Φάκελος: η θέση της γυναίκας και το χέσιμο

Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο κόσμος ξεκίνησε με ένα ανέκδοτο:

Την πρώτη μέρα της δημιουργίας, δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο πίσσα σκοτάδι.

Τη δεύτερη μέρα της δημιουργίας, δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο πίσσα σκοτάδι.

Την τρίτη μέρα της δημιουργίας, δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο πίσσα σκοτάδι.

Τέταρτη, πέμπτη, έκτη, τα ίδια.

Την έβδομη μέρα , μες στο σκοτάδι, κάπου, κάπως ξεφύτρωσε μια λεπτή άσπρη γραμμή. Ακολούθησε ένας ήχος σνιφαρίσματος.

Και ευθύς ξεπήδησαν το φως, η στεριά, η θάλασσα, βουναλάκια, πεδιάδες, ζωάκια, πουλάκια...

Τελειώνει το ανέκδοτο, αρχίζει η ιστορία (και το χέσιμο).

Πήρε, λοιπόν, ο καλός Θεούλης σκατά κι αστρόσκονη (διότι κληρονομούμε τα καλύτερα και τα χειρότερα των γονιών μας), τα ονόμασε πηλό κι έφτιαξε τον Αδάμ. Βαριόταν ο Αδάμ, βαριόταν κι ο Θεός με τον Αδάμ, που έπαιζε όλη τη μέρα WoW, κι έφτιαξε και την Εύα.

Ο Αδάμ και η Εύα, εν αρχή, τα πήγαιναν πολύ καλά. Μέχρι και το Wow λιγόστεψε ο Αδάμ για να κάνει παρέα με την Εύα κι αυτό γιατί ήταν τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι: την καταλάβαινε πολύ λιγότερο από τα άλλα πλάσματα του Θεού (“Τι στο καλό, μαστουρωμένος έκανε τον κόσμο;” αναρωτιόταν ο Αδάμ), αλλά τουλάχιστον γελούσαν κι έχεζαν με τον ίδιο τρόπο.

Έτσι έγιναν κολλητοί επιστήθιοι κι επικρεβάτιοι και μάλιστα τακίμιασαν με τα ουράνια σώματα. Ο Αδάμ πήρε τον ήλιο και η Εύα τη Σελήνη.

Κι έτσι, οι Πρωτόπλαστοι, πήγαιναν για το χοντρό τους με βάρδιες, το πρωί ο ανήρ, το βράδυ η γυνή, έκαναν την ανάγκη τους κι ατένιζαν τον ήλιο και το φεγγάρι.

Όλοι, βέβαια, γνωρίζουμε τι παίζει με το χέσιμο: κάθεσαι μόνος σου, στην ησυχία σου, κάνεις τις βρωμιές σου και σκέφτεσαι απερίσπαστος. Έτσι, καθόταν ο Αδάμ και σκεφτόταν διάφορα, πού θα πάει τα πρόβατα για βοσκή και πόσα χρήματα χρειάζεται το νέο helmet που θέλει, καθόταν και η Εύα. Αλλά, σε αντίθεση με τον Αδάμ, η Εύα, φιλοπερίεργη και ολιστική, γέμισε μαγεία από το φεγγάρι κι άρχισε να ανακαλύπτει τις λέξεις. 'Ετσι, άρχισε να ονομάζει τα πράγματα, καταπώς διηγείται ο Mark Twain στο “Ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας”.

Κι ενώ ο Αδάμ χαιρότανε που τόσο συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον (εξάλλου, πού να κάτσει να σκεφτεί κι αυτός τόσα ονόματα, θα έχανε το raid), ο Θεός τα πήρε κρανίο. Λάδωσε το Σατανά, έγινε το όλο σκηνικό με το Δέντρο της Γνώσης και βρήκε ευκαιρία να τιμωρήσει την Εύα, κάνοντας το χέσιμο για αυτήν ταμπού.

Μόνο οι προϊστορικές κοινωνίες την γλίτωσαν ελαφρώς, και οι τόποι όπου η γυναίκα είχε ισότιμη θέση με τον άντρα, όπως, για παράδειγμα, η Μινωική Κρήτη, όπου υπάρχει, όπως είπαμε στο προηγούμενο ποστ, το αρχαιότερο αποχετευτικό σύστημα στην Ευρώπη, αλλά κι αυτό δεν κράτησε πολύ. Σύντομα κατέβηκαν βάρβαροι, φιλοπόλεμοι λαοί και υποδούλωσαν τις κοινωνίες αυτές, εγκαθιδρύοντας ένα status quo που απαγόρευε στη γυναίκα τα πολλά πάρε δώσε με το φεγγάρι και τα πολλά σούρτα-φέρτα στην τουαλέτα.

