Ζεστηζεστηζεστη

Ξέρω, έχω μέρες να γράψω. Τι να κάμω. Ήρθε ο καύσωνας και μας σήκωσε, βάλε και τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, βάλε και τη δουλειά, και την άλλη δουλειά για το βιβλίο, διάβασμα-γράψιμο-μουντζουρολόγημα, ε και λίγη κραιπάλη διότι άνθρωποι είμαστε, έμπνευση kaput.

Η σημερινή μέρα παίζει να ήταν από τις μεγαλύτερες και πιο κουραστικές μέρες που έχω ζήσει. Ξύπνησα στις εφτάμιση το πρωί (από τη ζέστη), αποχαιρέτησα τη Νι (μέσα στη ζέστη), ξεκίνησα να διαβάζω τον "Οδυσσέα" του Joyce (διότι λέει ο Μάικ ότι θα μου ανοίξει άαααλλους ορίζοντες, συμφωνώ, αλλά αμφιβάλλω αν θα έχω σώας τας φρένας μέχρι να ανοιχτούν οι ορίζοντες) με ένα διάλειμμα για να φτιάξω μπιφτέκια (στη ΖΕΣΤΑΡΑ του μεσημεριού).

Μπιφτέκια μου τα 'καναν τα μπιφτέκια μέχρι να γίνουν. Δεν ξέρω τι σεβντά τραβάει ο φούρνος μας, αλλά είναι καύσεως βραδείας. Βράδιασε μέχρι να γίνουν τα μπιφτέκια. Κι όλα αυτά μέσα στη ζέστη. 'Η στη ζεστηζεστηζεστη, όπως θα έλεγε ο Joyce.

Είναι περίεργο αυτό, ξέρεις, να γράφω και να μην έχω ένα ορισμένο θέμα στο μυαλό μου. Συνήθως μού σκάει φλασιά στην αρχή-προς-μέση. Τώρα, φαντάζομαι θα 'μαι στη μέση αλλά ακόμα δε μου έχει σκάσει η φλασιά, οπότε συνεχίζω να φλυαρώ. Κάνει και ζέστη και διαβάζω Joyce, οπότε συγχωρούμαι.

Στη Θεσσαλονίκη ήταν υπέροχα. Η παράσταση ήταν φανταστική, τα παιδιά τα έσπασαν και γενικά περάσαμε πολύ πολύ όμορφα. Ήρθαν και οι πρεσβύτεροι από την πατρίδα να δουν την παράσταση (και με έκαναν περήφανη) και κατενθουσιάστηκαν με την πάρτη μας (και τους έκανα περήφανους). Γαμήσαμε, δηλαδή, Γουώτσον. Δεν το λέω αυτό για να ευλογήσω τα γένια μου, διότι αφενός είναι αλήθεια, αφετέρου δεν έχω γένια (ακόμα δηλαδή, η γιαγιά μου στας Σέρρας έχει όμως μια τρίχα στο πηγούνι που κάνει και μπουκλίτσα και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα στα σκάσει η κληρονομικότης). Τώρα ψάχνουμε να κατεβάσουμε την παράσταση και στας Αθήνας, οπότε αν τα καταφέρουμε, να έρθετε.

Κι όσο υπέροχα ήτο εν Θεσσαλονίκη, άλλο τόσο βαρετά είναι εδώ. Δεν παλεύεται. Ξέρεις. Η ζεστηζεστηζεστη. Τα μπιφτέκια. Ο μπερδεμένος ύπνος. Ακόμα κι ο Οδυσσέας, ε ναι, δεν παλεύεται. Και το ότι έχουμε κλειστεί όλοι στα σπίτια με το αιρ-κοντίσιον. Και το ότι γκρινιάζουμε για τη ζεστηζεστηζεστη. Κάνει τόση ζέστη που είναι σχεδόν ψυχεδελικά, έχει αρχίσει να παίζει με το μυαλό μας. Είδα, για παράδειγμα, όνειρο ότι ήμουν στο πλοίο να πάω διακοπές, και με έπιασαν λέει χωρίς εισιτήριο και μου έβαλαν πρόστιμο 6.500 ευρώ. Πάνε οι διακοπές και θα δούλευα ένα χρόνο σαν το σκλαβί. Και η εισπράκτορας έμοιαζε με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη και δε μου τη χάριζε να πάω τις διακοπές μου (θα πήγαινα Κέρκυρα, η οποία όμως ήταν στην ουσία εκεί που είναι η Ρόδος κανονικά, λέει να δω την ξαδέρφη μου, η οποία είχε εξαφανιστεί ένα φεγγάρι αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία κι άλλο όνειρο) και με πέταξαν έξω κι έμεινα μόνη μου να εξαϋλώνομαι από τη ζεστηζεστηζέστη σ' ένα λιμάνι της Κρήτης (τώρα, γιατί ήμουν Κρήτη, δεν το ξέρω).

Τέτοια όνειρα σε κάνει η ζέστη να βλέπεις. Παραλλαγμένες γεωγραφίες και αειθαλείς βασίλισσες της νύχτας, να σε τιμωρούν χωρίς συμπόνοια. Severine, Severine. Τζοϋσιακές επιρροές. Αργοκίνητο φαϊ. Γένια στο πηγούνι. Νοσταλγίες για μακρινά παρελθόντα που έγιναν μια βδομάδα πριν.

To hell - ζεσταίνομαι. Αλλά θα κάνω την υπέρβαση. Θα βγω στο μπαλκόνι με ένα ποτηράκι τσίπουρο, να ακούσω τη ζεστηζεστηζέστη και ένα τριζόνι που κάπου-κάπως-κάποτε χώθηκε σε κάποιο από τα μπαλκόνια και τερετίζει για ένα ταίρι που δε θα το ακούσει μέσα στη λεβιαθανική βαβούρα της μεγάλης πόλης.

Δεν πειράζει, θα του κάνω εγώ παρέα.

Θα το ονομάσω Ζωζώ.