Ξύπνησα πρωί πρωί πάλι (τι κακή συνήθεια να ξυπνάω το σαββατοκύριακο πιο νωρίς από τις καθημερινές), επειδή 1. κρύωσα όσο κοιμόμουν και 2. είδα ένα περίεργο ακαθόριστο όνειρο με επιρροές από το πρώτο μισό του “Δαμάζοντας τα κύματα” (στο δεύτερο μισό είχα αποκοιμηθεί γιατί ναι, ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ).
Δε θυμάμαι τι είδα στο όνειρο και δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ξύπνησα μισοστραβωμένη σαν τον Γιαν μετά το ατύχημα και μισόχαζη σαν την Μπες μετά τη γέννησή της. Η καλύτερη επικοινωνιακή περίσταση (καταπώς έλεγε η καθηγήτριά μου στην έκθεση) για να γράψω ένα κράξιμο σέσσιον.
Α. ΧΩΣΙΜΟ (για να βγάλουμε γούστα)
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα παιδάκι που ντυνόταν στα μαύρα, εμιμείτο την κόμμωση του Robert Smith και είχε πολλές dark ανησυχίες. Ό,τι έκαναν, δηλαδή, όσα παιδάκια δεν άκουγαν φλωροπόπ ή ποζερομέταλ τη χρυσή δεκαετία του '80. Αυτό το παιδάκι διοχέτευσε τις ανησυχίες του σε μερικές όμορφες ταινίες, όπως ο Μπάτμαν, ο Μπάτμαν 2, ο Σκαθαροζούμης, ο Ψαλιδοχέρης και το Nightmare Before Christmas. Μετά, το dark παιδάκι πήρε πολλά λεφτά και αποφάσισε να γίνει οικολόγος – κοινώς, το έριξε στην ανακύκλωση.
Δεν εξηγείται, αλλιώς, γαμώτη μου, το ότι κάθε ταινία του από τότε είναι σχεδόν ίδια με τις προηγούμενες σε μήνυμα κι αισθητική, με τους ίδιους πάντα ηθοποιούς (βαρέθηκα να βλέπω τη μούρη του Τζόνι Ντεπ, βαρέθηκα τον Τζόνι Ντεπ, βαρέθηκα την κάθε γκοθούλα να έρχεται σε πολλαπλό οργασμό στο άκουσμα του ονόματος του Τζόνι Ντεπ, πού ήσουνα μωρή όταν έπαιζε στο “Ομάδα Δράσης 21”, με το τσουλούφι του ροκαμπιλά; Α, ναι,τραγουδούσες τα Στρουμφάκια στο νηπιαγωγείο. Πολύ dark ασχολία.)
Και φυσικά, βαρέθηκα να βλέπω κάθε αστοιχείωτο να κολλάει την ετικέτα “τιμ μπαρτον επιρροή” σε οποιοδήποτε λιγο-πιο-σκοτεινό artwork που βλέπει. Και όσοι artists το έχουν σιχαθεί έχουν την αμέριστη συμπαράστασή μου.
Παιδιά, κακά τα ψέματα. Ο Τιμ Μπάρτον στέρεψε από τον Ψαλιδοχέρη και μετά. Από εκεί και πέρα μηρυκάζει σαν την αγελάδα που γελά στο La Vache Qui Rit. Γελάει μαζί μας γιατί τον έχουμε ανάγει σε Θεό του Σκότους, δίπλα στον Μπαφομέτ και τη γιαγιά μου την Ελένη (The Dark Goddess of Annihilation, την λέγαμε Terminator όταν ήμασταν μικρά). Και φυσικά, εισπράττει χοντρά φράγκα, βομβαρδίζοντας το κεφαλάκι μας με ανούσιες ταινίες που το μόνο ξεχωριστό που έχουν είναι η wicked ατμόσφαιρα. Η ΙΔΙΑ WICKED ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΑΙΝΙΑ. Πάω στοίχημα ότι ούτε ζευγάρι ριγέ καλτσών δεν έχει αλλάξει η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ από ταινία σε ταινία.
Οπότε, σταματήστε να τον λατρεύετε. Κάντε μποϊκοτάζ στην trendy darkness και, για όνομα της γλυκιάς Έριδος, σταματήστε όλη αυτή τη μανία με τον Τζόνι Ντεπ. Τουλάχιστον μέχρι να μας δώσουν κάτι αληθινά ξεχωριστό. Γιατί οι ταινίες που γυρίζει δεν είναι twisted. Αν θέλετε κάτι πραγματικά twisted, δείτε τα εξής:
Β. 5 REALLY TWISTED MOVIES
1. Delicatessen: γαλλική μαύρη κωμωδία που θα σας κάνει να κανιβαλίσετε από τα γέλια.
2. The Company of Wolves: ο Neil Jordan κάνει ταινία για τους λυκανθρώπους και σε στέλνει στο διάολο. Αν μπορέσεις να ξεπεράσεις τα χάλια εφέ, δηλαδή.
3. Dark City: O Alex Proyas του "Κορακιού" φτιάχνει ένα πανέμορφο δυστοπικό φιλμ, με επιρροές από φιλμ νουάρ. Και παίζει και η θέα Τζένιφερ Κόνελλυ.
4. Τideland: Αυτή την ταινία του κυρίου Gilliam ή θα την μισήσεις ή θα την λατρέψεις. Γιατί είναι twisted. Πολύ twisted.
5. The Night Of The Hunter: Διασταύρωση νουάρ με παραμύθι, είναι ίσως από τις πρώτες ταινίες που χρησιμοποίησαν ονειρική ατμόσφαιρα. Ο πολλά βαρύς Robert Mitchum στο ρόλο ψυχοπαθούς δολοφόνου παπά. Α, και η πρώτη ταινία με ήρωες παιδια, που δεν ήταν για παιδιά.
