Δεξιός Λοβός #8: Φωσφόρισμα

• Βρικολάκιασα σήμερα. Γύρισα σπίτι μετά από πολύωρη βόλτα (είχε μια λιακάδα άλλο πράγμα σήμερα, φωτοβολταϊκά γίναμε) θριαμβεύτρια, με Ούρσουλα Λεγκέν και την Οδύσσεια του Καζαντζάκη ανά χείρας, την οποία και βρήκα σε τιμή ξεφτίλα σε παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι. Πέφτω κατά τις εφτάμισι το απόγευμα ξάπλα διαβάζοντας και με πήρε ο ύπνος κατά τις οχτώμιση το απόγευμα. Όταν ξύπνησα ήταν μεσάνυχτα και το μάτι γαρίδα.
• "Δεν πειράζει", λέω, "θα ξανακοιμηθώ. Είμαι ακόμη πολύ κουρασμένη." Φευ! Οι ώρες περνούσαν και το μάτι αρνείτο να κλείσει. Είδα μια ταινία, είδα δεύτερη ταινία, μέχρι που πέτυχα κιόλας Ηρακλή και Ζήνα στο Άλτερ, όταν πήγε η ώρα πέμπτη πρωινή το πήρα απόφαση και έφτιαξα καφέ.
• Βρικολάκιασα, λοιπόν. Όμως, δεν φωσφορίζω. Είμαι respect βρικόλακας εγώ, old school.
• Παλιά, βέβαια, φωσφόριζα πολύ. Όχι επειδή βρικολάκιαζα, όμως. Φωσφόριζα όταν ενθουσιαζόμουν με κάτι. Ή με κάποιον.
• “Πούκα, σταμάτα να φωσφορίζεις”, μου έλεγαν οι φίλοι μου. Δεν τους άκουγα. Μια του λύκου, δυο του λύκου, τρεις και το κακό μπλακ άουτ. Δε θυμάμαι από πότε έχω να φωσφορίσω. Δεν πειράζει, ούτως ή άλλως μετά ήρθε το Twilight και το φωσφόρισμα έγινε της μοδός.
• Αλλά είναι βλακεία να μη φωσφορίζεις, όχι μόνο επειδή ήρθε ένας φλώρος βρικόλακας να αλλάξει την έννοια του φωσφορίσματος, αλλά επειδή δεν μπορείς να ενθουσιαστείς πια.
• Δες το κι αλλιώς: ο ενθουσιασμός,, όπως έχω ξαναγράψει, βγαίνει από το εν+θεός. Είναι σαν να μπαίνει ο θεός μέσα σου, ρε παιδί μου. Πας σε άλλο επίπεδο, πώς το λένε.
• Μέχρι που τρως τα μούτρα σου κι όλα πια τα έχεις ξαναδεί. Ή, έτσι, νομίζεις. Αλλά σε μια εποχή που είμαστε τόσο σίγουροι για τα πάντα, το ίδιο κάνει πάνω-κάτω.
• Οι φίλοι μου, πάντως, που μου έλεγαν να μη φωσφορίζω, έφαγαν ένα έρωτα όλο δικό τους λίγο καιρό μετά, που τους άλλαξε τον αδόξαστο. Τα φώτα, μάλλον, γιατί άρχισαν να λάμπουν σαν δισκομπάλες και τώρα κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο.
• Οπότε, φαντάζομαι, υπάρχει ελπίδα.
• Και τι κι αν το GPS μας δεν λειτουργεί καλά στη χώρα των παραμυθιών; Τα όνειρα μας είναι εκεί. Ας το απενεργοποιήσουμε κι ας πορευτούμε με το ένστικτό μας.
• Φωσφορίστε. Φωσφορίστε σαν να μην υπάρχει αύριο. Σαν να κρέμεται η ζωή σας από αυτό. Συρρικνωθείτε, γίνετε τοσοδούλικοι και προσέξτε την παραμικρή λεπτομέρεια γύρω σας: τις σπείρες της κρέμας στον πρωινό καφέ, τις τολύπες καπνού του τσιγάρου, τις υπέροχες ρυτίδες στο χαμόγελό σας, γίνετε οι σπείρες της κρέμας στον πρωινό καφέ σας, στροβιλιστείτε, γίνετε οι τολύπες του καπνού του τσιγάρου σας, χορέψτε στο ταβάνι, τολμήστε να γίνετε οι ρυτίδες, οι υπέροχες ρυτίδες στο χαμόγελό σας. που τις έφτιαξε με τόση σοφία η ζωή.
• Το έγραψε ο Μπόρχες : Ξεκίνησε ένας σοφός να χαρτογραφήσει όλη τη γη. Ζωγράφισε τα βουνά, τα ποτάμια, τα λουλούδια, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα, τα κτίρια, τις πόλεις, τους ανθρώπους. Μετά από πολλά χρόνια, ο άνθρωπός μας, γέρος πια, στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξε τον εαυτό του. Στις γραμμές του προσώπου του είδε το χάρτη που είχε φτιάξει...
• Κάπως έτσι, τέλος πάντων.
• Και δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ, μετά από πολλά χρόνια, θα ξαναγυρίσω στα παραμύθια. Αυτό μου έμαθε το βρικολάκιασμα σήμερα.
• Καλημέρα!