Τρίτη σήμερα, καμμιά υποχρέωση να σηκώσω τον αναγεννησιακό μου πωπό και να τραβήξω προς κέντρο. Σηκώνομαι στις δέκα, καφές, τσιγάρο, τα κλασικά κάθε-μέρα-τηλέφωνο, είδε ο κος Τάδε αυτό που του άφησα; Είναι εκεί ο κος Δείνα για την τάδε δουλειά; Όχι, δεν το είχε δει και όχι δεν είναι εκεί.
Ακόμα ένα κλασικό πρωινό.
Αλλά όχι, αυτό το πρωινό δεν είναι κλασικό. Έρχεται πάλι ο άντρας της ζωής μου, ο πάππος. Αυτός ο άνθρωπος έχει σκουλήκια στον πωπό του (ευτυχώς, δεν είναι αναγεννησιακός, ο πωπός, όχι ο πάππος), αυτή τη φορά πάλι καλα που έρχεται με αεροπλάνο και όχι με το αγαπημένο του νυχτερινό τρένο.
Αυτό σημαίνει τρία πράγματα: 1. Ασκήσεις ηρεμίας για όταν θα χτυπάει την πόρτα ενώ γράφω (το κακό της υπόθεσης). 2. Τσιπουράκια (το καλό της υπόθεσης). 3. Ότι σήμερα θα φτιάξω grandpa-friendly φαϊ.
Ο παππούς μου είναι 85 χρονών έφηβος, κι όσο και να θέλει το εφηβικό του τσαγανό να πειραματίζεται, αλλά τόσο δε θέλω να πειραματίζομαι εγώ με τα 85 του χρόνια. Ήτοι, από δω και στο εξής παίζει πάλι προσαρμογή στο διαιτολόγιο. Σούπες, κοτόπουλα, σούπες, κοτόπουλα. Και ρύζι.
Ας είναι, κοτόπουλο λεμονάτο σήμερα. Με ρύζι.
Το κοτόπουλο, για να είναι grandpa-friendly, πρέπει να βράσει αργά και βασανιστικά στο ζουμάκι του. Κοινώς, δεν έχει βόλτα σήμερα, διότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν κάνουν βόλτες, και μαγειρεύουν όταν πεινάσουν, αυτά ή ο παππούς. Άρα, μέσα σήμερα το πρωί.
Άντε να δει η κυρία Πούκα τι θα κάνει έγκλειστη σε μια τόσο ωραία ημέρα.
Αυτό σκεφτόμουν όταν νούνιζα (αυτό το έλεγε η Παρθένα στο “Εμείς κι Εμείς” και, ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟ ΕΜΕΙΣ&ΕΜΕΙΣ, ΗΤΑΝ Η ΠΙΟ FAIL ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΕΙΡΑ, ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟ SEVENTH HEAVEN, Ω ΘΕΕ ΜΗ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙΣ ΤΟ SEVENTH HEAVEN!) πάνω από το φαϊ. Νούνιζα κι άλλα πράγματα, γιατί άκουγα το “Brian Eno” από MGMT, το οποίο είναι ένα πολύ όμορφο πάντρεμα ποστ-πανκ και ψυχεδέλειας, και ο νους μου έτρεχε σε κάτι πολύ ποστ-πανκ ψυχεδελικά σκηνικά σχεδόν ένα χρόνο πριν, και αποφάσισα να γράψω μια ιστορία για εκείνη τη βραδιά. Αλλά αυτό δε μας ενδιαφέρει τώρα, σωστά; Πάνως να ξέρετε, έτσι συλλαμβάνονται όλες οι ιδέες. Όταν νουνίζεις στις πιο άκυρες στιγμές.
Και νούνιζα, τελοσπάντων, ποστ-πανκ και ψυχεδελικά, και να ανακάτεμα το φαϊ και να στύψιμο τα λεμόνια. Λυσσαλέο στύψιμο. Στο τέλος έμεινα με τα κουκούτσια στο χέρι.
ΚΟΥΚΟΥΤΣΙΑ ε? Χα! Στο χέρι, ε; Χα! Σκάει χαμόγελο. Πιάνω τάπερ, μπαμπάκια, ρίχνω κουκούτσια, νάιλον, τρύπες στο ναϊλον, έξω. Pooka-friendly θερμοκηπιάκι. Λεμονιές. Μυρίζουν υπέροχα οι σκασμένες, και ζηλεύω που η μαμά που απέκτησε δεύτερη καταλάθος, επειδή της έπεσε κουκούτσι στο χώμα από την πρώτη λεμονιά.
Οπότε να 'μαι πολύτεκνη για ακόμα μια φορά. Πλάκα έχει. Θα έχω το ταπερόνι να λιάζεται όλη τη μέρα, και το βράδυ θα το παίρνω δίπλα μου, θα τους βάζω ποστ-πανκ ψυχεδέλειες και θα του λέω λόγια αγάπης. Θα αποκτήσω τις πιο γαμάτες ποστ-πανκ ψυχεδελικές λεμονιές.
Κι ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά, έγινε κ το φαϊ. Το σβήνω με μπίρα.
Στην υγειά σου, παππού.
Στην υγειά σας κι εσάς που με διαβάζετε (εννοείται πήρα την υπόλοιπη μπίρα να την πιω).
Σε λίγα χρονάκια θα πίνουμε corona με ποστ-πανκ ψυχεδελικό λεμονάκι μέσα!
Ορίστε κι ένα τραγούδι, μπορεί να μην είναι ποστ-πανκ ψυχεδέλεια, αλλά ταιριάζει γάντι στο ποστ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου