Ο Dylan και τα φωσφοροσκούληκα

Έφτιαξα, λοιπόν, το blog, και πιστεύω ότι βγήκε αξιοπρεπές, αν όχι όμορφο. Αν περιμένατε κάτι πιο νεραϊδίστικο, θα σας απογοητεύσω – αφενός τα μισά λινκ που είχα για τις νεράιδες είναι νεκρά (ζωή σε λόγου μας, κι ας μη μας κέρασαν κόλλυβα) και βαριέμαι να τα ξαναψάχνω. Αφετέρου, αν ψάξετε για νεράιδες θα τα βρείτε σκούρα: θα σας κάνουν το βίο αβίωτο και θα γουστάρουν κι από πάνω: θα σας χαλάνε το πλυντήριο και όταν βάζετε μπουγάδα θα σας ρίχνουν από τα χέρια τη λεκάνη με τα βρωμόνερα, θα σας κλέβουν τα ταίρια των ριγέ καλτσών, για να μοιάζετε (ακόμα πιο πολύ) με παρτσακλό, θα δίνουν εντολές στα περιστέρια να μη φύγουν από το μπαλκόνι σας αν δεν το κάνουν πρώτα σαν γλυπτό μοντέρνας τέχνης από πουλόσκατα... Ε, όχι, όσο περνάει από το χέρι μου οφείλω να σας προστατέψω. Ignorance is bliss καμιά φορά, ειδικά όταν πρόκειται για υπερκινητικά, σαρδόνια, κακομαθημένα πλασματάκια.

Οχι. Αυτή η βερσιόν είναι λιγότερο παραμυθένια. Ίσως επειδή μεγάλωσα. Ίσως επειδή κουράστηκα. Ίσως επειδή βαρέθηκα. Ίσως επειδή δεν είμαι εγώ, με έχουν απαγάγει οι νεράιδες και με κρατούν φυλακισμένη στη νεραϊδοχώρα, όπου με έχουν ως το guinea pig τους για σατανικά πειράματα ή ως σκεύος των άνομων ηδονών τους, ή και τα δυο, και οι λέξεις που διαβάζετε γράφονται από το χτικιάρικο, κακομούτσουνο και μοχθηρό changeling που πήρε τη θέση μου (λες και θα προκόψει).

Το μόνο παραμυθένιο που έμεινε είναι ο στίχος του Dylan Thomas, του πιο υπεργαμάτου ποιητή που έβγαλε ποτέ η Ουαλία: αλαφροϊσκίωτος από τη μια λόγω κελτικής καταγωγής, ζορισμένος από το αποστειρωμένο καθολικό του backround από την άλλη, αλκοολικός (το αναπόφευκτο αποτέλεσμα) και πέρα για πέρα τρυφερός, ο καλός μας Dylan, επηρέασε κατά μεγάλο βαθμό έργα μεταγενέστερων.

“Out of confusion, as the way is,
And the wonder, that man knows,
Out of the chaos would come bliss.”

Πες μου. Πες μου πώς να μην ανατριχιάσω όταν διαβάζω τρεις – τρεις, γαμώτο – στίχους που απεικονίζουν τον Κόσμο σαν φωτογραφία πυροτεχνήματος.

Ή το άλλο, εδώ που θέλω να σταθώ, γιατί άλλα λέω κι άλλα σάς έταξα στον τίτλο του post:

“And, broken ghosts with glow-worms in their heads,
The things of light
File through the flesh where no flesh decks the bones”

(από το “Light breaks where no sun shines”)

Φαντάσματα με πυγολαμπίδες στα κεφάλια τους. Απλά οπτικοποίησέ το. Απλά.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Τώρα που ανατρίχιασατε και τώρα που ανατρίχιασα, ας αλλάξουμε ύφος γιατί παρασοβαρέψαμε, κι ας πάμε σε κάτι πιο nerdy.

Πριν είπα “πυγολαμπίδες στα κεφάλια τους”. Κι όμως, είναι λάθος. Όχι για τεχνικούς λόγους – για βιολογικούς.
Δεν το ήξερα αυτό, νόμιζα ότι glow-worm, όπως και firefly, είναι η πυγολαμπίδα. Αλλά δεν είναι έτσι.
Η φίλη μου η Ινκυνέμπουλα, φοβερή σκιτσογράφος και nerd της ζωολογίας, της εντομολογίας, και της φύσης γενικότερα, με πληροφόρησε ότι οι πυγολαμπίδες (fireflies) πετάνε, και μάλιστα μόνο το αρσενικό. Αντιθέτως, τα glow-worms, δεν πετάνε, αλλά έρπουν. Το δηλώνει και το δεύτερο συνθετικό του ονόματός τους, εξάλλου.

Με λίγη έρευνα ανακαλύπτω ότι η Ίνκυ έχει δίκιο (όπως πάντα, ειδικά όσον αφορά τα έντομα και τα anime): Το glow-worm είναι κοινό όνομα διάφορων ομάδων εντόμων, και μάλιστα της προνύμφης τους ή του θηλυκού κάποιων ειδών σκαθαριών, που έχει προνυμφιακή μορφή (τέτοια είναι μάλιστα και η περίπτωση της πυγολαμπίδας).

Και εκεί ξενερώνω, γιατί καταρρίπτεται μια πολύ ρομαντική εικόνα που είχα στο μυαλό μου από μικρή: τις πυγολαμπίδες να ζευγαρώνουν χορεύοντας στον αέρα.

Όχι. Οι πυγολαμπίδες το κάνουν στη γη. Το θηλυκό φωσφορίζει και περιμένει με ανοιχτά τα πόδια, το αρσενικό φωσφορίζει και στέλνει μια απάντηση, το θηλυκό ξαναφωσφορίζει και απαντάει στο αρσενικό, το αρσενικό κατεβαίνει φωσφορίζοντας και τσου-τσουπ γίνεται η δουλειά, κατάχαμα και χωρίς πολλά-πολλά. Αν φωσφορίζουν την ώρα που το κάνουν, δεν το γνωρίζω. Αλλά φαντάζομαι πως όχι, τσάμπα τόση ενέργεια;

Άλλο ζήτημα: πώς στο καλό μεταφράζεται η λέξη glow-worm στα ελληνικά; Σε μια μετάφραση του ποιήματος το είχαν αποδώσει ως “φωτοβόλα σκουλήκια”. Ταιριάζει πολύ με το ύφος γραφής του Thomas, δεν αντιλέγω. Αλλά πιο συνοπτικά; Φωσφοροσκούληκα, ας πούμε. (Και κάπου εδώ τρίζουν τα κόκαλα του Dylan).

Αυτά. Σας αποχαιρετώ με το ηθικό δίδαγμα – ignorance is bliss, και τούτο γιατί άλλη γοητεία έχει η εικόνα ενός φαντάσματος με πυγολαμπίδες να χορεύουν με περίσσια χάρη γύρω του, κι άλλη το ίδιο φάντασμα με το κεφάλι του παστωμένο από φωσφοροσκούληκα: μου θυμίζει τον Λίτο τον Ατρείδη Νουμεροδύο, που έγινε κολάζ από αμμοπέστροφες. Μπλιαχ.

Ορίστε και λίγος Dylan μελοποιημένος από έναν άλλο μεγάλο μου έρωτα, τον John Cale: