Γλωσσοκοπανήματα

Όπως ξέρουν και οι προγραμματιστές, δε γίνεται τίποτα χωρίς τη γλώσσα. Κι εφόσον ο άνθρωπος είναι ένα λογισμικό με βάση τον εγκέφαλο, δε θα γινόταν να μη μιλάει.

Ακόμα ψάχνουμε τι υπήρξε εν αρχή, η γλώσσα ή η σκέψη. Δε θα σας κουράσω με φιλοσοφίες, αυτά τα μελετούν ενδελεχώς ειδικοί, αφενός, και αφετέρου θέλω να προσπεράσω γρήγορα το σοβαρό κομμάτι για να αρχίσει το χώσιμο. Σημασία έχουν τρία πράγματα:

1. Η γλώσσα είναι ο μεγαλύτερος ντετερμινιστής του Σύμπαντος, άντε, ο δεύτερος μεγαλύτερος, μετά τα Daleks. Τι εννοώ: Στη γλώσσα πρέπει να υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου, δηλαδή να σου λέω μήλο και να σου έρχεται στο μυαλό ένα στρογγυλό κόκκινο πράγμα που τρώγεται και ένα από δαύτα την ημέρα τον γιατρό το κάνει πέρα, έχει σχέση με βιβλικές γκόμενες και σατανικά φίδια from beyond κτλ κτλ. Κοινώς, η γλώσσα θέλει να αντικατοπτρίζει την απτή πραγματικότητα. Δεν μπορώ να το θέσω πιο επιστημονικά, οι γλωσσολόγοι, οι μαθηματικοί και οι φιλόσοφοι χτυπάνε τον πισινό τους επί χρόνια για να το αποδείξουν, σαν τον καημένο τον Βιτγκενστάιν που έφαγε τη ζωή του με το Tractatus Logicowhatevericus (ναι κι εγώ από το Logicomix το ξέρω).

2. Η κάθε γλώσσα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά σε μηχανισμούς και προφορά. Δεν είναι τυχαίο που οι Γάλλοι μιλάνε με κλειστό το στόμα και ρομαντικο-μημουαπτο-αιθέρια, οι Ιταλοί σαν να τραγουδάνε Στέλλα Κονιτοπούλου ενώ οι Γερμανοί φτύνουν σαν να κοπανιούνται σε συναυλία των Motorhead.

3. Η γλώσσα είναι ζωντανή, διαμορφώνεται με το πέρασμα των χρόνων από τις επιρροές των λαών μεταξύ τους και τα γλωσσοδάνεια και προσαρμόζεται αργά ή γρήγορα στα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των στομάτων που την προφέρουν. Κοινώς, αν πεις σήμερα ελλέβορος αντί για αγλέορας, όλοι θα σε κοιτάξουν σαν εξωγήινο, παρόλο που η λέξη αγλέορας προκύπτει από το αρχαιοελληνικό ελλέβορος, το οποίο ήταν ένα βοτανάκι, αν θυμάμαι καλά, που το έτρωγαν στα συμπόσια για να έχουν καλή χώνεψη. Να, κάπως έτσι (ΠΡΟΣΟΧΗ, μην το δείτε αν τρώτε αυτή τη στιγμή):

Αυτά ήταν τα σοβαρά και τώρα πάμε στο χώσιμο, επιτέλους. Προσοχή, αναγνώστη, αυτό είναι από τα πιο hard core άρθρα που θα διαβάσεις σε αυτό το blog. Περιέχει λέξεις-εγκλήματα και ακόμα πιο καμμένους, σουρεάλ συνειρμούς. Αλλά έπρεπε. Έπρεπε να γίνει, για να δείξω ότι ακόμα και ο ήχος μιας λέξης μπορεί να φτάσει για να προκαλέσει berserk σε κάποιον.

Πραγματικά δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί γίνεται αυτό. Όπως θα δεις, οι περισσότερες λέξεις είναι ξενόφερτες. Ακούγοντας κάποιος μια από αυτές τις λέξεις όταν είναι μικρό παιδί, και φυσικά, δεν ξέρει τι σημαίνουν, το παιδικό του μυαλό θα πάει να τις αντιστοιχίσει με κάτι που ήδη ξέρει, σχηματίζοντας την τόσο απαραίτητη αντιστοιχία σημαίνοντος και σημαινομένου. Απλά, τις πιο πολλές φορές, αυτές οι αντιστοιχίες είναι τέρμα λανθασμένες και σουρεαλιστικές. Το δυστύχημα είναι ότι από τη στιγμή που γίνεται η αντιστοιχία, αυτό ήταν. Ο εγκέφαλος θα χρειαστεί να προσπαθήσει πολύ για να την επαναντιστοιχήσει με το σωστό της νόημα...

