A kiss in the dreamhouse

Οχι, δε θα μιλήσουμε για Siouxsie and the Banshees, από τον τίτλο άλμπουμ των οποίων έκλεψα τον τίτλο για το ποστ.

Dreamhouse είναι πουκιστί το σπίτι της γιαγιάς Ελένης - aka Terminator (όποιος δε βαριέται ας ψάξει το ποστ 5/2/2005 - μα πόσο παλιο είναι το πουκομπλογκ τέλος πάντων).

Το Ονειρόσπιτο, λοιπόν, είναι χτισμένο στην πλαγιά ενός λόφου - χαράδρα το λέει η γιαγιά κι έφτιαξε μονοπατάκι να πηγαίνουμε γρήγορα στο σχολείο κάτω, διότι η ευθεία είναι ο συντομότερος δρόμος, όπως έλεγε ο παππούς ο Θανασάκης. Ένα σπιτάκι μικρό και χαμηλοτάβανο, ζεστό και άνετο όμως με όλα τα εργόχειρα της γιαγιάς - τις κουρτίνες, τα μαξιλάρια, τα "σεμέν" και τα "καρέ" (το τελευταίο τι είναι μη με ρωτάτε, είναι ελενίστικα).

Και πέρα από το σπιτάκι, η Αυλή. Μεγάλη και πνιγμένη στα λουλούδια, στα θαμνάκια, και τα παιδοτόπια της γιαγιάς, που όλα τα έφτιαξε αυτή, καστράκια από κοχύλια, ξύλινα μπαλκονάκια, αποθηκούλες που έγιναν κουκλόσπιτα και τόοοοοσα άλλα ακόμα.

Σ'αυτή την αυλή μεγαλώσαμε, εκεί παίξαμε κρουαζιερόπλοια, κούκλες, με βιο-χλαπάτσες (θυμάστε;) , ιδρώσαμε με τη γιαγιά να τρέχει από πισω μας ουρλιάζοντας "φόρα το κασκορσέεεεεεε" - έτσι λέει το αθλητικό φανελάκι-, τσιρίξαμε για να ακουστούμε πιο δυνατά από τα Μεγάλα Παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο στο σχολείο από κάτω, μαλώσαμε γιατί η Λένα πάντα ήθελε να κάνει την πριγκίπισσα κι εγώ έπρεπε πααααλι να κάνω την κακιά βασίλισσα , κλάψαμε όταν οι κακοί σουλτάνοι μάς απήγαγαν τις κούκλες , γελάσαμε όταν πέτυχε η επανάσταση στο γαλαξία κτλ κτλ.

Μετά μεγαλώσαμε - αναγκαστικά-, κι όσες αντιστάσεις κι αν κράτησε η γράφουσα δεν μπόρεσε να παίξει άλλο. Το ξύλινο μπαλκονάκι έτρεμε γιατί είχε σαπίσει, η αποθηκούλα ήταν πολύ χαμηλή πια για μας.

Κι έτσι αποφάσισαν να γκρεμίσουν το σπίτι, να χτίσει η θεια μου ένα καινούριο εκεί.

Δε θυμώνω, δε στενοχωριέμαι, δεν ωρύομαι, δε βγάζω το δίκαννο όπως λέει ότι κάνω ο Κωνσταντίνος (είδα πώς με έχεις στα λινκίδια σου, μίστερ:P). Αυτά τα πράγματα κάνουν κύκλους.


Απλά, μετανιωνω.

Μετανιώνω που δεν πέρασα ακόμα πιο πολλές ώρες εκεί.
Μετανιώνω που όταν μεγάλωσα λίγο σνόμπαρα την αυλίτσα και τα οικογενειακά και έτρεχα αλλού.
Μετανιώνω που δεν έμπασα ένα αγόρι εκεί, έστω και λαθραία, να του δώσω ένα φιλί στο μπαλκονάκι.

Γίνεται ονειρόσπιτο χωρίς ούτε ένα φιλί;



(εικόνες από το Ονειρόσπιτο μπορείτε να δείτε εδώ.)

Σκεφτομαι και γραφω - 1993

....ή μαλλον καίγομαι και γράφω;
Δευτέρα δημοτικού ήταν αυτή, οπότε κρίνετε μόνοι σας:)

(note: αν τα δειχνει οπως να 'ναι, καντε κλικ πανω για να τα δειτε σαν εικονα)

Κοσμικά Σκατά Και Κολασμένα Θερμόμετρα

Όλοι μου λένε ότι στροφάρω πολύ γρήγορα, αλλά έχω ένα πρόβλημα. Είμαι αφελής.
Στη γλώσσα του rpg μεταφράζεται ως καλό intelligence αλλά χάλια wisdom (sic).

