Tribute

Δύο χρόνια είμαι Αθήνα και συγκατοικώ με τον παππού μου, αλλά ποτέ δεν του/σας/μου έκανα την τιμή να γράψω κάτι αποκλειστικά γι' αυτόν. Ορίστε, λοιπόν.

Ο παππούς μου είναι ετών 85, αλλά νομίζει ότι είναι 25. Πηγαίνει τις βόλτες του, πρωί-και-απόγευμα, του αρέσει πολύ το τυρί, Ηπειρώτης εξ Ανθοχωρίου Μετσόβου γαρ, έχει έναν κολλητό που τον λένε Πίπη κι ένα κινητό που του 'δωσε η μάνα μου με το ζόρι, με το το PIN γραμμένο από πίσω με ΤΕΡΑΣΤΙΑ γράμματα, για να τον βρίσκουμε. Όχι πως γίνεται και ποτέ αυτό. Τις μισές φορές το ξεχνάει σπίτι, κι αν το έχει μαζί του, δεν το ακούει. Α, ναι. Ο παππούς είναι σχεδόν κουφός.

Συγκατοικούμε με διαλείμματα από τότε που κατέβηκα Αθήνα, και από την πρώτη στιγμή που μοιραστήκαμε το σπίτι αρχίσαμε τα σχέδια αλληλοεξόντωσης. Τιβί στη διαπασών εκείνος, να έρχομαι σπίτι μόνο για ύπνο εγώ. Να μισοπλένει τα πιάτα εκείνος (πάντα με κρύο νερό, για να μένει λίγη λίγδα πάνω), να αργώ να φτιάξω φαγητό εγώ. Να με πρήζει κάθε μέρα τι θα φάμε εκείνος, να του πλένω τις κάλτσες χωρίς το ζευγάρι τους εγώ. Να ξαλμυρίζει το τυρί εκείνος, να μην το ξαλμυρίζω εγώ. Και τέτοια τελοσπάντων.

Έτσι πήγαινε και αλληλοσυφιλιαζόμασταν, μέχρι που πριν κανά εξάμηνο, εκεί που έπεσε η Βαβέλ και πηγαινοερχόμουν στο σπίτι μαύρη κι άραχλη σαν άδικη κατάρα, με ρώτησε “ποιος σε πείραξε, παιδάκι μου, να τον κυνηγήσω με την Μπερέτα από το αντάρτικο;” κι εγώ έκατσα και του μίλησα πρώτη φορά για πάνω από πέντε λεπτά και κάπως έτσι αγαπηθήκαμε σφόδρα.

Όχι, βέβαια, πως ξεχάσαμε τα σχέδια εξόντωσης, αυτά καλά κρατούν, αλλά πλέον γίνονται επειδή απλά δεν είμαστε τέλειοι, εκείνος είναι ένας γέρος άνθρωπος και εγώ μια εγγονή με τα μυαλά στα κάγκελα. Αλλά πλέον δεν τον πειράζει που το φαγητό θα αργήσει ένα μισάωρο παραπάνω, όπως κι εγώ θα (ξανα)πλύνω με μεγάλη μου χαρά τα πιάτα. Τώρα τελευταία, του φτιάχνω κάθε βράδυ και το χαμομηλάκι του, με μέλι θυμαρίσιο, για να κοιμάται καλά.

Επίσης, ο παππούς είναι ένα κράμα awesomeness των διάφορων ηρώων και villains που αγαπάει κάθε nerd που σέβεται τον εαυτό του. Επειδή κάπνιζε γύρω στα 70 χρόνια και οι πνεύμονες του είναι σαν ανθρακωρυχεία, αναπνέει Darth Vader style. Επίσης, έχει αφύσικα υψηλό stealth για την ηλικία του, εξού και πετάγεται σαν ninja από κάθε γωνιά και κάθε έπιπλο για να με ρωτήσει αν έχω πάρει τυρί και μου κόβει τα ήπατα. Όταν, δε, είναι πολύ κουρασμένος, σέρνει τις παντόφλες του με μικρά, στακάτο βηματάκια και κόβω το κεφάλι μου ότι έτσι περπατούσαν και τα αρκουδάκια της αγάπης. Και λόγω της φτωχής ακοής έχει αναπτύξει πλούσια φαντασία, με αποτέλεσμα πολλές ευτράπελες στιχομυθίες, τύπου: - Παππού, θες τίποτα από τη λαϊκή; -Δεν έχουμε τυρί;!;

Easter egg, για όσους έρχονται και αράζουμε σπίτι το βράδυ, είναι το χασμουρητό του, όμως. Ο παππούς χασμουριέται χνουδωτά και σε υψηλή συχνότητα, σαν μωρό πάντα που φτερνίζεται. Είναι αξιαγάπητο και όλοι όσοι είναι σπίτι με ρωτάνε έκπληκτοι: “τι ήταν αυτό;”

Με τέτοιο συνδυασμό, ο παππούς μου είναι ανυπέρβλητος. Απίστευτος. Απροσμέτρητος. Κι είμαι ακόμη στο “α”. To awesomeness απλά κυλάει γάργαρα στις φλέβες του. Τον φαντάζομαι στις πιο έπικ στιγμές του, να βάζει κάτω τον Τσακ Νόρρις, να κάνει κεφαλοκλείδωμα στον Κινγκ Κονγκ και να αράζει στη Τζαμάικα με τον Bob Marley. Να χορεύει αισθησιακό τάνγκο με τη Rita Repulsa από τους Power Rangers και να κάνει τον Κθούλου μεζεδάκι για το ουζάκι του. Να εγκαθιστά μόνος του την πατριαρχία (φτου, κακά) στην Menzoberranzan. Και άλλα τέτοια.

Και πάντα, μα πάντα, μα πάντα, με τυρί.