Δεξιός Λοβός #4: Ασφυξίες και λατερνατίβες

Ι: Love is like oxygen – live concerts aren't

Συναυλία GYBE χτες. Δε θα σχολιάσω το πώς ήταν, δε χρειάζεται σχολιασμός περί τούτου.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν άλλο: ο κόσμος στον προθάλαμο κι έξω από το συναυλιακό χώρο.

Άνθρωποι πιο χλωμοί κι από το Δολοφόνο με το Κουτάλι να κάθονται στο πάτωμα, μπουκάλια νερό παντού.

Λογικό – είχε τόσο κόσμο χτες που δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Κυριολεκτικά.

Βάλε τόσο κόσμο, βάλε τα τσιγάρα, βάλε και τη μυστηριακή μουσική μιας υπερβατικοσμοποστ μπάντας, ήρθε κι έδεσε το γλυκό.

Μπήκαμε σε άλλο state of consciousness με τους GYBE. Πέσαμε κάτω unconscious. Σέκος, πώς το λένε.

Απογειώθηκαν οι αισθήσεις και άντε να τις βρούμε μετά.

Και μου το είχαν πει: Λιποθύμησε κόσμος την Παρασκευή στους GYBE. Και χάρηκα, γιατί νόμιζα ότι ήταν λόγω του πόσο καλά έπαιξαν. Πού να φανταστώ η έρμη ότι κυριολεκτούσαν!

Πρώτη φορά πήγα σε τόσο μεγάλη συναυλία. Μου πήραν την ανάσα.

Και φανταστείτε ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάθε Σάββατο τρέχουν σε τέτοιες συναυλίες.

Ίσως για αυτό να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε με τους indie. Αν κάθε παρασκευοσάββατο τρέχουν να παστωθούν σε λάιβ, πώς να οξυγονωθεί ο εγκέφαλος μετά; Πώς να δουλέψει το σύστημα; Πώς να βγει συνεννόηση;

Έτσι εξηγούνται όλα!

Για αυτό μου λένε ότι είμαι από άλλο πλανήτη. Επειδή δεν πηγαίνω σε συναυλίες, σε σύγκριση με αυτούς είμαι υπεροξυγονωμένη. Hyuperventilation κι έτσι, κι άντε να βγει συνεννόηση.

Αυτό το θυμάμαι από όταν πήγαινα ωδείο, που μας έλεγαν ότι οι πιο τρελοί είναι οι φλαουτίστες, επειδή με τόσο φύσημα πάει πολύ οξυγόνο στον εγκέφαλο και είναι συνέχεια μες στην τρελή χαρά και την έκσταση. Την ακούνε τσάμπα, ένα πράγμα.

Προτείνω σύστημα συμβατότητας των ανθρώπων με βάση τον αριθμό των συναυλιών που πηγαίνουν το χρόνο. Θα μετριέται, λέει, το μέγεθος των πνευμόνων και το ποσοστό οξυγόνωσης του εγκεφάλου. Θα μας βρίσκουνε ανθρώπους που ταιριάζουν οι εγκέφαλοι κι έτσι θα γλιτώνουμε πολλές παρεξηγήσεις.

Ξέρω, ίσως υπερβάλλω, αλλά μην ξεχνάτε, είμαι υπεροξυγονωμένη. Πού να έπαιζα και φλάουτο, δηλαδή.

Για αυτό δεν γίνονται λάιβ σε πάρκα στην Αθήνα συχνά. Για να παραμείνουν τα πάρκα πράσινοι πνεύμονες.

Αλλά οι συναυλίες έχουν κι ένα καλό, μια που μιλάμε για πνεύμονες. Αποκτάς φυσική ανοσία στην...πνευμονία. Κι ένα δεύτερο: τι erotic asphyxiation και βλακείες, πάτε τώρα σε μια συναυλία.

Και μια που ανέφερα τα πάρκα, προηγουμένως...

ΙΙ. Τα λατέρνατιβ events είναι για τα μπάζα

Ρε παιδάκι μου, ρε πουλάκι μου. Θες να κάνεις κάτι κουλ και τσάμπα. Ξέρεις, γιατί στη σπάει το άχρωμο της Αθήνας, την βρίσκεις απάνθρωπη κτλ κτλ και θες να κάνεις κάτι για αυτό.

Δε σου λέω να μην το κάνεις, αλλά κάν' το καλά.

Δε φτάνει το ότι έχεις φοβερές ιδέες. Θέλει και οργάνωση. Το πιο σημαντικό, θέλει να ρίξεις λίγο τα μούτρα σου. Μη μου το παίζεις Παχατουρίδης και εναλλακτική θεά του χιπ, επειδή μάζεψες δυο τάπερ φαγητό και μια σπασμένη κιθάρα και τα πήγες σε μια πλατεία.

Για να έρθει κόσμος, θα πρέπει να είσαι προσηνής, φιλικός και μες στο χαμόγελο. Να τρέχεις σαν μέλισσα που πάει νηπιαγωγείο δεξιά κι αριστερά και να μιλάς σε όλους. Αυτό είναι η ανθρωπιά, νομίζω.

Χτες στο event, όλοι ήταν ντυμένοι μεν στα παρδαλά, αλλά είχαν κάτι μούτρα μέχρι την Κούφια Γη. Μιλούσαν σοβαρά όλη την ώρα. Τόσο αβάσταχτη ένιωθαν την ύπαρξή τους.

Η ησυχία έσπαγε από έναν κακομοίρη που τραγουδούσε γρατζουνώντας την προαναφερθείσα σπασμένη κιθάρα και ξεφωνίζοντας σαν εκείνο το πουλάκι στο youtube, μήπως και χτυπήσει καμιά γκόμενα. Τόσο εύκολο θαρρούσε πως ήταν. Μάλλον πηγαίνει κι αυτός σε πολλά λάιβ.

Οπότε έκρυψα την σακουλίτσα μου με τις μελιτζανοσαλάτες και τις ταραμοσαλάτες και τα κασέρια και την έκανα με ελαφρά. Πέντε λεπτά στεκόμουν εκεί, δεν ήρθε κανείς να μου πει “γεια σου τι κάνεις;” και καθόμουν σαν την άδικη κατάρα.

Θα πήγαινα εγώ να τους μιλήσω, αλλά είδα 40 μικρούς Τσόμσκι να φιλοσοφούν σε κλειστά πηγαδάκια για τη ματαιότητα της ύπαρξης μιας σαπουνόφουσκας, οπότε λάκισα.

Μ' αρέσει που ελπίζω κιόλας, ότι την επόμενη φορά θα είναι κάτι διαφορετικό.

Θα ξεκινήσω να πηγαίνω σε λάιβ, μου φαίνεται, για να μη σκέφτομαι πολύ κι ελπίζω διάφορα. Θα σταματήσουν κι οι παραισθήσεις, είπε ο γιατρός.