Δεξιός Λοβός #3: Morning pages kai diasporεία

- Τα morning pages τα σπάνε: Morning pages λεγεται μια μέθοδος ανάκτησης της δημιουργικότητας, η οποία απαιτεί να γράφεις τρεις σελίδες κάθε πρωί (δεν ξέρω πριν, κατά, ή μετά τον καφέ) με ό,τι περνάει από το μυαλό σου. Δηλαδή, γράφεις ό,τι σκέφτεσαι χωρίς να σκέφτεσαι ό,τι γράφεις. Αν μπερδευτήκατε, να σας πω ότι στην ουσία είναι ένα stream of consciousness, δηλαδή εσωτερικός μονόλογος-ροή συνείδησης, από αυτές χωρίς σημεία στίξης που γράφετε όταν είστε πολύ παραζαλισμένοι συναισθηματικά και αυτές που διαβάζετε στον Οδυσσέα του Τζόϋς χωρίς να καταλαβαίνετε τι-πώς-πού (τα κεφάλαια του Leopold Bloom έχουν γραφεί εξολοκλήρου σε ροή συνείδησης.).

Έχω ξεκινήσει να γράφω morning pages (για τις οποίες έχει γράψει επισήμως η Τζούλια Κάμερον, γυναίκα του Μάρτιν Σκορτσέζε και σεναριογράφος του “Taxi Driver”) εδώ και δύο βδομάδες. Δεν ξέρω κατά πόσο αποδίδουν και δεν ξέρω γιατί δεν ξέρω. Το καλό είναι ότι όντως έχει ανοίξει η δημιουργικότητά μου κι έχω αρχίσει να πειθαρχούμαι, επιτέλους, στο γράψιμο (αλληλούια). Το κακό είναι ότι με μια τέτοια μέθοδο πέφτεις στο βαθύ πηγάδι της εσωστρέφειας, ανοίγοντας ασκούς Αιόλου, κουτιά Πανδώρας και ο,τιδήποτε άλλο μυθολογικό που κάνει τζιζ, τέλος πάντων. Και αυτό είναι λίγο μπελαλίδικο (© Hartoman).

- Ξεκίνησα να δουλεύω πιο πολύ και το Twitter, όπως θα προσέξατε όσοι προσέξατε. Πλάκα έχει. Εκεί μπορεί να κάνεις follow πολλά άτομα που μοιράζονται πολλά πράγματα, από ειδήσεις, χρήσιμους συνδέσμους και σκέψεις. Τweet του tweet, ω tweet. Στο twitter έχω διαβάσει πολύ έξυπνα πράγματα. Τα οποία θα προτιμούσα να δω σε blog ή σε βιβλίο, εδώ που τα λέμε. Γιατί κάτι μου λέει ότι τόσο ταλέντο και τόση σκέψη, θα πάει χαμένο αν το διοχετέυσουμε όλο σε εξυπνάδες στο τουίτερ. Από την άλλη καταλαβαίνω ότι με το τεράστιο άνοιγμα των κοινωνικών δικτύων και γενικά με το διαδίκτυο να καταλαμβάνει ένα τεράστιο μέρος της καθημερινής ζωής, πλέον έχουμε καλομάθει και λίγο. Ποιος θα αντέξει να συγγράψει δύο χρόνια, χωρίς ένα comment, ένα follow βρε αδερφέ; Με τόσο feedback που παίρνουμε από τα δίκτυα, η προοπτική μιας πιο εσωστρεφούς προσπάθειας να φτιάξουμε κάτι μοιάζει με μοναχικό περίπατο στο Δρόμο με τις Λεύκες τα μεσάνυχτα.

