And now a bit of BDSM

Μη χαίρεστε, φίλτατοι. Το εν λόγω ποστ δε θα κάνει λόγο για bondage shows και γυμνές γκοθούδες με το σώμα τους γραβιέρα από τα piercing που κρέμονται από γάντζους. Θα μιλήσουμε για ένα άλλο, πιο αρχέγονο bdsm: Το μήνα Μάρτιο.

Ο Μάρτιος, λοιπόν, σηματοδοτεί τον ερχομό της Άνοιξης, εκείνης της υπέροχης εποχής που όλα είναι ολάνθιστα, μοσχομυριστά και ζευγαρώνουν. Μόνο που ο Μάρτης αποτελεί λίγο απατηλό ξεκίνημα, καθώς ο καιρός είναι ακόμα απρόβλεπτος, κι εκεί που πίνεις αμέριμνος το φραπέ σου σε τραπεζάκι-έξω mode στα Εξάρχεια, φορώντας μόνο το ζακετάκι σου, ΤΣΑΑΑΑΚ, πέφτει ένας αέρας, μια βροχή, μια συννεφιά, και κονομάς μια φανταστική ιωσούλα να έχεις να πορεύεσαι. Κι αυτό είναι η πιο ανάλαφρη περίπτωση. Φανταστείτε τη ζοχάδα των αγροτών όταν παγώνουν οι καλλιέργειές τους από τους απρόβλεπτους, μαρτιάτικους χιονιάδες.

“Μάρτ'ς γδάρτ'ς και κακός παλουκοκάφτ'ς”, λέει η ελληνική παράδοση, κι άντε να μη φανταστεί κανείς έναν dominator να δέρνει ανυποψίαστες κορασίδες, κρατώντας δαυλούς αναμμένους, μόνο για το εφέ ελπίζω.

Και δεν είναι μόνο ο μήνας σαδιστικός, λέει η παράδοση, σέρνει μαζί του κι ένα τσούρμο από θηλυκές ψυχοβγάλτρες ντομινάτριξ, νεράιδες υπό την ευρεία έννοια (δηλαδή, πλάσματα του υπερφυσικού κόσμου, δηλαδή μπορεί να είναι γριές, άσχημες και σακαφιόρες, σε αντίθεση με τις νεράιδες με τη στενή έννοια του όρου, οι οποίες είναι οι κλασικές γκομενάρες πλανεύτρες που χορεύουν σε λίμνες και ποτάμια και αποπλανούν τους περαστικούς. Τυχεράκηδες άντρες, για μας τις γυναίκες δεν έχει τέτοια ωραία συναπαντήματα η ελληνική παράδοση και πρέπει να βολευτούμε με τον Ιρλανδό Τάμλιν ή τον Βραζιλιάνο Μπότου.): τις Δρίμες.

Ο Ν. Πολίτης γράφει:

“Εις πλείστα μέρη της Ελλάδος κατά την παλαιάν παράδοσιν και κατά τας εξ πρώτας ημέρας του Αυγούστου επιμελώς αποφεύγονται ωρισμέναι εργασίαι, διότι η τυχόν εκτέλεσις αυτών συνεπάγεται ζημίας και ανεπανορθώτους φθοράς. Ούτω δεν πρέπει να πλύνουν αι γυναίκες, διότι τα πλυθέντα υφάσματα "δριμιάζουν" ή "δριμοκόβονται", δηλαδή εκτεθιμένα εις τον ήλιον κόπτονται και γεμίζουν από μικράς οπάς' δεν πρέπει να αρδεύωνται ποτιστικά (ιδίως εις Νάξον δεν αρδεύεται ποτιστικόν φετευμένον με φυτόν ή σκορδίλλαν, δηλαδή φυτώριον κρομμύων) διότι ξεραίνονται' δεν πρέπει να κολυνβά κανείς διότι το σώμα του θα γεμίσει από εξανθήματα, όπως είναι επίσης επικίνδυνον να λούζεται διότι θα καταστρέψει την κόμην του. Οι δε θεωρούντες δρίμας τας πρώτα ημέρας του Μαρτίου δεν κόπτουν κατ'αυτάς ξύλα, διότι αυτά σαπίζουν ή "σαρακιάζουν", δηλάδή καταστρέφονται υπό σκωλήκων. Περί των δριμών Αυγούστου και Μαρτίου λέγεται η παροιμία: "Τ'Αυγούστου οι δρίμες στα πανιά και του Μαρτιού στα ξύλα.”

Ούτε ξύλα κόβεις, λοιπόν, ούτε τα σκουτιά σου πλένεις, ούτε μπάνιο κάνεις. Αλλιώς αυτές οι τύπισσες θα σε μετατρέψουν σε έναν παγωμένο και πεινασμένο χτικιάρη, και δε θα ακούσει κανείς το δριμύ σου κατηγορώ στις Δρίμες, διότι, ε, ας πρόσεχες.
Αλλά η παθολογία αυτού του άτιμου μήνα δε σταματάει εδώ. Πέρα από τις δρίμες και τα δεινά που προκαλούν, μπορεί και να κονομήσεις και κανένα ωραίο εγκαυματάκι στη μούρη από το Μάρτη, αν βγεις με ντάλα λιακάδα έξω χωρίς να φοράς το μαρτιάτικο βραχιολάκι, ναι, εκείνο που φτιάχναμε μικρά στα σχολεία στρίβοντας ασπροκόκκινη κλωστούλα.



Αυτό υποτίθεται ότι το φοράμε για να μη μας κάψει ο Μάρτης στο πρόσωπο. Το βγάζουμε με το που μπαίνει ο Απρίλης, ή όταν δούμε το πρώτο χελιδόνι, το παρασύνθημα, δηλαδή, για τον ερχομό της Άνοιξης.

Εδώ, στην Αθήνα, βέβαια, πού να δεις χελιδόνι, οπότε φόρα το όλο το μήνα να είσαι σίγουρος...

Οπότε πάρτε τα απαραίτητα μέτρα, κλωστούλα και μια ζακέτα παραπάνω, και βγείτε να γιορτάσετε το (ανεπίσημο, για 20 μέρες ακόμα) ξεκίνημα της Άνοιξης. Η γράφουσα, δε, αποφάσισε φέτος το Μάρτη να γίνει δρίμα, αφενός γιατί θέλει άλλοθι για να κάνει μπάνιο και αφετέρου γιατί έτσι, να παιδέψουμε λίγο τον κόσμο γιατί έχουμε τσαντιστεί λίγο τελευταία και μας βγαίνουν τα σαδιστικά μας.


(το απόσπασμα του Ν. Πολίτη το τζουρνέψαμαν από εδώ)