Ωστόσο, στα 23-παρά-κάτι χρόνια που περιδιαβαίνω σε αυτό τον όμορφο κόσμο (sic), ένα πράγμα έμαθα.

'Οταν κάνεις σχέδια, κάποιος γελάει.

'Αλλοι τον λένε Θεό, με όλα τα συμπαρομαρτούντα ονόματα, ανάλογα με τη θρησκεία τους.
'Αλλοι τον λένε αστάθμητο παράγοντα, Randomness, Χάος, φαινόμενο της πεταλούδας (πολύ νεραϊδίστικο αυτό, non?)

'Αλλοι τον λένε πολύ απλά ξενοδόχο.

Εγώ το λέω Κοσμικό Σκατό κι εν προκειμένω δε θα πω "(sic)", αλλά "(sick)", διότι η γκαντεμιά χτύπησε με τη μορφή συναχιού, βήχα, πυρετού κτλ κτλ.

Επέλασις αντιπυρετικών και χαρτομάνδηλων, και μια συνεχής νιρβάνα σε 37,5+ βαθμούς.

'Αντε να πω στη μάνα μου ότι δεν έχω καμιά όρεξη να πάω Σέρρες για την Ανάσταση.
Άντε να πω στην καημένη την κολλητή μου που την πεθύμησα τόσο ότι και πάλι δε θα μπορέσουμε να τα πούμε αφού είμαι down with the sickness.
'Αντε να πω στον ξάδερφό μου που θα έρθει από Ιρλανδία (τον οποίο πρώτη φορά και θα γνωρίσω), ότι δε θέλω να πάω Αθήνα μαζί τους και να κάνω την ξεναγό.

'Αντε να πω στους δικούς μου ότι τα δέκατα που έχω είναι μόνο αφού έχω πάρει δυο αντιπυρετικά μαζί.

'Αντε να πω σε ΟΛΟΥΣ να με αφήσουν ΗΣΥΧΗ.

και όλα αυτα, sic.

'Η μάλλον... Sick.

Pleasant Street

Θεσσαλονίκη - η πόλη της μαγείας και της νεραϊδόσκονης.

Κι είναι κάποιες φορές που η Ναυαρίνου μοιάζει σαν να βγήκε από άλλο κόσμο.

Κλόουν, ακροβάτες, ζογκλέρ, παρέες με κιθάρες...

'Ανθρωποι. Με Α κεφαλαίο.

Το Pooka παρατηρεί, νεραϊδιάζεται και χαμογελά.

Κάπου καπου του ξεφεύγει κι ένα τραγούδι από κάποιον που έχει "φύγει" εδώ και καιρό, του Tim Buckley.

Και κανείς δεν το κοιτά περίεργα...

Ελπίζω το χαμογελο να φτάνει και σε σας.

Να είστε καλά.

Being But Men...

Being but men, we walked into the trees
Afraid, letting our syllables be soft
For fear of waking the rooks,
For fear of coming
Noiselessly into a world of wings and cries.

If we were children we might climb,
Catch the rooks sleeping, and break no twig,
And, after the soft ascent,
Thrust out our heads above the branches
To wonder at the unfailing stars.

Out of confusion, as the way is,
And the wonder, that man knows,
Out of the chaos would come bliss.

That, then, is loveliness, we said,
Children in wonder watching the stars,
Is the aim and the end.

Being but men, we walked into the trees.

(Dylan Thomas)

- - - - -


I wish I could help the Carnival to break free.

YouWillKnowUsByTheTrailOfStardust

Νύχτα. Η ώρα της μαγείας.

Πάντα το ήξερες, πάντα το ένιωθες, αλλά ποτέ δεν είχες αποδείξεις. 'Οχι πως σε ένοιαζε. Ωστόσο πάντα ζητούσες μια απάντηση.

Υπάρχει μαγεία;

Πολλές νύχτες περιπλανήθηκες στην πόλη, εκεί που είναι πιο δύσκολο να βρεις τα ίχνη της αστρόσκονης από ό,τι στην εξοχή, που ξέρεις ότι υπάρχουν ξωτικά.

Η πόλη πάλλεται κάτω από τα πόδια σου σε industrial ρυθμούς, γιατί η μαγεία είναι λίγο πιο σκοτεινή, πιο θλιμμένη εδώ.

