H Δόνια Πουκίντα και ο φουσκαλοπόλεμος

Δεν έσφαξα κανεναν όπως η δόνια Λουσίντα. Φυσικά, μερικά credits γι' αυτό πάνε στους γονείς μου, που δε με αφήνουν να έχω πολλά πολλά με αιχμηρά αντικείμενα και δη κουζινομάχαιρα. (Πού να τους βλέπατε προχτές όταν προσπαθούσα να ανοίξω τις συσκευασίες των τυριών για το ογκρατέν - το πρώτο αξιοπρεπές γεύμα που έφτιαξα-: ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΕΤΣΙ ΔΑΝΑΗ, ΘΑ ΚΟΠΕΙΣ! ΘΑ ΚΟΠΕΙΣ ΘΑ ΚΟΠΕΙΣ ΘΑ ΚΟΠΕΙΣ! Δεν κόπηκα τελικά, αλλά κόντεψα να γίνω κι εγώ βραστή γιατί με πιτσίλισε το νερό όταν σούρωνα τα μακαρόνια, οπότε τους άρχισα στα καντήλια και τους έδιωξα από την κουζίνα.)

Τέλος πάντων.

Το θρίλερ που ζω έχει πιο πολύ πόνο και σπλάτερ από το δράμα της Δόνια Λουσίντα, σας διαβεβαιώ.

Ας πάρουμε όμως το αιματοβαμμένο αυτό δράμα από την αρχή.

'Ολα ξεκίνησαν το Σάββατο, που ετοιμαζόμουν να βγω. Είχε βρέξει και δεν μπορούσα να βάλω ανοιχτά παπούτσια, έτσι κοίταξα να δω τι έχω από κλειστά. Βρήκα, λοιπόν, ένα ζευγάρι μπαλαρίνες, πολύ όμορφες και παραδόξως κάπως κυριλέ, αλλά αυτό δικαιολογείται, γιατί αγοράστηκαν από τη μητέρα μου τα Χριστούγεννα στο πλαίσιο μιας απέλπιδης προσπάθειάς της να με κάνει άνθρωπο.

Καινούριες και αφόρετες, κι εγώ, ως βλαμμένη που σέβεται τον εαυτό της και το όνομα της στην πιάτσα (των βλαμμένων), τις φόρεσα χωρίς κάλτσες.

Πού να ήξερα τι θα σήμαινε αυτή μου η προδοσία στις κάλτσες! Πού να ήξερα τη μήνι που θα προκαλούσε αυτή μου η αδιαφορία για το αγαπημένο μου είδος ρουχισμού! Διότι αυτό που μου συμβαίνει τώρα, σας διαβεβαιώ, είμαι σίγουρη ότι το προκάλεσε μια διαβολικά θυμωμένη κάλτσα. Διότι όλες μου τις κάλτσες, μου τις έδωσε ο Διάβολος. Είναι διαόλου κάλτσες. Κι όσοι έρθετε σε επαφή με τις κάλτσες μου, να τους φέρεστε με σεβασμό και ταπεινότητα. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι είναι ικανές να κάνουν, αν θυμώσουν με κάτι...

Στα μισά του δρόμου για το indie μαγαζάκι (όχι το indie των ιστοριών μου, το άλλο, το λίγο πιο αξιοπρεπές), σταματάω καταμεσής στο δρόμο. Άουτς. Η κακοποίηση του ευαίσθητου και χαριτοβρυτου πέλματός μου από τις σατανικές μπαλαρίνες, πιθανώς κάτω από την κατάρα των μακιαβελικών μου καλτσών, είχε αρχίσει...

Τρεις ώρες και ένα λίτρο μπίρας αργότερα, επέστρεφα με τη φίλη μου Ν. σπίτι της. Την έψηνα να δούμε το Inland Empire, αλλά αυτή μου η προσπάθεια δεν ευόδωσε. Η Ν. νύσταζε κι έτσι αποσύρθηκε στο δωμάτιό της. Πάω να βγάλω τα παπούτσια, τι να δω: το σπλάτερ του αιώνα από 2 πολύ μικρές, αλλά τόσο ύπουλες πληγίτσες. Την ξυπνάω, μου δίνει τραυμαπλάστ, πέφτω για ύπνο.

Το πρωί της Κυριακής τα κακόμοιρα πόδια μου συνεχίζουν να βασανίζονται σε κάθε βήμα από τις σαδιστικές μπαλαρίνες. Ειδικά λίγο πιο κάτω από το σπίτι όπου ο δρόμος είναι καλντεριμοειδής, περπατούσα με τις μύτες. Τέτοια χάρη κι ευλυγισία ούτε ο Σπάιντερμαν στα πιο τρελά του όνειρα.

Κι εκεί επεμβαίνει η μήτηρ, σαν από μηχανής θεά, και μου βάζει κάτι μεμβράνες, τις οποίες θα λέμε για ευνόητους λόγους Φουσκαλέξ. "Κάνουν δουλειά, άστες και θα φύγουν μόνες τους."

Δυο μέρες μετά, τα Φουσκαλέξ ακόμα βασιλεύουν στις χτυπημένες από τη μοίρα φτέρνες μου. Από έξω φαίνονται σαν δεύτερο δέρμα, κίτρινο και διαφανές. Το μόνο που διακόπτει αυτή την ομοιογενή, ειρηνική κιτρινίλα είναι οι ΦΟΥΣΚΑΛΕΣ, άσπρες και τεράστιες. Πήγα χτες να βγάλω το ένα Φουσκαλέξ, τσούξιμο, κι από μέσα... Χειρότερα κι από ταινία του Φούλτσι. Με είδε και η μάνα μου κι άρχισε να φωνάζει ΜΗΗΗΗΗΗΗ ΣΟΥ ΛΕΩ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ!

Και κάπου εκεί τέλειωσαν οι στενές μου επαφές με ό,τι συμβαίνει στα κάτω άκρα μου. Θα αποσυρθώ ήσυχα και διακριτικά και θα αφήσω το Φουσκαλέξ να κάνει τη δουλειά του.

Χτες έβαλα και κάλτσες, κι ούτε που κατάλαβα ότι είχα φουσκάλες. Πόνος μηδέν. Εκεί ήταν που η πιθανολόγηση για την πρόκληση της σωματικής μου βλάβης από τις κάλτσες έγινε βεβαιότητα. Αλλά έλα που δεν έχουν δικαιοπρακτική ικανότητα και δεν μπορώ να τους κάνω μήνυση για σωματική βλάβη....

Η όλη ιστορία, βέβαια, έχει και τα καλά της. Πρώτον, έμαθα να σέβομαι τις κάλτσες μου, γιατί αυτές είναι το αφεντικό.

Και δεύτερον, όλα αυτά που έγιναν, με παρακίνησαν να κάνω την ακόλουθη σκέψη: Εφόσον τα διάφορα fnords είναι λίγο πολύ κοσμικές φουσκάλες, γιατί να μη βρούμε το αντίστοιχο φουσκαλέξ;