Δεξιός λοβός 5 - αφιέρωμα: Ατρίγωνα κάλαντα

• Ανέβηκα, λοιπόν, εις την Υπερβορέαν, να διακοπεύσω οικογενειακώς. Άρχισαν τα κρύα, επιτέλους. Όλα είναι υπέροχα, αλλά έχω να καταγγείλω κάτι το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό: Φέτος ήρθαν να μας πουν μόνο δυο παιδάκια τα κάλαντα.

• Και όχι, δεν είναι επειδή διάβασαν σε προηγούμενο ποστ αυτό που πρότεινα, να μη δίνουμε/παίρνουμε χρήματα, αλλά φρούτα και γλυκά. Εκτός κι αν στο δημοτικό τους μαθαίνουν να μπλογκάρουν αντί να διαβάζουν Ζαχαρία Παπαντωνίου.

• Αλλά, μόνο δύο παιδάκια; Σοβαρά, γονείς; Φοβάστε μην πάνε καταλάθος στο σπίτι της μάγισσας που ήθελε να φάει το Χάνσελ και την Γκρέτελ; Ή ντρέπεστε, επειδή τα κάλαντα δεν έχουν μεγάλη σχέση με το λάιφσταϊλ της μοντέρνας πυρηνικής οικογένειας, με το κινητό από την πέμπτη δημοτικού κι έναν υπολογιστή ανά άτομο;

• Κι αυτά τα δυο παιδάκια, δεν είχαν καν τρίγωνο. Εμείς στα παιδικάτα μας, κάναμε υπερπαραγωγή που θα ζήλευε και η Ορχήστρα της Βιέννης. Τρίγωνα, μελόντικες, μέχρι και τουμπελέκι.

• Ίσως, βέβαια, τα παιδάκια απλά να ντρέπονται. Κι εμείς ντρεπόμασταν. Κι άντε στα έξι-εφτά, βγαίναμε αποφασισμένοι να τους ξυπνήσουμε όλους αξημέρωτα με τις αγγελικά μας γκαρίσματα, τραγουδώντας αυτό που ακούγαμε. Λίγο πιο μεγάλοι, στα εννιά-δέκα, είχαμε δει τους στίχους πολλές φορές στο σχολείο και ξέραμε πια ότι το τραγούδι έλεγε “συ σ' αρχόντισσα κυρία” κι όχι “Σισαρχώ τη Σανγκιρία”. Και για κάποιο περίεργο λόγο τα κάλαντα δεν ήταν πια τόσο γοητευτικά.

• Παρόλα αυτά, ξέραμε ότι συν Άγιω Βασίλη και χείρα κίνει για να πάρουμε τα πρωτοχρονιάτικα δώρα μας. Οπότε κάναμε την καρδιά μας πέτρα, ξεροκαταπίναμε με σθένος να πάει κάτω η ντροπή και βγαίναμε αποφασισμένοι στους δρόμους της γειτονιάς σαν ανήλικοι Ράμπο της σκάλας του Μιλάνου.

• Εδώ έχω να κάνω μια καταγγελία και στα σχολεία: Μη δείχνετε στα παιδιά τους στίχους από τα κάλαντα μέχρι μια ορισμένη ηλικία. Αφήστε τα να διαδοθούν μόνο προφορικά, από στόμα σε στόμα και το κάθε παιδί να φτιάξει το δικό του τραγούδι με τους δικούς του, υπέροχους misheard στίχους. Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι λεξιπλάστες, οι αρχηγοί του α-νοητικού (nonsense) ύφους, το οποίο εμπλουτίζει τη φαντασία. Υπάρχει παγκόσμια nonsense παιδική γλώσσα, η οποία, φυσικά, διαφοροποιείται από χώρα σε χώρα, αλλά διαδίδεται προφορικά από παιδί σε παιδί, κυρίως από τα λεγόμενα λαχνίσματα και αντέχει εξαιρετικά στο χρόνο. Τι νομίζετε ότι είναι το α-μπε-μπα-μπλομ και το σιλ-μα-ριο;

• Μακρόχρονες αναζητήσεις μου στο χώρο του αποκρυφισμού και της συνομωσιολογίας με κάνουν να τείνω προς το εξής συμπέρασμα: ότι τα λαχνίσματα είναι ένα πανίσχυρο κωδικοποιημένο-μουσικοποιημένο μυστικό σύνθημα, το οποίο θα ενεργοποιήσει κάποιο χαμένο στα βάθη των αιώνων μυστικό όπλο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας από το επερχόμενο zombie apocalypse του 2012.

• Γράφτηκαν από τους Άτλαντες το 4.000 πΧ, πέρασαν στους Αιγύπτιους μέσω της θρησκευτικής λατρείας και ενεργοποιούσαν το μηχανισμό των Αντικυθήρων.

• Πέρα, όμως, από τη μυστική τους χρησιμότητα, τα κάλαντα έχουν και μια άλλη, πιο φανερή λειτουργία: Είναι ευαγγελικές ειδήσεις, δηλαδή, διαδίδουν το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού. Γι' αυτό και οι νοικοκύρηδες όφειλαν να φιλέψουν τα παιδιά, τα οποία τους γέμιζαν ευχές (“ σ'αυτό το σπίτι που ήρθαμε / πέτρα να μη ραγίσει / κι ο νοικοκύρης του σπιτιού / χίλια χρόνια να ζήσει”). Κι άμα δεν τους άρεσε το φίλεμα, τον έλουζαν με σκωπτικούς στίχους. Η Βικιπαίδεια έχει ένα παράδειγμα:

  «Αφέντη μου στη κάπα σου χίλιες χιλιάδες ψείρες,
  άλλες γεννούν, άλλες κλωσούν κι άλλες αυγά μαζώνουν!»

  
  

• Έγκυρες πηγές λένε ότι για χρόνια το μοναδικό σπίτι στο οποίο ακουγόταν η τελευταία ευχητική στροφή από τα κάλαντα ήταν αυτό του Επιτίμου.

(Πληροφορίες για την κακή τύχη αυτών των παιδιών ελέγχονται ως αναληθείς.)

• Πάντως, ακόμα κι αν ανήκετε στην άλλη πλευρά και προσμένετε με λαχτάρα το 2012, οι σκοτεινές δυνάμεις του Χάους έχουν προνοήσει και για σας. Μπορείτε να διαδώσετε το χαρμόσυνο μήνυμα του ερχομού των Μεγάλων Παλαιών και να ευχηθείτε στους αγαπημένους σας...Merry Cthulmas!