- Και μια που μιλάμε και για κοινωνικά δίκτυα, ωιμέ, άνοιξε και το diaspora. Στο οποίο έγινα μέλος αλλά δεν πολυασχολήθηκα ακόμα. Μου έδωσε τροφή, όμως, για άπειρα λογοπαίγνια. Έστελνα invites για να διασπείρω αθώες ψυχές, έγινα διασπορέας συνειδήσεων και κάτι άλλα τέτοια έξυπνα. Και τα σκεφτόμουν και γελούσα. Χτες όλα αυτά.

- Από την άλλη, δε μου φαίνεται περίεργο, γιατί χτες φάγαμε τόσο χημικό στην πορεία που ήμουν σε τσάμπα τριπάκι για πολλή ώρα. Ήταν πολυθέαμα η πορεία χτες και είχε πλάκα, γιατί, ενώ η αρχή της έσπασε στη μια ώρα, εκεί στο Σύνταγμα, ο κόσμος σκόρπισε, σκορπίσαμε κι εμείς, και όλοι ψάχναμε να βρούμε πώς να ξαναχωθούμε μέσα. Ήταν τέλειο να βλέπεις τόσο κόσμο κάτω αποφασισμένο να ξαναχωθεί στην πορεία και να διαμαρτυρηθεί, παρά τον εκφοβισμό από τους αστυνομικούς, τις κρότου-λάμψης, τα δακρυγόνα και τα άπειρα ευτράπελα, που από ένα σημείο και μετά μόνο να γελάσεις ειρωνικά μπορείς.

Και κάτι άλλο που έμαθα χτες: Δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς ειρηνικά. Όχι πια. Όταν οι "προστάτες του πολίτη" κατεβαίνουν και σπάνε τα μπλοκ των πολιτών πριν καν φτάσουν στη μέση της πορείας, χωρίς να έχουν προκαλέσει, δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς ειρηνικά. Δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα. Το συνταγματικό δικαίωμα του συναθροίζεσθαι δεν υφίσταται πλέον. Και μόνο που συμμετέχεις στην πορεία κινδυνεύεις να συλληφθείς. Έτσι, θα τρέξεις, θα φωνάξεις, θα φας το χημικό σου και θα ξανατρέξεις. Αλλά το θέμα είναι ότι είσαι εκεί κι αυτό αρκεί.

Και ηταν πολύς κόσμος εκεί χτες.

Κι όσο για το Χατζηδάκη, γιατί έγινε μόνο για αυτόν προκαταρκτική εξέταση; Άλλοι διαδηλωτές, πολίτες, ακόμα και περαστικοί, δεν τραυματίστηκαν; Λέω εγώ τώρα, αλλά εγώ είμαι δεξιόλοβη και λέω βλακείες.

Κρότου-καλημεραζωής. (άλλο χτεσινό λογοπαίγνιο).

Και αντλίες νερού. Χολιγουντιανά σκηνικά, Γουώτσον.

Τώρα με το diaspora, λέει μια κοπέλα: “είναι ανάσα το να λες κάτι χωρίς να περιορίζεσαι στους 140 χαρακτήρες του Twitter.” Μην το παρακάνουμε, όμως, γιατί θα πάθουμε hyperventilation.

Γενικά, ρε παιδί μου, μην το παρακάνουμε. Πρέπει να θεσπίσουμε παγκόσμια μέρα “Μακριά από τον Υπολογιστή.” , μου φαίνεται. Και φανταστείτε, το λέω εγώ. Εγώ, για όνομα του Κουεζαλκοάτλ.

Αλλά πάντα υπάρχουν χειρότερα.

Συμπαθάτε με για το περίεργο ποστ, τα Morning pages φταίνε. Αυτά. Πάω να tweetάρω το επόμενό μου διήγημα, που, αν δεν το τουήταρα, είμαι σίγουρη πως θα κέρδιζε Νόμπελ.

By the way, έφτιαξα και δεύτερο blog, πιο πολύ για αρχειακούς λόγους. Εκεί θα ποστάρω ό,τι βρίσκω στην αχανή θάλασσα των Internets και μου κάνει εντύπωση.