Δεξιός λοβός #9: Το μυστικό που μου ψιθύρισε το τρένο

Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα σας.

     Έγινε, το λοιπόν, κι έφτασα στην Κομοτηνή. Δεκατέσσερις ολόκληρες ώρες κράτησε το ταξίδι με το κάρβουνο. Είχαμε και δυο ώρες καθυστέρηση επειδή χάλασε η μηχανή έξω από το Κιλκίς.

Δε με πείραξε. Αφενός κοιμόμουν πολύ. Αφετέρου, με τόσες ώρες απο τη ζωή μου που έχω αφιερώσει στα ταξίδια με το τρένο από πολύ μικρή, έχω μάθει να μη θεωρώ τη διαδρομή ένα αναγκαίο κακό για να φτάσω στον προορισμό μου. Το ταξίδι είναι μια ξεχωριστή ενότητα, ένα σύνολο ωρών διαφορετικό από τη συνήθη μου ζωή, που δε θα το περάσω μπροστά από μια οθόνη ή διαβάζοντας άρθρα για να είμαι “μέσα σε όλα”. Με τις μουσικές, τα βιβλία και τις σκέψεις-μέσα-στις-σκέψεις, το ταξίδι είναι μια διαδικασία στην οποία, θέλοντας και μη, το μόνο με το οποίο μπορείς να συνδεθείς είναι ο εαυτός σου, τον οποίο και ταϊζεις απλόχερα με μουσική, βιβλία και σκέψεις, δηλαδή γνώση.

Έτσι, έμαθα να σέβομαι τις ώρες που περνώ μέσα στο τρένο, αν όχι να τις αγαπώ.

     Ίσως αυτή η στάση να είναι πολυτέλεια. Πολλοί την θεωρούν πολυτέλεια, ιδίως άνθρωποι που βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους. Αυτοί οι άνθρωποι πάντα έχουν δουλειές, ή έστω αυτό διατείνονται. Κι όσες πιο πολλές δουλειές έχουν, τόσο περισσότερο βιάζονται, παραβλέποντας το ιερό δώρο που σου προσφέρει η διαδρομή: να κάτσεις λίγο και να τα πεις με τον εαυτό σου. Κι αν αυτό δεν είναι πολυτέλεια στην εποχή μας, εκεί που βιάζεσαι (ή μάλον, βιάζεις τον εαυτό σου) για να πας στη δουλειά (=δουλεία), τότε τι είναι;

     Δεν ξέρω για αυτούς που βιάζονται, αλλά εγώ, όταν κατεβαίνω από το τρένο, είμαι μια στάλα πιο γλυκιά. Πολύ κουρασμένη, φυσικά, και ταλαιπωρημένη, αλλά πάντα πιο γλυκιά, έχοντας χορτάσει λακριντί με την άλλη Δανάη, την οποία, είτε από συνήθεια είτε από φόβο είτε από τον άγραφο νόμο της κοινωνίας που προστάζει ότι “πρέπει να τρέχεις συνέχεια”, την βλέπω σπάνια.

Κι αφού την έχω δει και καλοδεί απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, διψάω να δω κι άλλους ανθρώπους.

     Μόνο όταν είσαι καλά μιλημένος με τον εαυτό σου διψάς πραγματικά να δεις τους άλλους ανθρώπους. Όταν τρέχεις όλη τη μέρα, βλέπεις τον άλλον για να ικανοποιήσεις την ανάγκη σου για κοινωνικότητα και αποδοχή. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά έτσι είναι. Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου.

     Όταν, όμως, έχεις την πολυτέλεια να δεις τον εαυτό σου από μέσα, γυρνώντας το βλέμμα σου στο μυαλό και την ψυχή σου μέσα στο κλεφτοΰπνι που κάνεις από το αργό λίκνισμα του (κάθε πραγματικού ή νοητού)  τρένου, τότε καταλαβαίνεις ότι αυτό το “κάπου” στο οποίο θέλεις να ανήκεις είναι, πρωταρχικά, ο εαυτός σου. Και ξεκινάς να αποζητάς τους άλλους ανθρώπους όχι για στεγνή κοινωνικότητα και αποδοχή, αλλά για να μοιραστείς μαζί τους αυτά που ήδη έχεις: τον εαυτό σου και τα μικρά μυστικά που σου μαθαίνει το κάθε ταξίδι.

     Κι αυτή είναι η λέξη-κλειδί που σε μεταμορφώνει, αυτό είναι το ένα και μεγάλο μυστικό: η μοιρασιά.

     Κι όταν έρθει η ώρα που θα κατέβεις από το τρένο, θα τρέξεις να δεις του ανθρώπους σου, όχι για να πάρεις την αγάπη που νομίζεις-ότι-σου-λείπει, αλλά για να δώσεις την αγάπη που-σου-περισσεύει, την αγάπη που ξεχειλίζει.

     Να μοιραστείς την αγάπη σου, τον εαυτό σου και το γέλιο σου.

     Επειδή μπορείς.

    Έτσι απλά...

     Γι' αυτό, την επόμενη φορά που θα ανέβεις στο τρένο, μη βαρυγκομήσεις για το πολύωρο ταξίδι και την ταλαιπωρία. Κάθε ταξίδι έχει ταλαιπωρία, γι' αυτό, εξάλλου, κατεβαίνεις λίγο πιο σοφός. Αλλιώς δεν είναι ταξίδι.

     Αντ' αυτού, κοίτα να χαρείς αυτό που σου προσφέρεται απλόχερα, την πολυτέλεια του να έχεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου. Να τα πείτε και να τα καλοπείτε και να αφουγκραστείτε μαζί τα μικρά μυστικά του ταξιδιού.

     Και, όταν κατέβεις, να μοιραστείς τα μεγάλα...