Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, μάλλον το φθινόπωρο, γιατί, ενώ μου αρέσει που φοράω ζακετάκια και καλτσάκια, η απότομη ψυχρούλα με έχει κάνει να νιώθω λίγο κουρασμένη, δε νιώθω το σώμα μου, και λίγο πριν κοιμηθώ το βράδυ τα ρολά κατεβαίνουν πριν κλείσουν τα μάτια. Εποχιακή νιρβάνα το λέω, θα περάσει μόλις συνηθίσω στην αλλαγή της θερμοκρασίας.
Παρόλα αυτά (και παραδόξως) δεν γκρινιάζω (πολύ). Είναι ωραίο να νιώθεις την αλλαγή της εποχής και είναι ακόμα πιο ωραίο που φέτος ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές, γιατί τα τελευταία χρόνια είχαμε μόνο καλοκαίρια και χειμώνες, από ό,τι θυμάμαι. Η καημένη η Περσεφόνη είχε χάσει την μπάλα πάνω κάτω, είχε εγκλωβιστεί σε ένα χαλασμένο ασανσέρ και ανεβοκατέβαινε με τραγική ταχύτητα. Φέτος, όμως, κατάφερε και βγήκε, βρήκε τις αγαπημένες της κυλιόμενες, τις λάδωσε κιόλας λίγο να μην της σπάνε τα αυτιά, και κατέβηκε κάτω ήσυχα κι ωραία.
Όλοι ξέρουμε τον μύθο της Περσεφόνης, φαντάζομαι, ήταν μια παιδούλα μοσχολυγερή, κόρη της Δήμητρας και του Δία, και έπαιζε αμέριμνη στα λιβάδια, όταν την μπάνισε ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, ο Πλούτωνας, και τσουπ, πήρε τη Μερσεντές των τεσσάρων αλόγων (τόσα είχαν τότε, μάτια μου) και ανέβηκε στη γης, “Κοπελιά, έχω όχημα, πάμε μια βόλτα;” Η Περσεφόνη, όμως, δε θαμπωνόταν από κάτι τέτοια, τον είδε και λίγο γκοθά και καχεκτικό γιατί δεν τον έβλεπε το φως και είχε έλλειψη βιταμίνης D και σου λέει πού να πάω εγώ με αυτό το καημένο, λίγο να τον φυσήξω θα πέσει, οπότε τον έγραψε στις θεϊκές της ωοθήκες και συνέχισε να παίζει με τις φίλες της. Ο Πλούτωνας όμως, πέρα από συφιλιάρης ήταν και θεός και τα πήρε κρανίο, και όλοι ξέρουμε τι γίνεται όταν οι θεοί τα παίρνουν κρανίο. Ανέβασε το strength στο θεό, καμτσίκιασε τ' άλογα, τη γράπωσε από το μαλλί και της εξήγησε τη ζωή αλά Manowar: εσύ γκομενάκι δικό μου, πάμε κάτω ΤΩΡΑ.
Και πήγανε κάτω τότε, και η μαμά Δήμητρα έβγαλε φλύκταινες, όχι τόσο για το fail κονέ όσο για το ότι δε θα έβλεπε τη θυγατέρα της κι άρχισε να γυρνάει τον κόσμο και να το ρίχνει στη μεταφυσική, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Το κλου είναι ότι μόλις πάτησαν πόδι στον Άδη η Περσεφόνη αρέστηκε λιγουλάκι, γιατί εκεί είχε ψυχές και πολύτιμα μέταλλα κι όλους τους σπόρους της φύσης, άσε που ο Πλούτωνας ήτανε και ρομαντικούλης κατά βάθος και την τάιζε ρόδια και άκουγαν αγκαλίτσα Cure και ήθελε σχέση σοβαρή, οπότε, η καλή μας, για να μη δυσαρεστήσει ούτε τον έρωτα ούτε τη μαμά, μοίρασε το χρόνο της: Έξι μήνες ήταν κάτω με το σύζυγο, οπότε πάνω στη γη είχαμε χειμώνα και φθινόπωρο, καλτσάκια και ζακετούλες και φασκόμηλο, και την άνοιξη ανέβαινε πάνω στο πατρικό της, όπου και άρχισε να λουλουδιάζει ο τόπος και ο κόσμος ντυνόταν χίπικα και έβγαινε για φωτοσύνθεση.
