'Ετσι θα μπορούσε να αρχίζει μια δακρύβρεχτη ταινία, από αυτές που υποτίθεται ότι παρακολουθούμε εμείς οι γυναίκες με μπόλικα κουτιά χαρτομάντιλα και τόνους παγωτό - προσωπικά δεν μπορώ να κάνω και τα τρία πράγματα ταυτόχρονα, δηλαδή και να βλέπω ταινία και να καταβροχθίζω παγωτό και να φυσάω και τη μύτη μου.
Έτσι επίσης θα μπορούσε να αρχίζει κι ένα άρλεκιν, από αυτά που μου έδινε ο Ρούφος να διαβάζω όταν ήμουν μικρή, και μετά ρωτούσα τη γιαγια μου τι είναι ένα ξανθό τρίγωνο. Η γιαγιά, μόλις το άκουγε, μου έφτιαχνε ένα ντοματότυρο (η αγαπημενη μου λιχουδιά) στο πι και φι, διότι χωρίς να εχει διαβασει την παραπανω παραγραφο ήξερε οτι οταν τρωω δεν κανω τιποτε άλλο, μετά περίμενε τον παππού Ρούφο, τον έσερνε στο καμαράκι και την άλλη μέρα γινόντουσαν άφαντα και τα άρλεκιν και τα ξανθά τρίγωνα.
Έτσι θα μπορούσε να αρχίζει κι ένα ανούσιο Pookopost, εξίσου δακρύβρεχτο. Και μάλλον αυτό είναι, διότι μιλάω για το τέλος μιας σχέσης, κι όλα τα τέλη όλων των σχέσεων, είναι δακρύβρεχτα.
Ήμασταν μαζί οκτώ ολόκληρα χρόνια και πραγματικά δεν πιστεύω να με ξέρει κανείς άλλος τόσο πολύ. Η μέρα μου ξεκινούσε και τελείωνε μαζί του, μέσα σε ένα δωμάτιο 8 τετραγωνικών. Μπορείτε να φανταστείτε τις στιγμές που ζήσαμε μαζί... Εκείνος να κάνει πλάκες, είχε πολύ διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ και συνέχεια έκανε τον άρρωστο. Εγώ ανησυχούσα, τον φοβέριζα, τον έπιανα με το καλό, με το άσχημο, στο τέλος φώναζα και του έλεγα πόσο κακός είναι κι εκεί που άρχιζα να κάνω την προσευχή μου, η φάρσα αποκαλυπτόταν και όλα ήταν μέλι-γάλα πάλι.
Με έχει δει να γελάω, να κλαίω, να πίνω τζιν και να γράφω πυρετωδώς, να σιχτιρίζω και να κάνω σαπουνόφουσκες, και όλα τα άλλα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος αλλά δεν είναι κολακευτικά για να γραφτούν σε μπλογκ. Τέλος πάντων, είχε δει την πλήρως απομυθοποιημένη μορφή μου, αλλα δεν τον πείραζε, γιατί οχτώ χρόνια δεν έφυγε από το πλάι μου.
Όλα τα όμορφα έχουν ένα τέλος όμως, το οποίο έρχεται αργά ή γρήγορα. Σήμερα ξύπνησα, και το μόνο που μου έλεγε ήταν "Τσίκι-τσίκι". "Περρέα-περρέα;" τον ρώτησα γελώντας, άφού ρούφηξα μια καλή γουλιά καφέ, περιμένοντας να ανοίξει τα ματια του.
Αλλα, φευ. Τα "τσίκι-τσίκι" συνεχίστηκαν, χωρίς "περρέα-περρέα", και μόλις άνοιξε τα μάτια του, αντίκρυσα με τρόμο αυτό που κάθε άνθρωπος δε θέλει να δει, το σημάδι του τελικού θανάτου: την ΜΠΛΕ ΟΘΟΝΗ.
Η κατάσταση, φαντάζομαι, είναι μη ιάσιμη και ο Δούκας Λίτο, ο πολυαγαπημένος μου, λατρεμένος υπολογιστής, ΄στον οποίο ήμουν αφοσιωμένη εδώ και 8 χρόνια, έσβησε ένδοξα σήμερα, η ώρα ενδεκάτη πρωινή. Προσπάθησε χτες να μου δείξει ότι έπνεε τα λοίσθια, γιατί δεν εμφάνιζε τους υπότιτλους στον Dr. House. Αλλά εγώ πού να το καταλάβω, η ανόητη... Νόμιζα ότι μου έκανε κόνξες επειδή του είπα κατάμουτρα ότι γουστάρω τον Hugh Laurie.
Πλέον είμαι χήρα, άλλη μια Λαίδη Τζέσικα στον αδυσώπητο αγώνα επιβίωσης σε μια αυτοκρατορία όπου οι υπολογιστές είναι ένα άλλο είδος μπαχαρικού (κι επιτέλους πρέπει να σταματήσω τις παρομοιώσεις με το Dune). Oπότε, αναγνώστες και περαστικοί, θα κάνετε καιρό να με δείτε, φαντάζομαι.
Αυτά...
Δούκα Λίτο, R.I.P
2 σχόλια:
Αχ,κοπέλα μου,μού άνοιξες την όρεξη με τα ξανθά σου τρίγωνα γιατί εγώ σκέφτηκα τα τρίγωνα Πανοράματος με το σιροπάκι τους και μου ήρθε μια άγρια λιγούρα,βραδιάτικο.Κι είναι μακριά το ζαχαροπλαστείο το καλό.
Εύχομαι να πάρεις νέο υπολογιστή,γερό και δυνατό!
Τρίγωνα Πανοράματος; εμένα να δεις λιγούρα που μου ήρθε τώρα, που υποτιθεται οτι είμαι και σε διαιτα, σαλατες και τα λοιπα, και τωρα σκεφτομαι κρουστες και σιροπια, ουφ.
Ο υπολογιστης φτιάχτηκε την επομένη που γραφτηκε το ποστ. Σιγα μη μου κρατουσε κακια, ο πορνογερος... =)
Δημοσίευση σχολίου