13 σχόλια:
to delicatessen ta'sapage!
Ps.apaitw tainia apo Shintaro Kago!
na doume posoi flwrotwisted timburtoniakoi 8a anteksoun! >:)
Μονο να μην αναλωθει στο sleaze, αλλο το σπλαττερ και αλλο το wickedness:P
Mazi sou Danai!! Mas ta xei kanei tsurekia pia.. Boikotaz Aliki apo twra!
(heh Jump Street 21, plaka eixe)
Μια μικρή διόρθωση: Το Nightmare Before Christmas δεν το έχει σκηνοθετήσει ο Burton, ήταν απλά ένας από τους σεναριογράφους(?). τες-πά... Κατά τ'άλλα έχω να πω ότι δεν είναι ακριβώς yatabaza, αλλά σίγουρα είναι υπερεκτιμημένος και αποτελεί cliche χαρακτηριστική προτίμηση των γκοθοστρουμφακίων.
Ένα άκρως ενδιαφέρον "χώσιμο" περιέχεται κι εδώ για όποιον επιθυμεί περεταίρω στανιάρισμα: http://faeenamalaka.blogspot.com/2009/07/blog-post_11.html τελευταία παράγραφος :p
Ευα, κι εγω θυμομουν οτι δεν το εχει σκηνοθετησει κι οτι κατι εκανε, αλλα δεν μπορω να καταπιω το γεγονος οτι ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΤΙΜ ΜΠΑΡΤΟΝ. Εχει γινει συνειρμος, κατι σαν το σκυλι του Παβλωφ στο υποσυνειδητο μου. Ουφ.
ωραια τα χωνει και ο κυριος μικεϊους, αντε να ενωνομαστε σιγα σιγα για το μποικοταζ που λεγαμε!
Ακριβώς! Ο έρμος ο σκηνοθέτης του Nightmare έβγαλε την περασμένη χρονιά ταινία, και η standard παρατήρηση ήταν: "Μα δεν ήταν σκηνοθέτης ο Tim Burton?!" *μετέωρο χάσκον στόμα*. Πάντως ξέρω ότι όλοι πλέον έχουν τουλάχιστον ένα λόγο να του κρατάνε κακία :P (κι εγώ μαζί)
Για πες για την ταινια να την βρω =)
Είναι το Coraline, Henry Selick ο σκηνοθέτης, δεν το έχω δει, αλλά φαντάζομαι θα μου αρέσει, μιας και συγκαταλέγεται στα "παιδικά" ^.^ Aν το δεις πες μας γνώμες (εγώ δεν ξέρω πότε θα μου αστράψει να το δω :P)
να σου πω την αλήθεια φοβάμαι λίγο να το δω, καθότι έχω διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο του Neil Gaiman και ψιλοτρέμω να αντικρύσω ενδεχόμενη κατακρεούργησή του... Από την άλλη, αν μου λες ότι το σκηνοθέτησε αυτός, ισως να αξίζει. Ελπιζω μονο να μην έχει χωσει τη στραβη του μυτη και ο τιμ μπαρτον μεσα.
Χαχαχα (για τη στραβή τη μύτη :D) Κοίτα, πιστεύω ότι μετά από τόσες ανεγκέφαλες μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο θα έπρεπε να έχουμε πάθει πια ανοσία! Οπότε μη φοβάσαι^^ Εξάλλου φαίνεσαι άνθρωπος που εμπιστεύεται τη φαντασία του και μόνο, και όχι τις παραγωγές ταινιών μεγάλου μήκους που προσπαθούν επιτυχώς ή ανεπιτυχώς να αναπαραστήσουν τη μαγεία των βιβλίων...
Παιδιά σαφώς και δεν δημιούργησε μόνος του ο Tim Burton το TNBC (απ'τα TRIVIA του www.imdb.com: "It took a group of around 100 people three years to complete this movie. For one second of film, up to 12 stop-motion moves had to be made"). Αν την είχε φτιάξει μόνος του, όχι σε 3, ούτε σε 13 χρόνια δεν θα είχε τελειώσει! Το εγχείρημα ήταν πολύ βαρύ για έναν άνθρωπο αλλά δεν αναιρεί το γεγονός ότι τα πνευματικά δικαιώματα του ανήκουν. Σκηνοθέτης σε τελική τελική δεν είναι απαραίτητα και ο δημιουργός (αν παρατηρήσετε θα δείτε ότι συνήθως είτε γράφει και σκηνοθετούν άλλοι ή ο ίδιος με βοηθούς, είτε γράφουν άλλοι και σκηνοθετεί αυτός), αλλά - σύμφωνα με το www.dictionary.com - "the person responsible for the interpretive aspects of a stage, film, or television production; the person who supervises the integration of all the elements, as acting, staging, and lighting, required to realize the writer's conception".
Μπερδεύτηκα παραπάνω, καλη μου Ελιέδελ. θα πεσω να κοιμηθω και σιγουρα καποιος θα μου ψιθυρισει στον υπνο μου. Ελπιζω μονο να μην κανενα κανενα ριτσουαλ μαυρης μαγειας ο Τιμ Μπαρτον και με στειλει στην Halloween land. :P
από όσα είπες μου μένει ένα το οποίο είναι και όνειρο μου.. Δηλαδή: κάθε -ούλα (δε περιοριζω τα στυλ ,δε με νοιαζει) να έρχεται σε πολλαπλό οργασμό στο άκουσμα του ονόματος του..
ευχαριστω που με διαβασατε
Δημοσίευση σχολίου