Αυτός βέβαια είναι ο επίσημος, politically correct μύθος. Αλλά πριν από αυτόν, υπήρχε ένας άλλος, πιο underground και χωρίς το αντρικό στοιχείο (συγγνώμη, Πλούτωνα). Σύμφωνα με το μύθο αυτό, λοιπόν, η Περσεφόνη ήταν η μοσχολυγερή κόρη της Δήμητρας (και αγνώστου πατρός, δεν είχανε πολλά τέτοια οι Προέλληνες), η οποία ήταν μια θεοκόρη ευαίσθητη, και τα βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Άκουγε θρήνους και οδυρμούς και στριφογυρνούσε στο κρεβάτι της. Μια μέρα δεν άντεξε και είπε στη μαμά Δήμητρα: “Ρε μάνα τι είναι όλα αυτά που ακούω, αν θυμάμαι καλά, η Diamanda Galas δεν έχει γεννηθεί ακόμα”. Και απαντάει η Δήμητρα: “Δεν καταλαβαίνω τι λες, παιδάκι μου, σχιζοφρενής είσαι ή μπας και μου βγήκες αλαφροϊσκιωτο;”
Τελικά ήταν το δεύτερο, καθότι η Πέρσα, αφού είχε που τις είχε τις αϋπνίες, έκανε τις ψαχτικές της και κατάλαβε ότι αυτά που άκουγε τα βράδια ήταν οι ψυχές των νεκρών, οι οποίες, σημειωτέον, τότε περιπλανιόντουσαν πάνω στη γη μέσα στη θλίψη, αφού ούτε με τους δικούς τους μπορούσαν να είναι, ούτε και σε ένα μέρος δικό τους. Συγκινήθηκε η θεοκόρη και αποφάσισε να κάνει κάτι για αυτό. Τους μάζεψε όλους και τους είπε: “Εγώ θα σας πάρω και θα σας πάω κάπου, να είστε όλοι μαζί, και να μην πρήζετε και τους αλαφροϊσκιωτους.”
Και τους πήρε, και τους κατέβασε στον Κάτω Κόσμο, κι έφτιαξαν ένα παλάτι με όλα τα κομφόρ και άκουγαν Cure όλοι μαζί. Η Δήμητρα, βέβαια, καταστενοχωρήθηκε με το μπαϊράκι που σήκωσε η μικρή και με την άδικη, κατ' αυτήν, αυτοθυσία της. Δεν της είπε τίποτα, αλλά της έδωσε έναν πυρσό, ένα στάχυ κι ένα ρόδι για να φτιάξει το σπιτικό κάτω με φώτιση και δημιουργία, αλλά και να νοσταλγεί και το πατρικό της, γιατί αυτό έκανε το ρόδι.
Οι passive aggressive μέθοδοι της μάνας της έπιασαν, και η Περσεφόνη ένιωσε το σκουληκάκι της νοσταλγίας. Άκουσε και φήμες ότι η μάνα της μαράζωσε όσο έλειπε, και ο κόσμος άρχισε να γίνεται κρύος, άρρωστος κι ανέραστος (μην ξεχνάμε ότι η Δήμητρα ήταν η Θεά της Γης και της Γεωργίας), και αποφάσισε να ανέβει μια βόλτα. Σαν την είδε η Δήμητρα πέταξε από τη χαρά της, και τσουπ! λουλουδιάσανε όλα πάλι. Οπότε αποφάσισε κι εδώ να μοιράζει το χρόνο της, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, υγιείς, και με σώας τας φρένας...
Δεν άντεξα, πάλι έκανα μυθολογικό μάθημα.
Ευχαριστώ τη Δήμητρα (τη φίλη μου, όχι τη μαμά της Περσεφόνης) που μου σφύριξε το μύθο, εκείνο το απόγευμα στον Εθνικό Κήπο, που γνωρίσαμε τη χελώνα το Μάριο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
6 σχόλια:
ρε αυτό το απόσπασμα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μπει στο βιβλίο.. είναι απίστευτο!
καλημέρες πούκα!
Καλημέρα μάικ! Κάπως θα βρω να το χωσω, γουορρυ νοτ =)
Χαιρομαι που σου άρεσε, εχω πολλές τέτοιες μυθοσουρεάλ εμπνεύσεις τώρα τελευταία!
στα γενέθλια μου θέλω δώρο μια ανθολογία από greek mythology interpretations/parodies/εκσυγχρονισμένες ούρμπαν εκδοχές βγαλμένες απ'τον Ολύμπιο εγκέφαλό σου.
tsk tsk tsk, politically correct me ton mparmpa? lol
Elf, θα την έχεις.
Inky, ναι, ηταν politically correct γιατί είχε μέσα πατριαρχικά στοιχεία (την απαγωγή από τον άντρα, δηλαδή, χουμφ)
Ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε, στο ενδιάμεσο είναι οι εκρήξεις. Και μετά πάλι χειμερινός χειμώνας, καλοκαιριάτικος χειμώνας. Ταξιδιάρικες σκέψεις, Πούκα! Τόλης.
Δημοσίευση σχολίου