Η πόλη.

Την αφουγκράζεσαι, την ανασαίνεις. Στο ένα σου χέρι έχεις ζωγραφίσει κάτι σαν αναρριχητικό φυτό λίγο πιο πριν στο μπαρ κι όταν συνειδητοποίησες ότι ζωγραφίζεις-το-χέρι-σου-στο-μπαρ, κατάλαβες ότι η νύχτα σε καλούσε.

Η πόλη. Και το φεγγάρι από πάνω μικρό σαν λεμονόφετα.

Ανασαίνεις και προχωράς. 'Εχεις ένα κουτί θησαυρών να γεμίσεις σήμερα.

'Εγινε ήδη η αρχή νωρίτερα, με μια σκονισμένη βέσπα κάτω από ένα χαμηλό μπαλκόνι, που σου ψιθύρισε ιστορίες μεθυσμένων χιλιομέτρων και σου φανέρωσε τα δώρα που έκρυψε ένας Ονειροταξιδευτής (ή μήπως ήταν ξωτικό; ή μήπως δεν έχει σημασία; ) στην μπροστινή της ρόδα.

Κι εσύ άκουσες και είδες και γέλασες να σπάσεις το σκοτάδι, να βρέξει αστρόσκονη.

Από δω και πέρα θα γελάς και θα ψάχνεις θησαυρούς.
Από δω και πέρα θα γελάς και θα βρέχει αστρόσκονη.
Από δω και πέρα θα γελάς για να καλείς τα Αδέρφια σου.

And they shall know you by the trail of stardust.

Shadowsong

Είχα πολύ καιρό να σε δω.
Κι εκεί που νόμιζα ότι σε είχα πια ξεχάσει, να 'σαι.
Παλλόμενος κι ηλεκτρικός, όπως σε θυμόμουν.
Κι εγώ να γίνομαι απλή, αέρινη και λίγο αυστηρή
όπως μ' αγάπησες - κι όπως με μίσησες.

Εσύ χαμηλώνεις το βλέμμα.
Εγώ αλλάζω δρόμο.

Εσύ θα πας δεξιά, εγώ αριστερά. Ή το αντίθετο. Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει που βρισκόμαστε κατάματα στον ήλιο.

“'Οταν βρεθούμε ξανά κατάματα στον ήλιο, οι σκιές μας θα ενωθούν για πάντα”, είχες πει κάποτε, ήταν σούρουπο θυμάμαι κι ήμασταν αγκαλιά κι οι σκιές μας το ίδιο.

Δεν το πίστευες.. Ακόμη κι εγώ είχα γελάσει.

Οι σκιές μας ξεφυτρώνουν πίσω μας από τον ήλιο, νεογέννητες και τέλεια παραλληλισμένες.

Δεν το περίμενα ότι θα σε ξαναδώ, ούτε εσύ.

Κάνουμε είκοσι βήματα. Εγώ δεξιά, εσύ αριστερά. 'Η το αντίθετο.

Κι όσο απομακρυνόμαστε, τόσο εκείνες πλησιάζουν.

Ακόμα ένα βήμα εμείς. Ακόμη ένα εκείνες.

Κάτι με τραβάει στην πλάτη, λίγο ενοχλητικό, αλλά μπορώ να το πολεμήσω.

Μπορώ να τα πολεμήσω όλα πια.

'Αλλο ένα βήμα εγώ. Εσύ. Οι σκιές.

Είναι τώρα δίπλα-δίπλα.

'Ενα ακόμα βήμα.Το τράβηγμα γίνεται πόνος.

Δεν πρέπει να κοιτάξω πίσω.

Γυρίζω το κεφάλι και κοιτάω πίσω.

Η σκιά μου απλώνει τα χέρια της στη σκιά σου, που την πιάνει από τη μέση και τη σηκώνει ψηλά.

Τα μάτια σου καρφώνονται στα δικά μου, γεμάτα δάκρυα αγωνίας.

Οι σκιές έχουν αγκαλιαστεί τόσο σφιχτά, που έχουν γίνει ένα.

Πρέπει να προχωρήσουμε. Μπροστά.

Κι έτσι όπως κάνουμε το τελευταίο βήμα, οι σκιές σκίζονται από μας.

Είμαστε πια ελεύθεροι.


Είναι περίεργα χωρίς τη σκιά μου.

Δεν πονάει.