...αλλά φλυαρώ. Πάμε, πάμε!

1. ΧΑΡΙΕΝΤΙΖΟΜΑΙ: Δεν μπορώ να καταλάβω πώς, ενώ αυτή η λέξη ξεκινάει τόσο λεπτεπίλεπτα, με το χαριεν-, καταλήγει τόσο βάναυσα. Αυτή η λέξη είναι οξύμωρο και θα έπρεπε να σβηστεί από το χάρτη. Είναι σαν δεινόσαυρος που θηλάζει.

2. ΝΤΙΛΕΤΑΝΤΗΣ, είναι ιταλικό δάνειο και σημαίνει “ο ερασιτέχνης καλλιτέχνης”. Αυτό βέβαια, δεν το ξέρεις όταν είσαι στα πρώτα παιδικά σου χρόνια. Ακούς απλά μια φλώρικη αλληλουχία φθόγγων και βγάζεις φλύκταινες για όλη σου τη ζωή, παρά το γεγονός ότι, hey, κατά πάσα πιθανότητα είσαι κι εσύ ένας τέτοιος.

3. ΧΑΜΟΥΡΕΥΟΜΑΙ και όλα τα παράγωγά του: Αυτή η λέξη είναι απλά σκέτος εμετός. Μου θυμίζει ταυτόχρονα χαρούπια και αραχνιασμένες σπηλιές που μυρίζουν τυρίλα. Όταν ακούσεις αυτή τη λέξη φύγε, φύγε μακριά. Δε θα σου βγει σε καλό.

4. ΧΟΥΒΑΡΝΤΑΣ, ΚΑΡΑΜΠΟΥΖΟΥΚΛΗΣ: Κάποτε οι Έλληνες μάλλον θεωρούσαμε πολύ τρέντυ να χρησιμοποιούμε ξενόφερτες λέξεις (pun intended), με συνέπεια να έχουμε αυτό το ζεύγος χεβυ μέταλ λέξεων. Φαντάσου ένα μικρό, χαρωπό χόμπιτ να προσπαθεί να μιλήσει τη γλώσσα των Ορκ. Προσοχή, δεν κάνω εθνικό σχολιασμό τώρα, μιλάω αυστηρά για το πώς χτυπάνε οι λέξεις ηχητικά. Α, και μη λέτε ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ σε μια κοπέλα ότι ο Τάδε είναι χουβαρντάς, θα της καταστρέψετε τη ζωή. Θα φύγει μακριά μόλις ακούσει τη λέξη και μετά θα μπλέκει συνέχεια με generic συναισθηματικά ανάπηρους indie γκόμενους.

5. ΔΑΝΔΗΣ, ΓΑΛΑΝΤΟΜΟΣ: Τώρα φανταστείτε ένα Ορκ να προσπαθεί να μιλήσει Quenya. Γιατί; Γιατί; Πες σε ένα πεντάχρονο τη λέξη γαλαντόμος και αυτό, σαν σκυλάκι του Παβλώφ, θα έχει συνδυάσει τη γενναιοδωρία με το Νουνού για όλη του τη ζωή.

6. ΜΠΡΙΟ: Δεκαετία του '70, λαμέ και η Μαρία Αλιφέρη να λέει “Σας αγαπώ”. ΟΧΙ.

7. ΚΡΑΣΟΠΑΤΕΡΑΣ: Στο μυαλό μού έρχεται ο Άη Βασίλης να τα πίνει στα καπηλειά και να χουφτώνει γκομενάκια, αντί να κατεβαίνει καπνοδόχους για να φάει μπισκοτάκια με γάλα που του αφήνουν οι γαλαντόμοι και να γεμίσει με δώρα τα παιδιά. Ναι, οι λέξεις είναι τόσο δυνατές που γκρεμίζουν είδωλα.

8. ΜΕΓΑΛΟΚΑΡΧΑΡΙΑΣ: Αυτός που έβγαλε αυτή τη λέξη πρέπει να είχε λιώσει στα συνοικιακά σινεμά να βλέπει το JAWS. Τι σου φταίει το ζωντανό, ρε βλαμμένε; Από όλα τα ζώα της γης μόνο ο άνθρωπος είναι τόσο σαδιστής (εντάξει, υπάρχουν κι εξαιρέσεις αλλα βαριέμαι να ψάχνω στο Cracked). Ίσα ίσα, τα ζώα θα έπρεπε να χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό “Μεγαλάνθρωπος” για τους κατάπτυστους του είδους τους.

9. ΧΛΕΥΑΖΩ: αν αυτή η λέξη είχε σκοπό να συνδυαστεί με χλέπες και ροχάλες αποδοκιμασίας, πέτυχε διάνα.