Έτσι, ξεκίνησε μια μεγάλη περίοδος χρόνιας δυσκοιλιότητας.

Και τι δεν τράβηξε η γυναίκα στα σκοτεινά χρόνια της δυσκοίλιας ιστορίας της: αναγκάστηκε σχεδόν να εκμηδενιστεί κατά την αρχαιότητα, με λίγες εξαιρέσεις (όπως, π.χ. Τις Σπαρτιάτισσες και τη φιλόσοφο Υπατία). Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, όποια γυναίκα έκανε πολλή ώρα στον απόπατο, σήμαινε ότι σκεφτόταν και μηχανευόταν πράγματα, οπότε κατηγορούνταν για μαγεία και την έστελναν στην πυρά. Στη Μέση Ανατολή, από την άλλη, οι μοναχικοί ποιητές της ερήμου, θαμπωμένοι από τη σπανιότητα της θέας μιας γυναίκας να χέζει, την ανέβασαν σε κάτι τόσο θαυμαστό, όποτε ξεκίνησε η λεγόμενη “ιπποτική ποίηση”, η οποία πέρασε και στην Ευρώπη.

Έτσι, η γυναίκα, πέρα από περιουσία του άντρα της, καταδικάστηκε να είναι και πάντα λαμπερή, ευγενική και απρόσιτη, μήπως και θαμπώσει κανέναν άντρα και βρει ένα καλύτερο σπίτι και λίγο περισσότερο χρόνο στο μπάνιο για να χέσει μουλωχτά.

Σιγά-σιγά, με τις επαναστάσεις και την αυγή ενός νέου, πιο ελεύθερου κόσμου, οι γυναίκες ξύπνησαν. Τα πρώτα φεμινιστικά κινήματα έκαναν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους, διεκδικώντας ισότητα των φύλων και το δικαίωμα της γυναίκας να μορφώνεται, να εργάζεται, να ψηφίζει και να χέζει.

Στην Ελλάδα, η γυναίκα έχεσε για πρώτη φορά επισήμως το 1952, με τις πρώτες εκλογές όπου έγινε δεκτή η ψήφος των γυναικών.

Αλλά τόσοι αιώνες καταπίεσης έκαναν τη γυναίκα να φτάσει στο άλλο άκρο: άρχισαν οι διάρροιες. Η γυναίκα βγήκε έξω, έκαψε τα σουτιέν της και όρμησε στον άντρα, για να φάει και το δικό του χρόνο στην τουαλέτα, χωρίς όμως να παύει να μεγαλώνει χέστηδες (με την κακή έννοια) γιους σαν πασάδες. Οι ισορροπίες μεταξύ των φύλων ανατράπηκαν επικίνδυνα και η γυναίκα με τον άντρα, πλέον, έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους και γλωσσοτρώγονται στην πρώτη ευκαιρία.

Το χειρότερο; Άρχισε και η γυναίκα να παίζει WoW.

Και το μόνο που απομένει από την αγάπη που τρέφουν μεταξύ τους τα δυο φύλα είναι μερικά ποιήματα από ανθρώπους που αγάπησαν πραγματικά τις γυναίκες και εκτίμησαν τη σημασία του αποχετευτικού συστήματος και καναδυό εξυπνακίστικα posts με σκατά.

Κατά τα άλλα, καθόμαστε να παίζουμε σκατοπόλεμο, αντί να βάλουμε τα σκατά μας κάτω, να βγάλουμε μια άκρη πρώτα με τον εαυτό μας και να αγαπηθούμε έπειτα σαν ισότιμοι άνθρωποι. Να σταματήσουμε να τα παίρνουμε όλα τόσο προσωπικά και να μιλήσουμε με εκείνες τις πρώτες λέξεις που έβγαλε η Εύα και τόσο αγάπησε ο Αδάμ. Να ξεπεράσουμε τα σκατά που φάγαμε στη μάπα και να προχωρήσουμε. Να αναγνωρίσουμε ο ένας τη μαγεία του άλλου για να γεννηθεί μαγεία και μεταξύ μας...

Και να αρχίσουμε να αποκαλούμε με τρυφερότητα ο ένας τον άλλον “σκατιάρικο”.

(Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο στην Τεμπελχανού. Ευχαριστώ το Γιαννάκη για το ανέκδοτο με τη δημιουργία του κόσμου, το Ηarto τον Μπελαλή που με μύησε στον Μπουκόφσκι και τον Filthy_Pagan που μου θύμισε το ποίημα)