Εκεί που φυτρώνουν οι σουτοπαμιές

Παρασκευή βράδυ και αράζουμε παρεΐτσα στο πουκόσπιτο dream team καμμενοπαίδων. Σε κάποια φάση, ήταν κι η ώρα δύσκολη και το κρασί γλυκό, αρχίζουμε να δίνουμε ρεσιτάλ συνειρμών (πρέπει να είμαστε όλοι δεξιόλοβοι), όπου σύντομα η συζήτηση πήγε σε πράγματα που ακούγαμε άλλα αντ' άλλων όταν ήμασταν πιτσιρίκια.

Τέλεια αφορμή για αυτό το ποστ εκείνη η βραδιά και μη μου πείτε ότι δε θέλετε να πάτε μια βόλτα στον εγκέφαλο μιας Πούκας που πήγαινε νηπιαγωγείο, δημοτικό ακόμα και γυμνάσιο, γκοντάμμιτ.

Όταν ήμουνα μικρή, λοιπόν, ήμουν enfant terrible, μονίμως στον κόσμο μου (γκουχ γκουχ), και άκουγα/πίστευα/πετούσα ό,τι να 'ναι.

ΧΑΖΟΜΑΡΕΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑ:

• Ότι όταν κοιμόμαστε ψοφάμε. Έτσι απλά. Βέβαια επειδή είμαστε warriors, η καρδιά νικούσε το θάνατο και ξαναξυπνούσαμε.

• Στο νηπιαγωγείο, ένα bully παιδοβούβαλο που μου θύμιζε χελωνονιτζάκι gone bad, μου 'χε πει πως αν φάω με δυο κουτάλια τη σαλάτα, θα πεθάνει η μαμά μου. Όχι πως με ένοιαζε και πολύ, γιατί στα φαγητά βουτούσα κάπως έτσι, όπως και να 'χει,:

(πού τρόποι για ΔΥΟ κουτάλια)

• Πάλι για θανατικό: μια αδερφή της γιαγιάς μου, που δεν την πολυχώνευα γιατί με έλεγε κατρουλού, παρόλο που εγώ είχα ήδη περάσει επιτυχώς από housebreaking εκπαίδευση, με είχε δει μια φορά να φοράω τις παντόφλες μου ανάποδα και μου είπε να μην το κάνω, γιατί θα σκοτωθούν οι γονείς μου. Σε αυτοκινητιστικό κιόλας! Είχα χεστεί πάνω μου κι έκλαιγα δυο ώρες.

• Η γιαγιά μου, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να με μάθει να έχω τρόπους, μου είχε πει ότι κάθε φορά που μουντζώνω, ο Θεός θα μου βάλει καρφίτσες πίσω από τα νύχια (ίου). Οπότε αποφάσισα να μην μουντζώνω και άρχισα να τρώω τα νύχια μου, για καλό και για κακό.

• Ο ΛΟΞΙΓΚΑΣ και ο ΠΛΑΚΟΥΝΤΑΣ ήταν τέρατα. Και όχι, δε διάβαζα Lovecraft από τότε...

ΧΑΖΟΜΑΡΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ:

• Κάθε πρωί που ξυπνούσα, ρωτούσα τη μάνα μου αν δουλεύουμε ή δε δουλεύουμε και κατόπιν τι μέρα είναι. Το αίτιο ήταν αν δουλεύουμε και το αιτιατό η μέρα, αυτό το πίστευα από μικρή και το ακολουθώ και τώρα.

• Διακόσιες φορές τη μέρα ρωτούσα τη μάνα μου τι σημαίνουν διάφορα πράγματα. Είχα από τότε σημειολογικές και γλωσσολογικές ανησυχίες και ήθελα να ξέρω γιατί το μήλο το λένε μήλο και όχι σαμπουάν. Το αποκορύφωμα ήταν όταν την ρώτησα: “Μαμά, τι θα πει “σημαίνει;”” (ναι, ήμουν τσάτσος, το παράφρασα) όπου εκείνη με κοίταξε ΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ και κατάλαβα ότι οι γλωσσολογικές μου ανησυχίες είχαν κάνει τον κύκλο τους και τα νεύρα της κρόσσια.