10. ΛΟΥΚΙ: Σόρρυ παιδιά από Κομοτηνή, αλλά αυτή τη λέξη την έχω συνδυάσει με wannabe κουλτουριάρες στο Γυμνάσιο που χαμουρεύονταν στα παρκάκια με φαντάρους. Μόνο αυτές την πρόφεραν με συχνότητα τρία-λούκια/second.

11. ΚΑΠΟΤΑ: Το προφυλακτικό σώζει ζωές. Μην το υποβαθμίζετε ονομάζοντάς το έτσι. Πείτε καλύτερα “πυρομαχικά” και “ενισχύσεις”, διότι στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.

12. ΚΑΥΛΑΝΤΙΖΩ: Κοίτα τώρα, πήραν τη λέξη-σύμβολο της γενιάς μας, που είναι μια καύλα να την ακούς και να την λες, και κόλλησαν αυτή την αηδιαστική κατάληξη. Έλεος.

13. ΓΛΕΝΤΖΕΣ: Ο Μάρκος Λεζές να σπάει πιάτα.

14. ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ, ΜΠΙΡΜΠΙΛΟΜΑΤΗΣ: Είσαι παιδάκι του δημοτικού και παίζεις με βώλους. Αν ακούσεις αυτή τη λέξη, θα φοβάσαι τους μπιρμπιλομάτηδες όλη σου τη ζωή.

15. ΜΩΡΗ: ...

16. ΒΟΘΡΟΣ: Και όμως, η λέξη αυτή είναι αρχαιοελληνική. Ποιος είπε ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν στιλ;

17. ΠΟΘΩ: Και δακρύζεις και τρέμει το χειλάκι και κάθεσαι και περιμένεις και μανουριάζεις. Δε ζούμε στους καιρούς του Πόε, αγαπητοί.

18. ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΟΣ: Δες κουλτουριάρικες ταινίες, άκου και το σάουντρακ της Αμελί μέχρι να λιώσουν τα αυτιά σου. Αυτό που θα μείνει μετά θα είναι γλυκόπικρο. Να θυμηθώ να καταργήσω και την καρτέλα, με αυτό το συνειρμό στοιχειώθηκα για μια ζωή.

19. ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΗ, ΚΟΥΚΟΥΒΑΟΥΝΕΣ, ΤΖΙΤΖΙΦΙΕΣ: Μετά λέτε εσείς οι Αθηναίοι ότι είστε και πρωτευουσιάνοι κι έχετε και στυλ, το Κολωνάκι μου μέσα.

20. ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ: Μου την είπε μόλις τώρα ο αδερφός μου. Του την έσπαγε, λέει να την ακούει τόσα χρόνια και να μην ξέρει τι σημαίνει. Ούτε που τολμώ να φανταστώ το τραύμα στην ψυχούλα του.

21. ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ: Κάναμε πολεμικό συμβούλιο για τούτη δω τη φράση. Σε άλλον θυμίζει “πότε έχεσες” (και γαμώτο, είναι πετυχημένο) και σε άλλον την πόσθη, άρα αντρικά γεννητικά μόρια. Λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι. Σβήσε από το συλλογικό σου λεξικό αυτή την κωλοφράση.

22. ΓΛΥΚΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ: Να σου εξηγήσω κάτι, λεπτεπίλεπτη indie τυπισσούλα: Μελαγχολία σημαίνει μαύρη χολή. Αν εσύ πιστεύεις ότι αυτό το πράγμα είναι γλυκό, θα πρέπει να πας να σου κοιτάξουν τα αισθητήρια της γεύσης σου.

23. ΛΕΞΙΠΕΝΙΑ: Όλοι μαθαίνουμε αυτή τη λέξη στο Γυμνάσιο με Λύκειο, και είναι πολύ αργά πια, γιατί όλοι έχουμε μάθει ήδη τη λέξη “penis”. Επίσης, αυτή η λέξη θα επικρατήσει σε περίπτωση που αυτό το blog ληφθεί σοβαρά υπόψιν.

    
    

    
    

    
    

    ΣΠΕΣΙΑΛ ΠΡΟΣΘΗΚΗ: ΦΑΓΗΤΑ

    Όποιος έχει πρόβλημα να ακούει τις λέξεις αυτές (και να τρώει τα αντίστοιχα φαγητά) χωρίς να ανατριχιάζει, είναι 9000 κιλά μάγκας: ΣΑΛΑΜΟΥΡΑ, ΣΚΟΡΔΟΣΤΟΥΜΠΙ, ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ, ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ, ΣΠΛΗΝΑΝΤΕΡΟ, ΓΑΡΔΟΥΜΠΑ, ΠΑΤΣΑΣ, ΠΑΣΤΟΥΡΜΑΣ, ΜΑΧΛΕΠΙ, ΨΑΡΟΝΕΦΡΙ, ΑΥΓΟΤΑΡΑΧΟ.