Δευτέρα πρωί

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ

Κάθεται δίπλα μου, το μαύρο μαντίλι δεμένο σφιχτά στο κεφάλι, ασημόγκριζες τούφες μαλλιών ξεφεύγουν παιχνιδιάρικα. Σφίγγει τη σακουλίτσα της στα χέρια της, κοιτάει προς το μέρος μου, τα μάτια της λάμπουν σαν να 'ναι ακόμα είκοσι. Μια αγκαλίτσα άνθρωπος. Χαμογελάει και το ένα της μπροστινό δόντι είναι ασημένιο. Αργεί ακόμα η ουρά. Περιμένει. Κάποια στιγμή την πλησιάζει μια άλλη γιαγιά και κάθεται δίπλα της. Σύντομα αρχίζουν να μιλάνε και να χιχιρίζουν σαν μικρά κοριτσάκια.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΤΑ

Ένας παπάς περπατά φουριόζος. Φοράει γυαλιά ηλίου, έχει πολύ ήλιο σήμερα. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το μαύρο του δερμάτινο. Ελπίζω να μην ξύπνησε σε κανένα μεταλάδικο και να τρέχει να προλάβει τη λειτουργία!

Τον προσπερνά ένας άλλος κύριος, μοντέρνας ένδυσης, παρά τα -ήντα του χρόνια: γαλάζιο φούτερ και καφέ καστόρινο παλτό. Γυαλιά Rayban. Το μαλλί του ολοφάνερα βαμμένο ξανθό, το δέρμα του κόκκινο και σπασμένο. Μοιάζει με ηθοποιό ταινιών του βόρειου ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αλλά τι τα θέλετε, κύριε με το βαμμένο μαλλί, εδώ είναι μια μικρή πόλη της Ελλάδας.

Πίσω τους έρχεται ο μικρούλης, κρατημένος γερά από το χέρι της μαμάς του. Περπατά σαν πιγκουίνος, μάλλον τον ζορίζει η πάνα του. Δεν φαίνεται, όμως, να δυσανασχετεί καθόλου. Με τα γυαλιά ηλίου και το ψαράδικο καπελάκι, κι ένα μαλλί εξίσου αχυρόχρωμο με του προηγούμενου κυρίου αλλά προφανώς όχι βαμμένο, ο πιτσιρικάς αποτελεί το πιο ζηλευτό θέαμα του πεζόδρομου έξω από τα ΕΛΤΑ. Κάνε λίγη ακόμα υπομονή, μικρούλη με το ψαράδικο καπέλο: το καλοκαίρι δεν αργεί.

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΣΙΣΥΦΟΣ

Στην πλατεία, κοντά στα παγκάκια, βλέπω μια μικρούλα ίσαμε τεσσάρων χρονών, η οποία εξερευνά τι είναι τα περιστέρια και τι ο φόβος. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι τα τσιγκλάει και, όταν αυτά πεταρίσουν και τρομάξει από το θόρυβο των φτερών τους, τρέχει να χωθεί στην αγκαλιά του μπαμπά της που στέκεται λίγο πιο πέρα. Κι αυτό γίνεται συνέχεια, μέχρι η μικρούλα να δαμάσει το φόβο της ή να βαρεθεί ή να εξαντληθεί η υπομονή του μπαμπά της και να την πάρει να συνεχίσουν τη βόλτα τους. Προς το παρόν, όμως, κάτι τέτοιο δε γίνεται. Το στιγμιότυπο διαδραματίζεται ξανά και ξανά σαν να έχει παγώσει στο χρόνο και σαν το κοριτσάκι να είναι ένας άλλος, μικρός Σίσυφος. Και από μέσα μου τη συμβουλεύω να μη σταματήσει, να συνεχίσει να δαμάζει όλους της τους φόβους τώρα, όσο είναι καιρός, όσο μπορεί ακόμα να τρέξει στην αγκαλιά του μπαμπά της.