Δεξιός Λοβός #2: Αίμα, σπέρμα και zombies

Ούτε κι αυτό το άρθρο θα είναι για τα σκατά, παρότι έμαθα κάποιες πολύ χρήσιμες πληροφορίες για αυτό χτες. Αντ' αυτού, όμως, θα σας αποζημιώσω με λίγο zombie talk.

Ξυπνάω, που λέτε, πρωί-πρωί, και πίνοντας την καφεδάρα μου και link στο link, πέφτω πάνω σε αυτό το άρθρο.

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο μπάρμπας, αν ήμουν εγώ στη θέση του θα το ονόμαζα το σύνδρομο του indie γκόμενου. Έχω γράψει άπειρες φορές για αυτό. Βέβαια, σε αυτό το σύνδρομο δεν εμπίπτουν μόνο οι indie γκόμενοι. Εμπίπτουν και όλοι όσοι σε βρίζουν όταν τους λες indie γκόμενους. Κι αν ακούγεται οξύμωρο δεν είναι, γιατί ο καλός indie δε θα παραδεχτεί ποτέ μα ποτέ μα ποτέ πως είναι indie.

Βέβαια, αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, γιατί δεν το κάνουν μόνο οι άντρες. Ας μη βγάζουμε κι εμείς την ουρά μας απέξω. Η αυτολύπηση είναι παντού, αυτό το ηλίθιο συναίσθημα που κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας και σε κάθε τομέα της ζωής μας θεωρούμε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί, και ως εκ τούτου δε δικαιούμαστε να θυμώνουμε.

I've got news for you: 1. Είσαι γαμάτος, απλά και μόνο επειδή είσαι εσύ. 2. Οι άλλοι είναι εξίσου γαμάτοι με σένα. 3. Έχετε λοιπόν, κάθε δικαίωμα να βάλετε κάτω τις γαματοσύνες και να τις μετρήσετε. Κοινώς, να ΜΑΛΩΣΕΤΕ.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που μάλωσες με κάποιον; Προσωπικά, δεν μπορώ να θυμηθώ. Αποφεύγω να μαλώνω όπως ο διάολος το λιβάνι. Πάντα θεωρούσα ότι αυτός είναι πολιτισμός, ότι έτσι κρατάω επίπεδο και έχω αξιοπρέπεια.

My fat, mediterranean ass.

Γιατί έτσι στενοχωριόμουν και τα έβαζα με τον εαυτό μου, για κάθε σκατίλα που γινόταν στη ζωή μου. Για κάποιο ακαθόριστο, χαμένο στις απαρχές του Σύμπαντος λόγο, θεωρούσα ότι οι άλλοι είχαν δίκιο και κάπου εγώ είχα το λάθος. Δεν ήμουν αρκετά καλός άνθρωπος, κόρη, φίλη, γκόμενα, και για αυτό οι άλλοι είχαν κάθε δίκιο να μην είναι ευχαριστημένοι μαζί μου και να μη μου συμπεριφέρονται με τον τρόπο που ήθελα. Δε μου άξιζε, ρε παιδί μου, πώς το λένε, γιατί σε κάτι υστερούσα. Σε κάτι έπρεπε να υστερώ.

Και για αυτό, έφαγα σκατά στη μάπα που έκαναν τέτοιο φλοπ, όσο και οι χιονόμπαλες που θέλω να σκάσω στη μούρη της παρέας μου σε λίγο. Όχι επειδή είμαι θυμωμένη μαζί τους. Απλά θέλω να παίξω χιονοπόλεμο.

Αυτό που δεν ήξερα τότε και συνειδητοποίησα μόλις σήμερα, είναι ότι και οι άλλες πλευρές της σχέσης, είτε γκομενικής, είτε φιλικής, είτε απλά ανθρώπινης, πιθανώς να ένιωθαν το ίδιο. Ότι δεν τους άξιζε να πάρουν αυτό που πραγματικά ήθελαν από μένα, because they were creeps, they were weirdos, που λένε και οι Radiohead, ο κλασικός ύμνος αυτολύπησης.

Κι έτσι δεν έγινε ποτέ το confrontation εκατέρωθεν των πλευρών, δεν έγινε ποτέ πραγματικός καυγάς, και αρκεστήκαμε σε αμφίπλευρο ξενέρωμα και χλιαρότητα. Περιμέναμε να καταλάβει ο άλλος, χωρίς να κουνήσουμε καν το μικρό μας δαχτυλάκι, και να κάνει κάτι γιατί ο άλλος ήταν Παντοδύναμος και τα ήξερε όλα, και αν δεν έκανε κάτι σήμαινε ότι δεν νοιαζόταν. Κι όταν είδαμε κι αποείδαμε, φύγαμε. Πήγαμε στους επόμενους φίλους και γκόμενους, τόσο γλυκά κι ευγενικά, όσο δεν θέλει ο Dylan Thomas στο “do not go gentle into that good night”. Γλιστρώντας.