Είναι σαν να μην υπάρχω.

Δεν ξέρω αν είναι επειδή έφυγε η σκιά μου.

'Η επειδή πήρε την καρδιά μου μαζί.

H απάντηση της Μπλούμπελ

Αγαπητέ Μερλ!


Βασικά συγνώμη που δε σου απάντησα τόσο καιρό αλλά δεν είχα πολλά νέα να σου πω. Εδώ όλα είναι πολύ βαρετά και βαριέμαι. Πήγα και σε καινούριο σχολείο κι έχασα όλους μου τους φίλους, αλλά δεν πειράζει, θα κάνω άλλους!

Ομως χαίρομαι για σένα και πολύ μου άρεσε που έριξες φαγουρόσκονη σε εκείνο το κακό παιδί. Θα ζητήσω κι εγώ από τον μπαμπά μου να μου φέρει λίγη γιατί εδώ πολλά παιδιά με κοροϊδεύουν γιατί είμαι καινούρια στην τάξη.

Η βασίλισσα Τιτάνια είναι όμορφη; Φοράει πολλά κοσμήματα; Τα φορέματα της πώς είναι; Δεν την έχω δη ποτέ και είπες ότι ο μπαμπάς σου δουλεύει στο παλατι οποτε αν μπορεις ρωτα τον αν είναι όμορφη. Πάντα ήθελα να δω τη βασίλισσα!

Θα αποκτήσω αδερφάκι! Μα πως ξεχασα να σου πω το πιο σημαντικό! Απλά δε μεγάλωσε ακόμα η κοιλιά της μαμάς μου και δε φαίνεται και το ξεχνάω καμιά φορά. Σε λίγο όμως θα φουσκόσει κι αυτό θα κλοτσάει λέει η μαμά και θα μπορώ να του μιλάω! Είμαι πολύ χαρούμενη!

Ελπίζω να είσαι καλός στις ακροστηχήδες , γιατί το καλοκαίρι που έρχεται θέλω να παίξουμε! Είμαι η καλύτερη στην τάξη μου και θέλω να εξασκούμαι συνέχεια, γιατί αλλιώς θα με νικήσει η Ιλλουν και θα με κοροϊδεύει συνέχεια μετά! Επείσις διάβαζε λίγο ορθογραφία γιατί μου βγήκαν τα μάτια να διαβάσω το γράμμα σου! Πρέπει να προσπαθήσεις λίγο παραπάνω στο σχολείο για να μη σε λένε στούρνο! Εγώ που σε ξέρω ξέρω ότι δεν είσαι στουρνος αλλά πολύ έξυπνος αλλά βαριέσαι να διαβάσεις!

Ιλλουν λένε μια συμμαθήτριά μου, που θέλει πάντα να είναι η καλύτερη και πολλές φορές γίνεται κακιά. Μας μαρτυράει συνέχεια στο δάσκαλο για να παίρνει καλούς βαθμούς και καμια φορά μου έρχεται να της τραβήξω τα μαλλιά αλλά δεν το κάνω γιατί θέλω να είμαι καλό κορίτσι.

Αυτά είναι τα νέα μου Μερλ. Ελπίζω να είσαι καλά και να μου ξαναγράψεις ξανά ναι; Ανυπομωνώ να έρθει το καλοκαίρι να ξαναπαίξουμε. Να μου δείξεις και το σπαθί των Φαεσίθ! Σου έφτιαξα και μια ζωγραφιά ελπίζω να σαρέσει.


Με πολλή αγάπη
Μπλούμπελ



(σχόλιο του Πούκα: H Mπλούμπελ είναι ένα μικρό παιχνιδιάρικο κορίτσι κι αναρωτιέται αν ο Μερλ μπορεί να διαβάσει και μέσα απ' τις γραμμές. )

Νεραϊδογραμμα

Κι επειδή πολλή μαυρίλα έπεσε στα τελευταία posts, ορίστε και μια καινούρια ιστορία. Ελπίζω να σας αρέσει!






Νεραϊδογράμμα



Αγαπιτή Μπλούμπελ,

Γειασου! Ελπίζο να με θυμάσε. Είμε ο Μερλ, που ειχαμε γινη φιλοι το καλοκερι στη θαλασσα. Μου ειχεσ δωσει τη διευθυνσησου για να σου γραψο γραμμα οταν θα ανηγαν τα σχολήα, θυμάσε; Ε λοιπον τόρα έγηνε φτινόπορο κι άνηξαν τα σχολήα και να σου γραφο!

