2 Μαρ 2011

Εσύ που τώρα αυτό διαβάζεις...



Εσύ που τώρα αυτό διαβάζεις
πες μου:


Πώς ξύπνησες σήμερα;
Τι ονειρεύτηκες;
Ονειρεύεσαι;
Στον ύπνο μόνο ή και στον ξύπνιο;
Τι χρώμα έχουν τα όνειρά σου;
Τι χρώμα έχει ο κόσμος σου;
Ποια είναι η λέξη για τον κόσμο σου;
Ποιες λέξεις κρύβεις στην καρδιά σου;
Από τι είναι φτιαγμένη η καρδιά σου;
Τι ίχνη αφήνει ο χρόνος στην καρδιά σου;
Πώς μετράς το χρόνο;
Με λεπτά, τσιγάρα ή τραγούδια;
Πού ταξιδεύεις στα τραγούδια;
Πού ταξιδεύεις λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος;
Τι γίνεσαι ανάμεσα στο λυκόφως και το λυκαυγές;
Αγαπάς τους λύκους;
Τι αγάπησες τελευταία;









Ο ουρανός είναι χιονάτος και έτοιμος να σκάσει·
 κλείσε τα μάτια και χιόνισε απαντήσεις
 ή ρίξ'τες σαν λιακάδα
                        ή καταιγίδα.

  Θα περιμένω.



(ΥΓ: Όντως περιμένω τις απαντήσεις σας. Ή εδώ σε σχόλιο, ή μέσω e-mail, η από το facebook ή από κοντά. )

6 σχόλια:

Δημήτρης Τερζής είπε...

Θέλεις ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να απαντήσουμε???

Unknown είπε...

Για αυτό το εγραψα!

blind είπε...

αν μου δανείσεις λίγο χρόνο θα σου απαντήσω :P

Unknown είπε...

Περιμένω είπαμε =)

Αιθεροβάμων είπε...

Σήμερα δεν ξύπνησα. Γιατί δεν κοιμήθηκα. Μου συμβαίνει πού και πού....
Οπότε δεν ονειρεύτηκα. Άσε που τελευταία, όταν κοιμάμαι σπανίως ονειρεύομαι.
Ωστόσο στο ξύπνιο ονειρεύομαι ακόμα.

Τα όνειρά μου έχουν όλα τα χρώματα. Επίσης έχουν και πολλά special effects. Καμιά φορά είναι δισδιάστατα, σαν cartoons παλαιάς κοπής, καμιά φορά τα όρια ανάμεσα σε μορφές και πράγματα φαντάζουν τόσο δυσδιάκριτα που είναι λες και γίνομαι ένα με όλο το ονειρικό μου σύμπαν, καμιά φορά είναι απλώς πασπαλισμένα με λίγη παραπάνω χρυσόσκονη. Και καμιά φορά, έτσι για ποικιλία, είναι ασπρόμαυρα, με λίγα παράσιτα σε στιλ film noir. (Όχι, δεν έχω πειραματιστεί με παραισθησιογόνα.)
Ο κόσμος μου μάλλον υπολείπεται σε ειδικά εφέ. Είναι ένα μέρος αρκετά μελαγχολικό άλλωστε. Και αν μπορούσε να έχει μόνο μία λέξη, μάλλον θα ήταν το "αλλού".

Δεν ξέρω αν θα μάθω ποτέ τι ακριβώς μπορεί να κρύψει μέσα της η καρδιά μου. Προς το παρόν ξέρω ότι κρύβει τις λέξεις για όσα αισθήματα έχει νιώσει και τα ονόματα όσων έχει αγαπήσει. Από ό,τι φαίνεται, προς το παρόν ο χρόνος δε μπορεί να αφαιρέσει, παρά μόνο να προσθέσει νέα ονόματα, νέα αισθήματα. Ακόμα, όσο η καρδιά μου μαθαίνει να αγαπά, τη νιώθω να μεγαλώνει μέσα στο στήθος μου και όσο φοβάται, πονάει, φθονεί, τη νιώθω να συρρικνώνεται. Δεν ξέρω τι θα γίνει με την περίπτωσή της, ελπίζω μόνο να μην καταντήσει καμιά μέρα σαν κορινθιακή σταφίδα. :p

Το χρόνο τον μετρώ με ό,τι είναι εύκαιρο. Λεπτά, τσιγάρα, τραγούδια, μήνες, χρόνια, ανθρώπους, ζόρια, χαρές, αποτυχίες, προσπάθειες, φαντασιώσεις. Τελικά, προπάντων σε στιγμές.

Τα τραγούδια συνήθως με ταξιδεύουν στη φαντασία μου. Και όπου με βγάλει. Κάποια συγκεκριμένα, με ταξιδεύουν σε αναμνήσεις. Και κάποια άλλα σε ανθρώπους.

Πριν με πάρει ο ύπνος, πολλές φορές ταξιδεύω σε μια αγκαλιά. Είτε σε μια αγκαλιά που έχω, είτε σε μια αγκαλιά που θα ήθελα να έχω. Ή και στη θλίψη μιας αγκαλιάς που δεν έχω. Δυστυχώς, συνήθως δεν ξέρω τι γίνομαι ανάμεσα στο λυκόφως και το λυκαυγές. Ας πούμε ότι γίνομαι κάτι που δε θυμάμαι μετά. Αλλά κάποτε φιλοδοξώ να θυμάμαι.

Δεν αγαπώ τους λύκους. Όσο για το τι αγάπησα τελευταία...προφανώς θα μπορούσα να πω "την έμπνευση","το πιάνο μου","τη μουσική","τη μυρωδιά της πλαστελίνης" κτλ. Δε θα ήταν ακριβώς ψέματα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταφέρει να νιώσω ολοκληρωτική, λυτρωτική, σπαρακτική, απόλυτα "ευτυχισμένη" αγάπη παρά μόνο για ανθρώπους. Και δη πολύ λίγους.

Κάποια τέτοια απάντηση-κατεβατό είχες υπόψην σου; ;)

thepavl είπε...

http://thepavl.blogspot.com/2011/03/pookanswers.html


YO!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...