• Έλεγα μια λέξη πολλές φορές γρήγορα μέχρι να χάσει το νόημα της και να γίνει απλά μια σειρά ήχων. Και γελούσα μόνη μου.

• Πέμπτη δημοτικού είχα κάνει τη διαθήκη μου. Γκοθού από μικρή. 'Nuff said.

• Μαργαριτάρι στη Γ' Γυμνασίου, παρακαλώ: Κάναμε Κείμενα, για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, Μυριβήλη “το-τσουνί-του-ήταν-ντούρο-και-χνουδάτο” (για παπαρούνα έλεγε, διεστραμμένοι) αν θυμάμαι καλά, κι η καθηγήτρια ρώτησε πώς λέγεται η σταγόνα αίματος. Σηκώνω το χέρι περήφανη, το φυτό της τάξης γαρ, ΚΥΡ, ΚΥΡ, ΚΥΡΡΡΡΡΡΡΡΙΑ, πες Δανάη, και απαντάω: ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΑ. Ναι. Αιμορροϊδα. Μη με κατηγορείς, μικρό ήμανε, δεν ήξερα τι είναι οι αιμορροϊδες, έκανα τη σύνδεση, αίμα-που-ρέει και το θεώρησα φυσικό επακόλουθο...

MISHEARD LYRICS, by the littol Pook:

• ”Σου το 'πα μια, κι δυο και τρεις κτλ κτλ”: Ακουγα σουτοπαμιά, όπου σουτοπαμιά φανταζόμουν κάποιο δέντρο. Η σουτοπαμιά που κάνει σουτόπαμα. Μάλλον στη Μεσοποταμία θα βρισκόταν.
• ”...σώσον ημάς, αμήν”: για κάποιο λόγο άκουγα Λιμάσα. Δεν ξέρω ποια ήταν η Λιμάσα, μάλλον κάποια βιβλική γκόμενα. Καλύτερο πάντως σαν όνομα από Ραχήλ και Δεββώρα, right?

• Το κλασικό “ο εν τοις ουρανοίς”: ε, τι ρωτάς; Ο Έντης Ουρανής.

• “που με βια μετράει τη γη” : Που μαβιά μετράει τη γη. Η συναισθητική πινελιά του δημοτικού.

• “Ένα το Χελιδόνι”: ένατο χελιδόνι. Πήγαινα και στο Ένατο Δημοτικό κι ήμουν πολύ περήφανη που συγγενεύαμε με ένα χελιδόνι, ώστε ποτέ δεν αναρωτήθηκα για τα χελιδόνια των άλλων σχολείων.

• “Το Ναυτάκι”. Ήταν ένα τραγούδι, και όταν η δασκάλα έλεγε να πούμε “Το Ναυτάκι”, νόμιζα ότι έπρεπε να πούμε “Τον Αυτάκη”.

Αυτά θυμάμαι προς το παρόν. Είναι λίγα, θα μου 'ρθουν κι άλλα όμως. Τελειώνουμε με ακόμα λίγα παιδικά misheard, with a little help of my friends:

• Η κολλητή μου η Νι, άκουγε: “σβήνω στο ουίσκι τα δικά σου παξιμάδια” και φανταζόταν τον ερωτευμένο να ξεχνάει τον καημό του βουτώντας στο αλκόολ ντάκους κρητικούς.

• Ο αδερφός του Κώστα της Φαίης (ουφ τα είπα όλα), νόμιζε ότι η ηθοποιός λεγόταν “Σαπφώνο Ταρά”. Όταν μας το είπε ο Κώστας προχτές, σαν καμμένοι αρπιτζάδες, ο επόμενος συνειρμός ήταν “Σαπφώ Νοtarrasque”. Γιατί μπορούμε.

  
  

  Επίσης, οι νέοι του μπλογκ μπορείτε να διαβάσετε και εκθέσεις δημοτικού εδώ.