Θεσσαλονίκη - η πόλη της μαγείας και της νεραϊδόσκονης.
Κι είναι κάποιες φορές που η Ναυαρίνου μοιάζει σαν να βγήκε από άλλο κόσμο.
Κλόουν, ακροβάτες, ζογκλέρ, παρέες με κιθάρες...
'Ανθρωποι. Με Α κεφαλαίο.
Το Pooka παρατηρεί, νεραϊδιάζεται και χαμογελά.
Κάπου καπου του ξεφεύγει κι ένα τραγούδι από κάποιον που έχει "φύγει" εδώ και καιρό, του Tim Buckley.
Και κανείς δεν το κοιτά περίεργα...
Ελπίζω το χαμογελο να φτάνει και σε σας.
Να είστε καλά.
2 σχόλια:
Dannie!Έλειπα αρκετές μέρες από Κομοτηνή,αλλά τώρα που γύρισα διάβασα μονορούφι όλα τα post σου που έχασα...και ομολογουμένως "κάτι" έχασα..είχαμε μια ωραία νεραϊδοκουβέντα έξω από το journey πριν από καιρό..θυμάσαι;..will you know me by the trail of stardust?
y.g.Δεν ξέρω αν στο έχω πει,αλλά μ'αρέσει πολύ που άρχισες πάλι να γράφεις τόσο συχνά στο blog!Πάω να διαβάσω τις ιστορίες σου..
Malu*
Ευχαριστώ πολύ καλή μου για τα γλυκά σου λόγια=)
Η κουβέντα για τη νεραϊδόσκονη θα επαναληφθει σύντομα, μια που επέστρεψα στη βάση μου χεχε=)
'Οποτε θες παρε τηλ για καφεδάκι!
Δημοσίευση σχολίου