Ε, λοιπόν, κάτι ήξερε ο Dylan. Αλλά κι αυτός σκατά μάλλον τα έκανε γιατί διοχέτευσε τα συναισθήματα του στα ξίδια και την ποίηση.

Τώρα που διοχετεύουμε τα συναισθήματά μας; Σε δημιουργία, σε εξυπνακίστικα σχόλια στο Facebook, σε μεθόδους και στρατηγικές “να κολλήσει ο άλλος, να με πάρει στα σοβαρά” και σε ταινίες με zombie, γιατί μόνο εκεί νιώθουμε αυτό το συναίσθημα της ανθρωπινότητας, της απόγνωσης και της ανάγκης να μείνουμε ακέραιοι στο τσίρκο που γίνεται γύρω μας. Στην ουσία, βλέπουμε ταινίες με ζόμπι γιατί γουστάρουμε που οι ήρωες γαμάνε τα πρέκια των zombies, κάτι που πολύ θα θέλαμε να κάνουμε σε όσους νιώθουμε ότι μας έχουν αδικήσει, αλλά δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να το κάνουμε για να μη ρίξουμε τα μούτρα μας.

I've got news for you #2: Όταν, υποτίθεται, θέλεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, δικαιούσαι και ταυτόχρονα υποχρεούσαι, και για αυτόν αλλά πιο πολύ για σένα, να ρίξεις τα μούτρα σου. Γιατί, για να κάνεις παρέα μαζί του ή να πηδιέσαι μαζί του, φαντάζομαι ότι τον θες στη ζωή σου. Γιατί, όταν ένας άνθρωπος καταλαμβάνει μέρος του χρόνου σου, της ενέργειάς σου, της σκέψης σου, του κρεβατιού σου κτλ, υποτίθεται ότι τον εκτιμάς και τον γουστάρεις. Οπότε βασικός σου στόχος είναι να τον κρατήσεις στη ζωή σου, σωστά; Ή, τουλάχιστον, έτσι είθισται στον πλανήτη από όπου κατάγομαι.

Για αυτό, κάθε φορά που νιώθεις ότι ρε παιδί μου, δεν έπρεπε να κάνει αυτό ή το άλλο, πες το. Απλά πες το. Χωρίς γκρίνια και καλλυμένες επιθέσεις, απλά και ξάστερα. Υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο. “Χτες έκανες αυτό κι αυτό και με πείραξε γιατί μπλαμπλα”. Οι δικηγόροι, όταν γράφουν δικόγραφα, εκθέτουν ΟΛΑ τα πραγματικά περιστατικά, αλλιώς η αγωγή απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Γιατί, ξέρεις, και το δικαστήριο δεν έχει χρόνο κι ενέργεια να εξετάσει το μακρύ και το κοντό του καθενός. Όσο πιο λιτά κι απέριττα, τόσο πιο καλά.

Και μη φοβάσαι την αντιπαράθεση. Δε σημαίνει ότι είσαι Νεάτερνταλ, επειδή μιλάς. Δε σημαίνει ότι είσαι απολίτιστος και un-cool. Κι αν ο άλλος σε θεωρήσει έτσι, κακό του κεφαλιού του και δικό του πρόβλημα, γιατί θα σε στερηθεί. Και γιατί θα σε στερηθεί; Γιατί είσαι γαμάτος, με διαφορετικό τρόπο γαμάτος από εκείνον ίσως, αλλά επ' ουδενί λιγότερο γαμάτος.

Πολύ έρωτα κάναμε, καιρός είναι να κάνουμε και λίγο πόλεμο, παίδες. Ο πόλεμος (η αντιπαράθεση εννοώ, όχι το ξύλο) είναι απαραίτητο συστατικό για τις ανθρώπινες σχέσεις, δίνει πάθος και δημιουργία. Λύνει τα προβλήματα. Ξεκαθαρίζει και το τοπίο και βλέπεις αν τελικά ταιριάζουν τα χνώτα σου με αυτά του ανθρώπου δίπλα σου. Εκφράζεις τα συναισθήματά σου και δεν τα στρέφεις εναντίον σου. Και μην αναφέρω καν, στην περίπτωση γκομενοκαυγά, το αχαλίνωτο, αδυσώπητο σεξ που ακολουθεί μετά.

Γίνε λίγο ζωάκι και απόλαυσέ το, δεν κάνει κακό. Η ζωή είναι μικρή. Αλλιώς θα γίνεις κι εσύ ακόμα ένα ζόμπι, θα απορείς σαστισμένος γιατί τόσα σκατά από τους γύρω σου και γιατί είναι όλα ανώφελα, γιατί δεν μπορείς να βγάλεις συνεννόηση κτλ. Και ή θα συνεχίσεις το παιχνιδάκι με 9000 κιλά σκατίλας μέσα σου, ή θα ταμπουρωθείς στην κοσμάρα σου και θα περιμένεις το Τέλειο που θα σε καταλάβει εξαρχής 100% ( και το οποίο δε θα έρθει ποτέ, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.) Και στις δύο περιπτώσεις, δε θα ζήσεις αυτό που σου αξίζει.

Διάλεξε και πάρε.