Οι ιστορίες που βγαίνουν κατά λάθος

 Πολλές φορές ένας συγγραφέας δεν ξέρει τι να γράψει ακριβώς. Οι λευκές κόλλες ή η άδεια σελίδα τον επεξεργαστή κειμένου συχνά τους καταδιώκουν για μέρες, προκαλώντας τους, ταυτόχρονα, να τις βρωμίσουν με ό,τι τους περνάει από το μυαλό.

Οι περισσότεροι συγγραφείς το απεχθάνονται αυτό. Είναι σπατάλη ενέργειας και χρόνου να γράψεις κάτι, το οποίο θα σβήσεις το επόμενο λεπτό.

Ή,  Θεός φυλάξοι, να σου βγει μια ιστορία κατά λάθος.

Οι συγγραφείς φοβούνται πολύ τις ιστορίες που βγαίνουν κατά λάθος, επειδή βγαίνουν παρακάμπτοντας το λογικό τους. Ασκούν μαγεία πάνω τους. Τους κυριεύουν, δίχως αυτοί να μπορούν να κάνουν τίποτα πέρα από το να κάθονται άπραγοι και να παρατηρούν έκπληκτοι πώς το ξέφρενο χέρι τους πονάει πάνω στο χαρτί αμαυρώνοντας τη λευκάδα του και καταστρέφοντας τον κόσμο που τόσο πάσχισαν να φτιάξουν σε καλά προσεγμένες, τακτοποιημένες παραγράφους.

Οι ιστορίες που βγήκαν κατά λάθος είναι αναρχικές. Δε θα σε ρωτήσουν πώς θέλεις να είναι για να γεννηθούν. Θα γεννηθούν μόνες τους, ξεπηδώντας από την κοσμική σούπα της δημιουργίας και θα κατοικήσουν στο χαρτί και το μυαλό σου χωρίς να σε ρωτήσουν. Θα χρησιμοποιήσουν το χέρι σου κι εσύ θα πονάς, γιατί ξέρεις πολύ καλά πως οι λέξεις σου είναι μονάχα δανεικές. Σου τις δάνεισαν οι ιστορίες για να τις φέρεις στον κόσμο. Να τις κάνεις χρήσιμες. Να έχουν νόημα.

Οι ιστορίες που βγήκαν κατά λάθος διεκδικούν να έχουν νόημα.

Φοβάσαι. Φοβάσαι ότι οι ιστορίες υπήρχαν πριν από σένα. Σίγουρα θα υπάρχουν και μετά από σένα. Φοβάσαι ότι η δύναμη σου είναι ψεύτικη, μια επίφαση εξουσίας που οι ιστορίες σου παραχώρησαν για να κάνεις το θέλημά τους. Το κυριότερο: φοβάσαι ότι οι ιστορίες θα έχουν νόημα και λόγο ύπαρξης ακόμη και χωρίς εσένα. Ανεξάρτητα από σένα.

Δεν μπορεί να το αντέξει κανείς αυτό εύκολα. Και κανείς δε θέλει να το αντέξει. Τι νόημα έχει αλλιώς η δημιουργία; Άσκοπα έχεις στα χέρια σου τόση δύναμη;

Και τότε περνάς στην αντεπίθεση. Ασκείς τη δύναμή σου στις ιστορίες. Χωρίζεις προτάσεις εκεί που δεν πρέπει, αλλάζεις τις παραγράφους, βιάζεσαι να βάλεις τελεία για να μην ειπωθούν κι άλλα. Το χειρότερο: σβήνεις ρήματα κι ουσιαστικά. Φιμώνεις την ιστορία δίχως έλεος, για να ταιριάζει με αυτό που ήθελες να πεις εξαρχής.

Κι όλοι μένουν ευχαριστημένοι: εσύ, γιατί κατάφερες κι επιβλήθηκες για την ιστορία και επιβεβαίωσες για άλλη μια φορά πόσο καλός συγγραφέας είσαι. Ο εκδοτικός σου οίκος, γιατί μια εύπεπτη ιστορία πάντα πουλάει καλά. Οι αναγνώστες, γιατί θα χρειαστεί να διαβάσουν μόνο τη μισή ιστορία για να καταλάβουν το τέλος, γλιτώνοντας έτσι πολύτιμο κόπο και χρόνο για να διαβάσουν κι άλλες, ακρωτηριασμένες ιστορίες.


Και δε νοιάζει κανέναν που η ιστορία δεν έχει πια νόημα.



(Κάθε ομοιότητα με τους ανθρώπους είναι συμπτωματική)