Περναμε ωρεα εδό στη Φαϊρία που ίρθαμε. Μένουμε σε ένα μεγάλω σπίτη με πολά δομάτια και μεγάλα παράθηρα. Είνε και κοντά στο παλατι του Βασιλιά Ομπερον και τον είχα δει μια φορα και ροτούσα τη μαμα μου γιατι εχη κερατα και μου λεει γιατι ινε σατηρος. Δεν είχα κσαναδή σάτηρο και δεν μπορό να καταλαβω γιατή τον λαίνε έτση αφού δε μιάζη με τηρί! Το ηπα στη μαμα μου και τοτε αφτη που εσκασε μπατσο και μου λέει σκασε κολοπεδο ρεζιλη θα μας κανης μπροστα στο βασιληα και εγό θίμοσα και δεν της μιλούσα πολυ γιατί ήταν κακιά. Μετά όμος μου πήρε μια λαμπιδόνα κι έλαμπε πολή και μου άρεσε.

Ο μπαμπας μου δουλεβηστο παλατι ινε γραματεας. Δεν τον βλεπω πολύ γιατι πολή δουλιά κάνη ο καημενος κι ερχετε το βραδυ. Μου φέρνη όμος πολλά δόρα! Μια φορά μου έφερε φαγουροσκονη κε την πηρα σχολήο κε την ερηξα στον Πορλινορ γιατη ειναι κακο πεδή και βλακας και τραβαη τα μαληά της Τζάρνιαρ και κλοτσαη τον Ντρελλ και του λεεη γιουχου γιουχου αλογάκη (ο Ντρελ ήνε κενταβρως) κε κάνει πολή φασαρία. Του ερηξα ομως εγώ τη φαγουρόσκονι στην καρεκλα και ήταν δηνατή και ο Πορλινορ χοροπιδουσε κι ελεγε με τρόοει ο πισινος μου και ο Σκάλφιρ του λέει ε φατον κιεσή κι όλοι γελούσαμε και η Τζάρνιαρ χαμογελούσαι πολύ κι ήταν πολή όμορφη. Αλά μετά η δασκάλα ήπε σιοπή και ήπε Πορλινορ και Μερλ στον πινακα να πήτε μαθημα και δεν ήπαμε και μασ εβαλε τιμορήα κε με ήπε κε στουρνο κε δε διαβαζο κε της βγαζω την ψηχή.

Τι δόρο θα σου φέρουν στο χειμερινό ηλιοστάσηο. Εγό ήπα στον μπαμπά μου να μου φέρη ένα σπαθί των Φαεσίθ, από το μήθο “Ο πολαιμος των άστρον της Φαϊρίας” και ο μπαμπάς μου ήπε θα μου το πάρη! Μετά βέβεα τον άκουσα να λέεη στη μαμά μου τι μου ζητησε πάλι το κολοπεδο και που θα βρω λαμα να φουσφουράη κε η μαμα μου του ειπε κατι για τα σκατα της Τιτάνιας και γελούσανε. Και ήπα εγό την άλλη μερα στη μαμα μου γιατι φουσφουρανε τα σκατα της Τιτάνια και με ρότησε από πού ακούω τέτηα κακά λόγια και ντροπή. Ακόμα δεν ξέρω τι θα πη φουσφουράω.

Αυτά ήνε τα νέα μου να μου στήλης κι εσή τα δικά σου. Να ξέρης πος μου άρεσε πολή το καλοκέρι που πέζαμε στη θάλασσα κε θελω να σε ξαναδώ!

Γηα σου μπλούμπελ.
Ο φίλος σου Μερλ

Song Of No Name

A bunch of fools crawling.
To the world. For the world.

Secrets from the magician in the their lips.
Skin soaked in priestess rosemary perfume.
A flower from the empress in their hair.
The emperor's sceptre in their hands.

The hierophant saw and gave them riddles.
lovers rejoiced in light-and-darkness.
Carried by the chariot to gain strength and patience.

The hermit saw and smiled, he knew
where the wheel of fortune would stop.
and as justice pointed at the hanged man
whose eyes painted death,
their hearts filled with art
and sang the devilsong.

They climbed the tower and it fell
they didn't care, they reached the stars
moon-and-sun glistening jewels.

Now. The Judgment.

A bunch of fools crawling.
To the world. For the world.

And as they saw the World being sucked in a baby's dream,
they stopped and feared they'd lose it all.

And the cards were shuffled again.