να κάνει ό,τι κάνει και πάνω, με τη διαφορά ότι εδώ τρώει και πίνει ό,τι του έχει απαγορέψει ο γιατρός. Επειδή, όμως, είναι 85 χρονών, αρρωσταίνει. Τότε θα ανέβει ξανά στην πατρίδα, για να τον φροντίσουν τα τέκνα του. Βέβαια, ο παππούς είναι σκληρό καρύδι (στα αρπιτζίστικα: έχει το CON του στο Θεό), οπότε στα μεσοδιαστήματα κατσικώνεται εδώ. Ξυπνάει νωρίς το πρωί και σχεδόν αμέσως ξυπνάει και η έμφυτη περιέργεια του για το πώς λειτουργεί το Σύμπαν: ήτοι τι φαϊ θα φάμε, τι ώρα θα φάμε, αν θα πάω να ψωνίσω, αν θα μαγειρέψω ή να φάει έξω, πού είναι το ψαλίδι, σε ποιο κουτί κρατάω τις αποδείξεις για να τις πάρει η μάνα μου όταν θα κατέβει Αθήνα, που η μάνα μου δε θα κατέβει πριν το Μάρτη κτλ κτλ κτλ. Και όλα αυτά τα ρωτάει σε ΜΕΝΑ. ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΩ.
Πολύ επικίνδυνος εχθρός της δημιουργικότητας μου ο παππούς, είναι στο νούμερο 5 μόνο και μόνο επειδή δεν είναι συνέχεια εδώ.

4. ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΝΑ ΜΕ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ/ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΝ ΓΕΝΕΙ: Ντριν, ντριν, ντριν. ΝΤΡΡΡΡΙΝ. Και ξανά και ξανά και ξανά. Και να 'μαι να διαπραγματεύομαι με τους φίλους μου πότε θα πάμε για καφέ. Ναι, διαπραγμάτευση. Το να κανονίσεις καφέ στις μέρες μας στην Αθήνα θέλει διπλωματικές ικανότητες. Και χρόνο για να τις εξασκήσεις. Δέκα λεπτά "Μπορείς τότε; Α, όχι τότε, αλλά τότε άμα θες. Θα το κοιτάξουμε. Θα μιλήσουμε". Η βλακεία είναι ότι δε μιλάμε ξανά πριν κλείσει μήνας. Αυτός είναι ο ρυθμός των διαπραγματεύσεων σε αυτή την πόλη. Ηλίθιοι ρυθμοί, ηλίθιες υποχρεώσεις. Αλλά τι να κάνουμε. Αυτά τα σκατά πάνε πακέτο με τη ζωή στην πρωτεύουσα.
Το βάζω, όμως, στο 4, γιατί μου έλειψε, γαμώτο, να βγω να πάω κάπου σε ανυποψίαστη ώρα και να πετύχω κάποιο γνωστό. Μόνο αυτό μού έλειψε από τη ζωή στην επαρχία - και το φαϊ της μαμάς μου, φυσικά.

3. ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ξυπνάω. Μέχρι να ανοίξουν και τα δύο βλέφαρα, πίνω τον πρώτο καφέ και σερφάρω στο ίντερνετ, να δω τι γίνεται στον κόσμο, να κατασκοπεύσω τους φίλους μου στο Φάκμπουκ (δεν είμαι κουτσομπόλα, απλά παρατηρητική, γκουχ), να μιλήσω με την κολλητή, να δω το τελευταίο βίντεο των Arcade Fire κτλ κτλ, περνάει το δίωρο και εγώ ακόμα με τα αρνιά κουρεύομαι και με τα κατσίκια παίζω (α, ρε γιαγιά). Το Ίντερνετ είναι επικίνδυνο. Πολύ, μα πολύ, μα πολύ επικίνδυνο. Λες τελικά να δηλώσω για εκείνη την υποτροφία των νέων συγγραφέων, που σε στέλνουν να γράψεις σε πλήρη απομόνωση στην έρημο της Αριζόνα; Μπα, δε λέει. Ένα κλικ παραπέρα είναι το Κολοράντο, κι εκεί είναι το Ντένβερ, και εκεί όλη η alternative country σκηνή. Κοινώς, δε θα γυρίσω ποτέ.
Όπως και να 'χει, το ίντερνετ είναι πολύ σοβαρός εχθρός. Φανταστείτε ότι αντί να γράφω αυτή τη στιγμή αυτό που πρέπει να γράψω, κάθομαι και γράφω στο μπλογκ για τους εχθρούς της δημιουργικότητάς μου. Άνετα θα έμπαινε Νο1, αν οι άλλοι 2 εχθροί της δημιουργικότητάς μου δεν ήταν πιο σημαντικοί.

2. Η ΖΩΗ: Πάμε Εξάρχεια; Πάμε! Πάμε για ένα ποτάκι; Πάμε! Έρχεσαι να αράξουμε από δω; Έρχομαι!
Επίσης, μαθήματα στο Διδασκαλείο τρεις φορές τη βδομάδα, από τρεις ώρες έκαστο, βάλε και το διάβασμα μέσα. Βάλε και τις άλλες δραστηριότητες. Βάλε και τις μετακινήσεις. Βάλε και καμιά συναυλία, κανένα σινεμαδάκι, το RPG, τα μαθήματα πλεξίματος στις φίλες μου κτλ κτλ.
Α, ζωή, είσαι πολύπλοκη. Με θες να πετύχω, αλλά και μου βάζεις και χίλιους περισπασμούς στην πορεία. Damn you.
Μπαίνει Νο2, επειδή, όπως λένε και οι Offspring "There's more to living than only surviving." Ποια είμαι εγώ να αμφισβητήσω τους Offspring;

...και πάμε, επιτέλους, στο Νο1. Άντε να τελειώσω να πλύνω και κανένα πιάτο και να φτιάξω και κανένα φαϊ, γιατί ποιος ακούει τον Εχθρό Νο5 πάλι.

1. ΕΓΩ: Ω, μα ναι. Δηλαδή, τι, νομίζατε ότι αν έγραφα τους άλλους 4 εχθρούς της δημιουργικότητάς μου εκεί που δεν πιάνει μελάνι (σε αυτό το νάιλον που τυλίγαμε τα βιβλία στο Δημοτικό για να μη γίνουν σκατά), δε θα άλλαζαν τα πράγματα; Προφανώς και θα άλλαζαν. Έλα όμως που και καλή κι επιεικής είμαι με τους ανθρώπους και δεν μπορώ να ρίξω εμπάργκο στον παππού, και μ'αρέσει και να βλέπω τους φίλους μου, έστω και μετά από τρίμηνες διαπραγματεύσεις για το πότε θα πάμε για καφέ, και μ'αρέσει και στο Ιντερνετ να χαζομαρίζω, και μου αρέσει και γενικώς να ζω και να ευχαριστιέμαι τη ζωή μου. Τι να κάνουμε, δηλαδή. Άσχετα που βαράω διάλυση κάθε 20 μέρες και περνάω μια μέρα στο κρεβάτι σαν το ζόμπι, ανήμπορη ακόμη και να υπάρξω. "All work and all play, maketh Pooka a sleepless faerie".

Γι΄αυτό, όλοι εσείς που με αγαπάτε, κάντε μου δύο καλά: Καταρχάς, μη με ζορίζετε (πολύ). Και κατά δεύτερον, την επόμενη φορά που θα σας δω, προσφερθείτε να μου τρίψετε λίγο τις πατουσίτσες και τα χεράκια. Πονάνε πολύ αυτές τις μέρες.