Morning ramblings of a crazy woman

Ώρα όγδοη πρωινή, πανωκάτω. Κάθομαι στον καναπέ οκλαδόν, με μια απίστευτη ηρεμία στη μούρη, δικαιολογώντας το παρατσούκλι που μου είχαν βγάλει οι δικοί μου όταν ήμουν μικρή, επειδή βαριόμουν να περπατάω, να τσιρίζω και να τους πρήζω υπέρμετρα σαν τα φυσιολογικά παιδάκια: Βούδας. Οι σαολίν καλόγεροι θα ήταν περήφανοι για μένα σήμερα. Ειδικά αν δεν έβλεπαν τα δύο τσιγάρα που έχω ήδη καπνίσει και την κουπάρα του νες από δίπλα. Oh well.

Σηκώθηκα αξημέρωτα μετά από πολύ καιρό, διότι έχω δεύτερη συνέντευξη για δουλειά, για την οποία θα μιλήσω όταν δεν την πάρω. Θα την πιστόλιαζα άνετα, με την ηρεμία που η τύπισσα πουλάει τον πρωταγωνιστή του τραγουδιού “The Ballad of Cable Hogue” των Calexico, αν δεν επέμεναν οι γονείς με το ανίκητο επιχείρημα ότι δεν έχω τίποτα να χάσω και ότι θα δω νέους ανθρώπους και νέες καταστάσεις στη συνέντευξη. Στο πρώτο σκέλος του επιχειρήματος έχω να αντιτείνω ότι έχασα ήδη δυο ώρες ύπνου και ότι πρέπει να κάνω ανασκαφή στην ντουλάπα για να βρω αξιοπρεπή ρούχα για να μεταμφιεστώ σε απελπισμένη για αυτή τη δουλειά μεν, αξιοπρεπώς ενδεδυμένη, ευπαρουσίαστη, ευέλικτη και δυναμική νέα γυναίκα δε (να βγάλω τον καφέ τώρα ή μετά;). Στο δεύτερο όμως, δεν έχω να αντιτείνω τίποτα.

Καταραμένη περιέργεια.

Να 'μαι, λοιπόν, ξύπνια, να βλέπω τη συννεφιά απέξω, η οποία δεν ξέρω αν οφείλεται σε 1. κακό καιρό, 2. στο σύνηθες νέφος μια συνήθους αθηναϊκής μέρας ή 3. στην ηφαιστειακή τέφρα. Θα διαλέξω αυθαίρετα το 3., γιατί σήμερα μου αρέσει η ιδέα της μουντίλας εδώ λόγω των τσαλιμιών ενός ηφαιστείου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Είναι κάτι μεγαλειώδες, σχεδόν αρχέγονο, σχεδόν παγανιστικό. Από αυτά που σου θυμίζουν ότι όσο ξεχωριστός και γαμάτος νομίζεις πως είσαι, στην πραγματικότητα αποτελείς ένα ψήγμα κουτσουλιάς στα μέτρα και σταθμά του σύμπαντος. Με όσους μιλήσω σήμερα θα τους πω ότι ναι, η συννεφιά είναι από την τέφρα, το είδα στις ειδήσεις. Παραπληροφόρηση rules.

Πάντως αλήθεια βλέπω ειδήσεις. Ή μάλλον κάτι σαν ειδήσεις, ένα προ-πρωινάδικο, που λέει, δηλαδή, πάλι χαζομάρες, χωρίς όμως ξανθιές παρουσιάστριες και ψυχαναγκαστικά χαμόγελα. Στο προ-πρωινάδικο που βλέπω, έχει μια μεγαλοδικηγόρο-βουλευτίνα-τιβιπερσόνα για ακαθόριστους λόγους να λέει ότι όλα είναι επιτρεπτά για να δείχνει κάποιος υγιής και νέος, αρκεί να μην αλλοιώνονται τα φυσικά του χαρακτηριστικά (εντάξει, τώρα που το είπες εσύ δε θα πάω να κάνω μπότοξ), ότι δε βλέπει συχνά τον άντρα της επειδή αμφότεροι ταξιδεύουν συνέχεια και δεν έχουν χρόνο να τσακωθούν (ανακαλύψατε το νόημα των σχέσεων ζωής, μπράβο), ότι παρόλα αυτά θα ήθελε πολύ παιδιά και λυπάται που δεν έχει, γιατί θα γινόταν τρυφερότατη μητέρα (τα φαντάζομαι μόνα τους σε ένα τεράστιο, άδειο σπίτι να τα μεγαλώνουν υπηρέτριες, αφού οι γονείς τους ταξιδεύουν συνέχεια για να μην τσακώνονται, εκτός αν τα παίρνουν μαζί τους στις burberry βαλίτσες τους).

Αλλάζω κανάλι και μαθαίνω ότι ο Ricky Martin είναι ομοφυλόφιλος. Κλείνω την τηλεόραση.

Αισίως οχτώμιση. Έχω ακόμη ένα μισάωρο που ξέρω πως θα κυλήσει βασανιστικά. Μπαίνω φέησμπουκ και αρχίζω να διαβάζω στάτους φίλων. Μου αρέσει να διαβάζω στάτους: Τα αγόρια γράφουν για αθλητικά ή ασυναρτησίες, και τα κορίτσια γράφουν για έρωτες ή ασυναρτησίες. Τα σχόλια στα στάτους των αγοριών συνήθως εξελίσσονται σε trolling sessions, ενώ των κοριτσιών έχουν πολλά like, και αλλάζουν μετά από λίγο όταν τις πάρει τηλέφωνο το γκομενάκι. Τι να πεις, έτσι είμαστε εμείς οι γυναίκες. Τρίλιες. Έχουμε τόση πολλή φεγγαρίσια ενέργεια μέσα μας, που δεν έχουμε πού να την διοχετεύσουμε και...

Άστο, Δανάη. Είναι πρωί ακόμα.

Αφήνω και το φέησμπουκ. Βάζω να παίζει το soundtrack από το Rocky Horror Picture Show. Φαντάζομαι να πηγαίνω στη συνέντευξη, και ο κοστουμάτος executive να σκίζει το Armani του και να φοράει κορσέ και ζαρτιέρες από μέσα. Η γραμματέας με τα γυαλάκια να εμφανίζεται με στολή καμαριέρας και να χορεύουμε όλοι μαζί το Time Warp, ενώ γύρω μας πέφτει απαλά η ηφαιστειακή τέφρα σαν χιόνι και εμφανίζονται δισκομπάλες πάνω από τα κεφάλια μας. Πλάκα θα είχε.

Έχω ξυπνήσει όμως και δε θα έχει πλάκα και ήδη βαριέμαι. Τι να πεις! Μετά όμως, μετά, που θα έχω γελάσει τόσο πολύ μέσα μου με το γρήγορο λόγο τους και τα τόσα αγγλικά, α, μετά, θα πάρω την εκδίκησή μου. Επειδή μπορώ.

Καλημέρα!