A kiss in the dreamhouse

Οχι, δε θα μιλήσουμε για Siouxsie and the Banshees, από τον τίτλο άλμπουμ των οποίων έκλεψα τον τίτλο για το ποστ.

Dreamhouse είναι πουκιστί το σπίτι της γιαγιάς Ελένης - aka Terminator (όποιος δε βαριέται ας ψάξει το ποστ 5/2/2005 - μα πόσο παλιο είναι το πουκομπλογκ τέλος πάντων).

Το Ονειρόσπιτο, λοιπόν, είναι χτισμένο στην πλαγιά ενός λόφου - χαράδρα το λέει η γιαγιά κι έφτιαξε μονοπατάκι να πηγαίνουμε γρήγορα στο σχολείο κάτω, διότι η ευθεία είναι ο συντομότερος δρόμος, όπως έλεγε ο παππούς ο Θανασάκης. Ένα σπιτάκι μικρό και χαμηλοτάβανο, ζεστό και άνετο όμως με όλα τα εργόχειρα της γιαγιάς - τις κουρτίνες, τα μαξιλάρια, τα "σεμέν" και τα "καρέ" (το τελευταίο τι είναι μη με ρωτάτε, είναι ελενίστικα).

Και πέρα από το σπιτάκι, η Αυλή. Μεγάλη και πνιγμένη στα λουλούδια, στα θαμνάκια, και τα παιδοτόπια της γιαγιάς, που όλα τα έφτιαξε αυτή, καστράκια από κοχύλια, ξύλινα μπαλκονάκια, αποθηκούλες που έγιναν κουκλόσπιτα και τόοοοοσα άλλα ακόμα.

Σ'αυτή την αυλή μεγαλώσαμε, εκεί παίξαμε κρουαζιερόπλοια, κούκλες, με βιο-χλαπάτσες (θυμάστε;) , ιδρώσαμε με τη γιαγιά να τρέχει από πισω μας ουρλιάζοντας "φόρα το κασκορσέεεεεεε" - έτσι λέει το αθλητικό φανελάκι-, τσιρίξαμε για να ακουστούμε πιο δυνατά από τα Μεγάλα Παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο στο σχολείο από κάτω, μαλώσαμε γιατί η Λένα πάντα ήθελε να κάνει την πριγκίπισσα κι εγώ έπρεπε πααααλι να κάνω την κακιά βασίλισσα , κλάψαμε όταν οι κακοί σουλτάνοι μάς απήγαγαν τις κούκλες , γελάσαμε όταν πέτυχε η επανάσταση στο γαλαξία κτλ κτλ.

Μετά μεγαλώσαμε - αναγκαστικά-, κι όσες αντιστάσεις κι αν κράτησε η γράφουσα δεν μπόρεσε να παίξει άλλο. Το ξύλινο μπαλκονάκι έτρεμε γιατί είχε σαπίσει, η αποθηκούλα ήταν πολύ χαμηλή πια για μας.

Κι έτσι αποφάσισαν να γκρεμίσουν το σπίτι, να χτίσει η θεια μου ένα καινούριο εκεί.

Δε θυμώνω, δε στενοχωριέμαι, δεν ωρύομαι, δε βγάζω το δίκαννο όπως λέει ότι κάνω ο Κωνσταντίνος (είδα πώς με έχεις στα λινκίδια σου, μίστερ:P). Αυτά τα πράγματα κάνουν κύκλους.


Απλά, μετανιωνω.

Μετανιώνω που δεν πέρασα ακόμα πιο πολλές ώρες εκεί.
Μετανιώνω που όταν μεγάλωσα λίγο σνόμπαρα την αυλίτσα και τα οικογενειακά και έτρεχα αλλού.
Μετανιώνω που δεν έμπασα ένα αγόρι εκεί, έστω και λαθραία, να του δώσω ένα φιλί στο μπαλκονάκι.

Γίνεται ονειρόσπιτο χωρίς ούτε ένα φιλί;



(εικόνες από το Ονειρόσπιτο μπορείτε να δείτε εδώ.)