Δεξιός λοβός #13: Οι καλές νύχτες και οι ζωντανοί νεκροί

• Διαβάζω το The Walking Dead αυτές τις μέρες. Μονορούφι. Μου αρέσει, ρε παιδί μου. Έχει σπλατεριλίκι, ξεκοιλιάσματα κι αγώνα. Αγώνα για επιβίωση και αγώνα για διατήρηση της ανθρωπιάς.
• Μου αρέσει τόσο πολύ γιατί μου θυμίζει την ανθρώπινη κοινωνία. Το σπλατεριλίκι βέβαια, είναι αθέατο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Κοίτα λίγο γύρω σου, κάνε μια ανασκόπηση της ζωής σου, δες τους καθημερινούς σου αγώνες στη δουλειά, τις σκοτεινές σκέψεις σου το βράδυ, τους φίλους που πούλησες ή σε πούλησαν, τους εραστές που άφησες ή που σε άφησαν χωρίς πολλά  λόγια. Το χειρότερο; Δε φαίνεται να μας πειράζει πια. Αφού είναι όλα τόσο εύκολα και γρήγορα. Πού καιρός για ανθρωπιά. Όχι πως μας χρειάζεται. Νόμος του δυνατότερου και άλλα τέτοια τσιτάτα, που τα μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων ζώντας σε ένα σύστημα που φροντίζει να μας αφαιμάσσει από μωρά παιδιά από κάθε ίχνος αλληλεγγύης και συνείδησης.
• Και το χειρότερο είναι πως μπορεί να θυμώσουμε λίγο, αλλά δεν αγωνιζόμαστε ποτέ επί της ουσίας. Λέμε, λέμε, αλλά δεν κάνουμε τίποτα. Στην επόμενη ευκαιρία θα ξαναγίνουμε καθάρματα, προκειμένου να διασφαλίσουμε ακόμα μια μέρα στον ήλιο για το φτηνό μας τομάρι. Ή αυτοί ή εμείς. Σαν να πολεμούμε ζόμπι. Μόνο που, για τον άλλον, τα ζόμπι είμαστε εμείς.
• Rage against the dying of the light, έγραφε ο Dylan Thomas σχεδόν έναν αιώνα πριν. Ποιος θυμός, όμως, και ποιο φως; Μόνο λεφτά και ο αγώνας δρόμου για το κέρδος, είτε υλικό, ζωτικό, συναισθηματικό (όπως τραγουδούσαν και οι Stereo Nova): Υλικά αγαθά, καταναλωτισμός, γρήγορο γαμήσι, επιφανειακές φιλίες, όλοι μας σε ετοιμότητα, με το ένα πόδι να φύγουμε όταν βρούμε κάτι που δε μας αρέσει. Λες κι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα πιάτο σούπα που αν βρούμε μια τρίχα μέσα μπορούμε να επιστρέψουμε το πιάτο στο σερβιτόρο και να μας φέρει άλλο.
• Δε θέλουμε να έχουμε ευθύνες και χωρίς ευθύνες δεν μπορεί να υπάρξει ούτε συνείδηση ούτε αλληλεγγύη. Διαχωρίζουμε την πολιτική σκέψη από το τι κάνουμε στη ζωή μας, μιλάμε σαν μικροί Τσε Γκεβάρα, αλλά φοράμε το σταράκι και το παντελόνι Diesel. Λοιπόν, να σου πω: κάθε σου πράξη είναι η πολιτική σου σφραγίδα: από το πώς θα πιεις τον καφέ σου το πρωί, μέχρι το τι θα φας, από το τι ρούχο θα φορέσεις μέχρι το τι ανέκδοτα θα πεις. Όλα φέρουν την πολιτική σου ταυτότητα.
• Γι αυτό, φρόντισε να είσαι συνεπής. Να παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά. Να συνειδητοποιήσεις τι υπάρχει γύρω σου και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου.
• Αλλιώς, η πανούκλα θα εξαπλωθεί.
• Κι είμαστε ήδη πολλά ζόμπι. Κι εσύ είσαι ζόμπι κι εγώ είμαι ζόμπι και το σώμα μου είναι ζόμπι και τα χέρια μου είναι ζόμπι και τα χείλη μου είναι ζόμπι. Το ίδιο και τα δικά σου. Φιλάς τον εραστή σου και τον μολύνεις με ενοχές, ανασφάλεια και σύγκριση αυτού που είναι και αυτού που θα ήθελε(ς) να είναι και που δε θα γίνει ποτέ, γιατί όλοι μας μεγαλώσαμε με δυο αόρατα, σιδερένια χέρια να μας κρατάνε από τ' αρχίδια (ή από τις ωοθήκες, αντίστοιχα): τα χέρια της καταναλωτικής κοινωνίας, αυτής που λέει “μεγάλωσε, δούλεψε, αγόραζε, πέθανε, όσο πιο γρήγορα μπορείς”.
• Και κανείς μας δεν μπορεί να κάνει ένα ουσιαστικό βήμα, γιατί ξέρουμε πως μας κρατάνε από τ' αρχίδια, κι αν κάνουμε την υπέρβαση και τραβήξουμε με δύναμη από πάνω μας τα σιδερένια αυτά χέρια, θα πάρουν και τ' αρχίδια μας μαζί.
• Οπότε το βουλώνουμε και περιπλανιόμαστε, ταχύφαγοι και πλαστικοί, σαν ζόμπι και zombie killers, ανάλογα την περίπτωση, έχοντας γίνει όλοι νούμερα: ένα νούμερο δελτίου ταυτότητας, ένας αριθμός μητρώου κοινωνικής ασφάλισης, ένα ΑΦΜ. Ζόμπι χωρίς όνομα – και άρα χωρίς ψυχή, γρανάζια και κρέατα, μέχρι να χαθούμε ευγενικά και άσημα στις καλές νύχτες.
• Ξέρεις, όμως, δεν είναι υποχρεωτικό να το κάνουμε. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αρκεί να γίνουμε λίγο πιο συνεπείς πρώτα από όλα με μας τους ίδιους. 
• Και μετά να αρχίσουμε να θυμώνουμε. Γιατί έτσι θα έπρεπε.
• Για το τέλος, θα παραφράσω τον τελευταίο στίχο του ποιήματος του Dylan Thomas: 
• Do not fuckin' dare go gentle into that good fuckin' night.